MUSIC MAN Valentine

Autor testu: Wojciech Wytrążek

BUDOWA

Jesionowy korpus pokrywa warstwa półprzezroczystego lakieru w kolorze Trans Buttermilk, który wizualnie istotnie może się kojarzyć z maślanką. Jego półprzezroczystość ukazuje wyraźny rysunek jesionowych słojów. Jednoczęściowy gryf wykonano z wzorzystego klonu, a jego ciemna barwa to efekt podgrzewania, czy może raczej pieczenia - drewno zostało sztucznie "wysezonowane" w specjalnym piecu, co pozytywnie wpływa na utrzymanie sztywności olejowanej i zawoskowanej szyjki, a także sprawia, że instrument nie jest podatny na zmiany atmosferyczne.

Menzura ma rozmiar 25 1/2 cala, czyli 648 mm. Podstrunnica mieści 22 stalowe progi o wysokim profilu i średniej szerokości. Siodełko główki - jak przystało na Music Mana - ma kompensację menzury poszczególnych strun. Miejsce łączenia gryfu z korpusem, oprócz wycięć widocznych z przodu, ma z tyłu okrągłe profilowanie ułatwiające dostęp do wysokich pozycji. Stabilność połączenia metodą bolt-on zapewnia pięć śrub i asymetryczna płytka. Śruba do regulacji krzywizny gryfu jest zamontowana przy końcu podstrunnicy - przed ramką przetwornika, do jej obracania wystarczy niewielki wkrętak albo klucz imbusowy. Klucze Schaller w układzie 4+2 mają blokady w postaci śrub z tyłu olejowych przekładni. Front zdobi logo Ernie Ball Music Man z charakterystycznym piktogramem dwóch muzyków, oraz stylizowany napis "Valentine".

Przykręcony bezpośrednio do korpusu stały mostek ma tradycyjne siodełka z giętej blachy stalowej. Jest on częściowo zakryty profilowaną, chromowaną nakładką. W układzie elektrycznym zastosowano dwa przetworniki Music Man Custom - humbucker przy gryfie i ukośnie ustawiony singiel przy mostku, zamontowany w puszce typowej dla przetwornika dwucewkowego. Humbucker ma śruby do regulacji proporcji głośności poszczególnych strun, w singlu walce magnesów mają zróżnicowaną wysokość - wyższe w środku, niższe po bokach. Za stabilne ustawienie przetworników odpowiadają trzy śrubki - dwie z lewej strony, jedna z prawej, a obok czarnych ramek przykręcono płytkę - pickguard z wzorem typu skorupa żółwia.

Dwie gałki kryją potencjometry głośności i barwy, jednak w każdym z nich jest ukryty przełącznik typu push/push - pod regulacją VOLUME jest włącznik boostera, który podbija poziom sygnału o 20 dB, pod TONE rozłączanie cewek humbuckera, co razem z trójpozycyjnym przełącznikiem ślizgowym daje w sumie 5 brzmień podstawowych. Gniazdo wyjściowe zamontowano w boku korpusu, za gałką barwy tonu. Z tyłu znajdziemy metalowe tuleje, w których zakotwiczone są końcówki strun, sporą płytkę zakrywającą układ elektryczny i komorę baterii 9 V zasilającej preamp, który włącza się w momencie włożenia wtyczki do gniazda wyjściowego, dzięki czemu nie ma konieczności częstego zmieniania baterii.

WRAŻENIA

Sztuczne "sezonowanie" gryfu, oprócz widocznych walorów estetycznych i oczywistych zalet technicznych (radykalnie skrócony czas dojrzewania drewna do budowy gitary, sztywność), ma niewątpliwy wpływ na to jak szyjkę gitary odbiera się dotykiem, a przede wszystkim jak brzmi instrument. Olejowane gryfy Music Mana są cenione ze względu na wygodę gry - okrągły profil typu C jest w nich doprowadzony do perfekcji - ale także z uwagi na fakt, że dłoń nie przykleja się do drewna nawet przy dłuższym graniu.

W przypadku tego instrumentu gryf sprawia wrażenie starej, dobrze wysezonowanej gitary, a przy tym ma niespotykany kolor. Korpus jest bezpretensjonalny, a przy tym dobrze wyprofilowany i wygodny zarówno podczas gry w pozycji siedzącej, jak stojącej. Nie ma powodu by dłużej rozpisywać się na temat jakości budowy i wykończenia instrumentu - to gitara klasy profesjonalnej, dzieło lutników znakomicie znających swoje rzemiosło i korzystających z bardzo dobrego drewna, najlepszych technologii i narzędzi.

BRZMIENIE

Bez podłączenia do wzmacniacza odnosi się wrażenie gry na instrumencie, który swoisty okres dojrzewania (w sensie wysychania, zmiany właściwości brzmieniowych) ma już za sobą. Singiel przy mostku daje ciepłe brzmienie z charakterystycznym twangiem kojarzącym się ze specyfiką gitar typu telecaster, jednak nie tak ostry, a za to bardziej selektywny. Dwa przetworniki dają lekko szklisty dźwięk z wyjątkowo efektowną górą pasma i echem lat 60. w dole i środku pasma.

Humbucker przy gryfie zapewnia ciepłe i czytelne brzmienie idealnie nadające się do jazzu i bluesa. Po wyłączeniu jednej cewki pojawia się brzmienie, który także może się kojarzyć z telecasterem, ale sound znów jest bardziej otwarty i przestrzenny. W trybie dwóch singli mamy lekko metaliczną barwę idealną do zagrywek funkowych. Pokładowy booster u minimalistów może zastąpić przester podłogowy - wzmacniacz ustawiony na brzmienie czyste uzyskuje energetyczny crunch. Nawet na mocnym przesterowaniu gitara utrzymuje czytelność artykulacji, jednak niektórzy muzycy zapewne będą korzystać z filtra TONE, by nieco ocieplić brzmienie.

PODSUMOWANIE

Opisując i oceniając gitary zazwyczaj dochodzi się do jakiegoś porównania - to jest gitara typu… (tutaj wpisać jeden z powszechnie znanych modeli). W przypadku Valentine porównywanie nie ma większego sensu, bo instrument ma swój własny charakter. Jeśli jednak mielibyśmy go określić na zasadzie prostych skojarzeń, można ją umiejscowić gdzieś w połowie drogi między Telecasterem a Les Paul Junior, z tym że jest to instrument bardziej uniwersalny i z szerszymi możliwościami kreacji barw niż oba wymienione modele. Valentine to gitara nie tylko dla fanów Maroon 5, ale przede wszystkim dla muzyków, których bardziej niż ruchomy most interesuje możliwość dopasowania się do różnorodnej stylistyki i spora funkcjonalność przy możliwie prostym układzie elektrycznym.