IBANEZ TQM1, MM1

W tym gronie znaleźli się między innymi Martin Miller (współpracujący z Ibanezem od 2011 r) i Tom Quale, których japoński producent instrumentów uhonorował sygnowanymi modelami – MM1 i TQM1.

Oba modele są produkowane w Japonii i opierają się na tej samej podstawie konstrukcyjnej (model AZ), a różnice pomiędzy nimi to przede wszystkim dobór drewna korpusu, wyposażenie i wykończenie. Wspólną cechą jest sposób obróbki i wykończenia gryfu, mostek oraz klucze.

Klonowa szyjka i podstrunnica zostały poddane obróbce termicznej w atmosferze azotowej. To specyficzne „sezonowanie” zapewnia znakomite właściwości akustyczne drewna oraz jego mechaniczną odporność. Drewno w trakcie pieczenia wypuściło olejki i ustabilizowało się pod względem wewnętrznej struktury. Dzięki temu nie wchłania wilgoci i jest odporne na warunki klimatyczne. Korpusy posiadają głębokie wcięcia i mocne profilowania w miejscu łączenia z gryfem oraz anatomiczne frezowania z tyłu i na przedramię z przodu. Menzura ma rozmiar 25,5 cala, czyli 648 mm, grubość gryfu przy I progu wynosi w obu instrumentach 20,5 mm, przy XII – 22,5 mm, a promień łuku podstrunnicy 305 mm.

Gitary różnią się ilością progów, jednak ich rodzaj jest taki sam – to pieczołowicie wykończone progi stainless w rozmiarze jumbo. Identyczne jest też ich oznaczenie na boku podstrunnicy za pomocą fluorescencyjnych kropek świecących w ciemności. Siodełka główki wykonane z kości mają rozmiar 42 mm. Klucze Gotoh Magnum Lock H.A.P. to przekładnie olejowe z blokadami i regulacją wysokości kołków (Height Adjustable Post), dzięki czemu wszystkie struny mają podobny kąt przegięcia na siodełku bez konieczności stosowania docisków na główce, co poprawia stabilność stroju nawet przy mocnym odchylaniu mostka tremolo z ramieniem wciskanym w podstawę. Moduł T1802 to konstrukcja marki Gotoh wykonana specjalnie dla Ibaneza, zawieszona na dwóch śrubach i wyposażona w tytanowe profilowane siodełka, które nie tylko są ciepłe w dotyku, ale również wygodne, a przy tym gwarantują pełną kontrolę tłumienia strun dłonią.

Obie gitary wyposażono w pięciopozycyjne przełączniki ślizgowe oraz dwupozycyjne mikroprzełączniki układu określonego mianem dyna-MIX9 w modelu Toma Quayle i dyna-MIX10 w gitarze Martina Millera. Dają one odpowiednio 9 i 10 kombinacji połączeń. Oba instrumenty mają gniazda wyjściowe wpuszczone pod kątem w boki korpusów, blisko kołków do paska, co umożliwia wygodne przełożenia kabla. Gitary są dostarczane w solidnych futerałach walizkowych typu hardshell wyłożonych w środku miękkim pluszem.

IBANEZ MM1

Dolna część korpusu została wykonana z mahoniu, front zdobi nakładka z klonu płomienistego z symetrycznym rysunkiem słojów, a całość pokryta jest błyszczącym lakierem w kolorze morskiego błękitu. Dwa pasywne humbuckery Seymour Duncan Hyperion z magnesami Alnico wraz z dwoma przełącznikami zapewniają 10 różnorodnych brzmień. W pozycji 1. mikroprzełącznika są to: 1. humbucker przy gryfie (cewki szeregowo w przeciwfazie), 2. dwa bliższe siebie single równolegle, 3. dwa humbuckery równolegle, 4. dwa skrajne single (najbliżej gryfu i najbliżej mostka), 5. humbucker przy mostku (cewki szeregowo w przeciwfazie). W pozycji 2 mikroprzełącznika: 1. dwa single przy gryfie (cewki równolegle), 2. dolna cewka przetwornika przy gryfie, 3. cztery single równolegle, 4. singiel najbliżej mostka, 5. dwa single przy mostku równolegle.

Przetwornik Hyperion przy gryfie ma okrągłe lecz nieprzytłumione brzmienie – można powiedzieć, że jest w jego charakterze obecna singlowa szklanka (brakuje specyfikacji tych pickupów, ale na pewno szczytowa częstotliwość rezonansowa jest w obu dość wysoka), ale zwarty dół z podkreślonym środkiem pasma nie pozostawia złudzeń: to rasowy humbucker z nowoczesnym charakterem o zrównoważonym EQ i jasnym ataku. Jest responsywny i podatny na artykulację, a dzięki średniemu sygnałowi wyjściowemu dobrze brzmi zarówno na barwie czystej, jak i przesterowanej. Jeśli miałbym go na siłę porównać do innej konstrukcji SD, wybrałbym model „Jazz”, aczkolwiek Hyperion wydaje się mieć szersze pasmo.

Podstawowa 4 pozycja przełącznika, czyli dwie wewnętrzne cewki połączone równolegle, dają szklistą i nieco skompresowaną barwę sprawdzającą się w podkładach. Wystarczyłoby dodać nieco chorusa i mamy wręcz wzorcowy studyjny sound do wszelkiej maści ballad. Humbucker pod mostkiem dzieli cechy swego opisanego przed chwilą brata – jest dość szerokopasmowy, bez dominującego środka, czy góry i w zasadzie tu także wyczuwa się ów „singlowy”, szklisty charakter. Bardzo ciekawą opcją jest zastosowany tu system dyna-MIX10, dający 5 dodatkowych barw. Znacznie rozszerza to funkcjonalność instrumentu, aczkolwiek „nowych” brzmień trzeba się w pewnym sensie nauczyć – szczególnie jeśli przywykliśmy do standardowych opcji w innych gitarach (choć niektóre z nich bywają dostępne w gitarach wyposażonych w potencjometry push-pull). Dwa single połączone równolegle (zarówno pod mostkiem, jak i pod gryfem) mają w sobie coś z piezo – jakby do brzmienia dodać odrobinę charakteru z tego typu przystawki. „Sparkle” to termin używany w kulturze anglosaskiej, którego brakuje w naszym słowniku, bo nasz „skrzący się” czy „błyszczący” nie oddaje tego samego sensu. W przypadku 4 cewek połączonych równolegle (środkowa pozycja przełącznika drugiego setu barw) wrażenie to jest jeszcze bardziej spotęgowane.

Martin Miller to muzyk sesyjny poruszający się w szerokiej rozpiętości stylistycznej – od jazzu po metal. Taki też jest jego instrument – można na nich zagrać praktycznie wszystko za każdym razem mając gwarancję świetnego brzmienia i wręcz porażającej selektywności.

IBANEZ TQM1

Dolną część korpusu wykonano z olchy, front zdobi ciemniejsza nakładka z egzotycznego drewna typu monkeypod – całość w naturalnym błyszczącym wykończeniu. Układ elektryczny zamontowany na trójwarstwowej, perłowej płytce składa się z trzech pasywnych przetworników Seymour Duncan Hyperion – humbuckera przy mostku i dwóch singli. Przełącznik 5 pozycyjny wraz z mniejszym dwupozycyjnym tworzą system dyna-MIX 9, dający w sumie aż dziewięć różnych połączeń cewek. W pierwszej pozycji małego przełącznika umieszczonego między potencjometrami głośności i barwy mamy klasyczny układ H-S-S, czyli: 1. singiel przy gryfie; 2. dwa single równolegle; 3. singiel środkowy; 4. singiel i jedna sąsiadująca z nim cewka humbuckera połączone równolegle; 5. humbucker (cewki szeregowo w przeciwfazie). W pozycji drugiej: 1. dwa single szeregowo; 2. singiel przy gryfie i cewka przy mostku włączone równolegle; 3. dwa single szeregowo, połączone z humbuckerem z cewkami szeregowo, czyli w praktyce tak jak dwa humbuckery; 4. jedna cewka humbuckera (bliższa środkowej przystawce); 5. humbucker przy mostku (cewki szeregowo).

Singiel pod gryfem ma dość szerokie pasmo – a może wycofany nieco środek sprawia takie wrażenie – w każdym razie nie jest to barwa typu vintage. Pickup jest jasny, atak sprężysty, sporo tu góry. Czwarta pozycja przełącznika, czyli oba single równolegle to wzorcowa wręcz stratocasterowa szklaneczka, na której bardzo czytelne są wszelkie niuanse artykulacyjne. Podobnie jest w pozycji drugiej, aczkolwiek tutaj przydałoby się więcej środka, a mniej „szerokopasmowości”. Pickup pod mostkiem – Hyperion – jakkolwiek taki sam jak w modelu MM1, tutaj brzmi nieco łagodniej – ma nieco mniej drapieżny środek pasma. W dodatkowym secie barw, w piątej pozycji przełącznika mamy dwa single szeregowo – czyli jakby „wirtualny humbucker” – wracają częstotliwości środkowe, których nieco brakowało na samym singlu, a sama barwa jest zaskakująco plastyczna i podatna na artykulację. Singiel przy gryfie i cewka przy mostku włączone równolegle sprawiają wrażenie dodania do sygnału wyrazistości piezo, aczkolwiek całość ma też cechy środkowej pozycji przełącznika w Telecasterze. Tak jak w przypadku MM1, nowych barw oferowanych przez system dyna-MIX 9 trzeba się nauczyć, ale na pewno są to opcje przydatne, znacznie podnoszące uniwersalność i funkcjonalność instrumentu.

Konstrukcja modelu TQM1 jest bardziej niż MM1 zbliżona do Stratocastera – 22 progi, olchowy korpus, układ pickupów HSS – a jednak charakterem bliżej tej gitarze do butikowych instrumentów marek takich jak Suhr, przez co jej adresatem będą gitarzyści nowocześni, posługujący się rozmaitymi technikami i przemieszczający się pomiędzy różnymi stylami muzyki.

PODSUMOWANIE

Obie gitary są perfekcyjnie zaprojektowane i wykonane, a przy tym niezwykle uniwersalne, co warunkuje charakter brzmienia przetworników Seymour Duncan Hyperion i rozbudowane możliwości układów elektrycznych. Mimo że gryfy nie są tak płaskie jak zazwyczaj spotykane w gitarach Ibanez przeznaczonych do szybkiej rockowej gry, to ich dopracowany okrągły profil powoduje, że biorąc je do ręki, już po chwili muzyk czuje się pewnie. Eksplorując ich szerokie możliwości brzmieniowe można stwierdzić jedno – to konie robocze przede wszystkim dla muzyków, którzy w swoich podróżach geograficznych i stylistycznych nie chcą lub nie mogą sobie pozwolić na zabieranie kilku gitar.

www.ibanez.com
www.meinldistribution.pl