GRETSCH G5420T Electromatic Hollow Body

Autor testu: Marcin Komorowski

Po jego wczesnej śmierci w 1895 r. firmę przejął Fred Junior. Na produkcję gitar trzeba było poczekać jeszcze około pół wieku - gitary takie jak Duo Jet czy 6120 Nashville rozsławili Bo Diddley i Chuck Berry w latach 50. XX w. Po latach popularności znakomite instrumenty typu hollow body - jak chociażby White Falcon - nie wytrzymały konkurencji z gitarami solidbody. Ostatnie dekady i coraz większa różnorodność na rynku instrumentów muzycznych powodują, że gitary z głębokim pudłem wracają do łask, czego przykładem jest przedstawiony model z serii Electromatic.

BUDOWA

Krawędzie pudła rezonansowego wykonanego z pięciowarstwowej sklejki klonowej otacza kremowo-czarny binding. Podobne wykończenie mają otwory rezonansowe w kształcie litery "f", z tą różnicą, że jest ono jednowarstwowe. Miejsce połączenia pudła z gryfem, również wykonanym z klonu, wypada w okolicy XIV progu. Profil szyjki można zaliczyć do typu U. Palisandrowa podstrunnica o promieniu 12 cali (305 mm) jest umieszczona stosunkowo wysoko nad powierzchnią pudła rezonansowego za sprawą mostka typu Adjusto-Matic na palisandrowej podstawce, który oprócz docisku strun stabilizują dwa trzpienie pod podstawką. Menzura ma rozmiar 24,5 cala, czyli 622 mm. Progi medium jumbo w ilości 22 oznaczono markerami ze sztucznej masy perłowej przy lewej krawędzi podstrunnicy.

Siodełko główki z tworzywa Delrin ma rozmiar 42,8 mm. Symetryczna, szeroka główka z czarnym frontem jest otoczona jasnym bindingiem i ozdobiona perłowym logotypem. Śrubę regulacji gryfu zasłania płytka w kształcie łódki. Gitarę wyposażono w klasyczne klucze z otwartymi przekładniami i niewielkimi motylkami. Osprzęt uzupełnia wibrator na licencji Bigsby - model B60 zamontowany na boku i oparty na pudle, z długą płaską dźwignią i charakterystyczną sprężyną obok zawiasu.

Dwa przetworniki typu humbucker to model Blacktop Filter'Tron - czarny kolor w nazwie pochodzi o wykończenia przednich powierzchni w niepełnych puszkach. Przystawki mają oddzielne potencjometry głośności, wspólną kontrolę barwy oraz końcową głośność - MASTER VOLUME umieszczony przy wycięciu w pudle, obok dużego pickguardu z pleksy. Trójpozycyjny przełącznik przetworników umieszczono po lewej stronie podstrunnicy na wysokości XVIII progu. Metalowe gałki potencjometrów mają chropowatą powierzchnię boczną i stylizowaną literę "G" z przodu. Metalizowany lakier uretanowy o drobnym ziarnie i wysokim połysku ma wdzięczną nazwę Fairlane Blue.

WRAŻENIA

Przedstawiona gitara jest w dużej mierze oparta na modelu 6120 Chet Atkins Hollow Body - skojarzenie z postacią Cheta Atkinsa w pewnym stopniu może wpływać na podejście do tak nietuzinkowego instrumentu. Dla osób, które nie miały wcześniej do czynienia z tego typu gitarami jej proporcje mogą być nieco zaskakujące - duże, głębokie pudło i stosunkowo krótka menzura oraz pokaźnych rozmiarów wibrator i strunociąg mają jednak swoje plusy. Gitara okazuje się lekka i wygodna w grze, a przy tym inspirująca nie tylko do ćwiczenia, ale również do zainteresowania się historią pięknych, obecnie już klasycznych instrumentów z czasów kiedy przedmioty miały być przede wszystkim eleganckie i trwałe, a nie tanie i jednorazowego użytku.

Prawe przedramię ma wygodne i pewne podparcie na pudle rezonansowym, spłaszczony gryf zapewnia komfort i precyzję pracy lewej ręki. Wibrator typu Bigsby to wyjątkowo specyficzna konstrukcja, działająca zupełnie inaczej niż tremolo fenderowskie, nie wspominając nawet o mostach typu Floyd Rose. Dźwignia działa lekko i płynnie dając niewielkie odstrojenie w stosunku do wspomnianych wyżej konstrukcji. Ma jednak tę zaletę, że przy pulsacyjnym, okrągłym wibrowaniu zachowuje stabilność stroju. Nie należy się w tym względzie zbytnio przejmować mostkiem na drewnianej podpórce - wewnętrzne trzpienie skutecznie go stabilizują, w przeciwnym razie mostek mógłby się przesuwać przy odstrajaniu.

Trzy potencjometry głośności mają tu przewagę - można ustawić proporcje głośności przystawek do gry podkładowej i solowej, a następnie wyciszyć gitarę trzecim potencjometrem, jednak wymaga to przyzwyczajenia - na początku ręka sama przesuwa się w okolice mostka zamiast w przeciwnym kierunku.

BRZMIENIE

Bez podłączenia do wzmacniacza gitara odzywa się wyjątkowo głośno, czystym i żywym dźwiękiem. Jej brzmienie akustyczne ma specyficzny urok, który sprawia że ćwiczenie "na sucho" jest dużą przyjemnością - dobrze słychać artykulację i bogactwo harmoniczne instrumentu. Po podłączeniu do wzmacniacza uzyskujemy głęboki i klarowny ton, który z jednej strony ma urok typowy dla sprzętu vintage, z drugiej nie sprawia wrażenia starego, obrośniętego kurzem i pokrytego patyną - jest w nim pewna świeżość i blask.

Na pierwszy plan wybija się dźwięczny środek, góra jest otwarta i czysta, a dół precyzyjnie osadzony. Przetwornik przy gryfie daje ciepłe, okrągłe brzmienie. Dwa humbuckery zapewniają perlistą barwę z lekko skonturowanym środkiem, przy mostku uzyskujemy dźwięczne brzmienie stanowiące definicję stylistyki rockabilly - wyraźny ton z charakterystycznym brzękiem. Oprócz wspomnianego gatunku gitara świetnie sprawdza się w klimatach jazzowych, a nawet bluesowych, choć z mniejszą odpornością na sprzężenia trzeba uważać z przesterem. Gitara nie należy do łatwych w grze - hollow body eksponuje artykulację w sposób wręcz bezlitosny.

PODSUMOWANIE

Gretscha G5420T można określić w następujących słowach: szyk i elegancja z nutą ekstrawagancji od strony wizualnej, szlachetność i precyzja od strony dźwiękowej. To gitara robiąca niesamowite wrażenie swoim wyglądem, a wcale nie mniejsze brzmieniem. Instrument wymagający, a jednocześnie satysfakcjonujący, dla muzyka, który wie czego chce i ma wystarczające umiejętności warsztatowe, by w jego rękach ta piękna niebieska gitara mogła zabłysnąć i zachwycić słuchaczy.