PIERWSZE WIOSŁO
„To był akustyk Kay – kawał drewna z przyczepionymi do niego drutami, który kosztował jakieś pięć dolców. Musiałem się nieźle napocić, żeby z tego czegoś wydobyć jakikolwiek hałas. Na moje 21 urodziny rodzice przerobili dla mnie tę gitarę na lampę – to był taki rodzaj żartu, bo w tamtym momencie miałem już hity i sporo kasy.”

CIĄGŁY ROZWÓJ
„Nagle wszystko zaczęło mieć sens. Moje palce niespodziewanie zdecydowały: ‘Ok, wiemy co mamy robić’. Zacząłem grać w kółko akordy w pierwszej pozycji. ‘Brzdęk, brzdęk, brzdęk.’ Pomyślałem: ‘WOW, jesteś małym dzieciakiem, a już grasz te wszystkie akordy!’ Złapałem bakcyla i od tamtej pory już się z gitarą nie rozstawałem. Wszystko zaczęło się właściwie od momentu, kiedy zobaczyłem Beatlesów w programie Eda Sullivana. Po nich nadeszła Brytyjska Inwazja, a muzyka stawała się cięższa i cięższa: Beck, Page, Clapton… wszystko eksplodowało. Jimi Hendrix, potem prog-rock, następnie rock i jazz wpadły na siebie tworząc fusion, potem nadszedł funk. Moja muzyczna tożsamość to zlepek tego wszystkiego.”

SZKOŁA ROCKA
„Do naszej szkolnej kapeli przysiadali się Jeff Porcaro i David Paich. Już wtedy zrozumieliśmy, że musimy być tak dobrzy jak oni. Musieliśmy szybko nadrabiać zaległości. Ale dorównaliśmy im dość szybko. Pragnęliśmy tego tak bardzo. W kapeli był też Mike Landau. Znamy się odkąd skończyliśmy 12 lat. Nadal jesteśmy tamtymi ‘kumplami z sąsiedztwa’, o których mówiono: ‘Och, tych dwóch na pewno nie skończy dobrze.’ W Los Angeles było zatrzęsienie dobrych muzyków. Każdy miał jakiś zespół. W szkole spotykałeś ludzi, patrzyłeś jak grają i mówiłeś: ‘Mój zespół jest lepszy niż wasz. Zagramy tu za tydzień.’ Czasem kradłeś kogoś z ich składu, a ktoś inny zakładał inny zespół. Któregoś razu Steve Porcaro powiedział, że przesłuchuje gitarzystów do swojego nowego projektu. Ja i Mike poszliśmy tam, popisując się harmoniami granymi w dwugłosach.”

NAUKA CZYTANIA
„Miałem jakieś 14 lat. Obok mnie wprowadził się muzyk. Mój ojciec powiedział: ‘Hmm, ten koleś nie jest sławny, a jednak gra i stać go było na kupno domu. Powiedzmy, że pozwolę ci zostać muzykiem. Ale tylko pod warunkiem, że nauczysz się naprawdę dobrze grać.’ Od tego czasu opłacał mi lekcje. Umiałem już wtedy grać, ale on mówił: ‘Musisz nauczyć się czytać nuty.’ Czytałem więc numery takie jak ‘Every Good Boy Does Fine’, tego typu szajs. Ale w końcu wyszło mi to na dobre. To był wspaniały czas. Studiowałem muzykę w szkole, grałem w trzech różnych zespołach, wliczając w to projekt ‘Still Life’ Steve’a Porcaro.
A potem wpadłem na pomysł zostania muzykiem studyjnym: ‘WOW, może dołączyłbym do tych kolesi’. Zacząłem przysłuchiwać się co robią ludzie tacy jak Larry Carlton, Dean Parks, Jay Graydon, Lee Ritenour czy Ray Parker. Naśladowałem to co grają, a potem robiłem sesje demo dla ludzi. Nie wiedziałem wówczas co to są dziewczyny, a w sporcie byłem fajtłapą, ale grałem na gitarze i to stało się moją tarczą. To odróżniało mnie od rówieśników. Zanim się obejrzałem, grałem w kapeli, zarabiałem kasę, a miałem zaledwie 11 lat.”

BMW
„Dołączyłem do kapeli Boza Scaggsa w wieku 19 lat. Wtedy też zacząłem pracować nad pierwszą płytą TOTO. Zapragnąłem jakiegoś dobrego auta. Jeździłem VW z 1963 w kolorze turkusowym, więc chciałem się nieco ‘podrasować’. Poszedłem do dilera BMW i wydałem tam całą kasę zarobioną z Bozem. Wiesz, grałem jako sesyjniak i musiałem pokazać, że do nich pasuję. 19-20-letni dzieciak w błyszczącym, nowym aucie – wyglądało to jakbym ukradł furę staremu.
Potem usłyszałem, że Porcaro robi nowy band i cholernie chciałem tam grac na gitarze. Znali mnie jeszcze ze szkoły średniej – Jeff zarekomendował mnie do kapeli Boza. To było jak boże błogosławieństwo. Bóg i Jeff. Spotkanie Steve’a Porcaro odmieniło moje życie.”

SZCZODROŚĆ MUZYKÓW
„Gene Page był legendarnym aranżerem – Motown i okolice – a to była sesja nagrywana na żywo: wszystkie wokale, dęciaki, smyczki, wszystko. Byłem świeżo upieczonym sesyjniakiem. Wiesz, 19 lat, dopiero co opuściły mi się kulki (śmiech). No i spóźniłem się, z powodu gumy w pieprzonym VW. Zrobili już rozgrzewkę i lecieli bezpośrednio na dwuśladowca, więc wszystko naprawdę było ‘na żywo’.
No i siadam tam, jako jeden z 80 muzyków, ogarniam się, stroję gitarę, otwieram partyturę… i widzę same krzaki nut z pięcioma bemolami przy kluczu, plus żadnego symbolu akordu w polu widzenia. Obok siedzi Lee Ritenour, z którym nagrałem płytę kilka tygodni wcześniej. Zaglądam więc w jego nuty i widzę ‘tacet’. On ma ‘gitarę nr 1’, która jest bardziej popisową partią. Moje nuty to ‘gitara nr 2’, wyglądająca jak pieprzona etiuda fortepianowa w Db. Musiałem mieć wtedy minę jakbym zobaczył swoją babcię pod prysznicem, cała krew odpłynęła mi z twarzy. Producent już stukał nabicie, kiedy Lee zamienił się ze mną partiami. Po prostu przeczytał wszystkie te winogronka z mojej partytury, a ja miałem jakieś 8 taktów przerwy na dojście do siebie. Nie pamiętam, żebym płakał, ale na koniec powiedziałem mu: ‘Jestem twoim dłużnikiem do końca życia.’ Jeśli bym się wyłożył na tamtej sesji, to byłby koniec mojej kariery. Tak więc Rit uratował mi życie. Nadal jesteśmy bardzo bliskimi kumplami.”

PRACA Z GIGANTAMI
„Zawsze czułem zapach wspaniałości, kiedy pracowałem w jednym pomieszczeniu z legendami. W pokoju był obecny ten specyficzny ‘vibe’, któremu nie dało się zaprzeczyć. Czułem wówczas, że muszę dać z siebie wszystko. Myślałem: ‘WOW, muszę tu zagrać genialnie. Chcę, żeby ten gość mnie pokochał. Chcę, żeby zadzwonił po mnie następnym razem.’
Trafiały się oczywiście momenty, kiedy miałem mocno ściśnięte pośladki, bo dali mi do grania ciasno zapisane winogronkami nut partytury, ale w większości przypadków dostawałem kartkę z zapisanymi akordami oraz instrukcję w stylu: ‘Graj co chcesz.’ Czasem nawiązywali do jakiejś konkretnej partii, a ja potrafiłem to zagrać i na szczęście łapałem się w tym szybko. Miałem instynkt i szybko stałem się znany z tego, że potrafię w mgnieniu oka wymyślić jakąś chwytliwą partię, frazę, czy przyciągające uwagę arpeggio na zakończeniu linii wokalu.
Mam ucho aranżera. Potrafię usłyszeć melodie wokół melodii – nie wchodzić w drogę wokalowi, a jednocześnie zagrać ładne wprowadzenie do melodii wokalu i coś co ją ładnie zakończy. Jeśli chodzi o solówki – no cóż – zgaduję, że grałem po prostu to czego ode mnie oczekiwano. Nigdy nie było czasu jakoś specjalnie ich przygotowywać. Szedłem sobie korytarzem, gdy ktoś mnie łapał za rękę: ‘Hej, chodź tutaj nagrać solo. Masz 10 minut?’ Ja na to: ‘Tak, mam.’ Szedłem, ustawiałem barwę, wymiatałem solo i inkasowałem 500 czy 1000 dolców ekstra.
Pomiędzy sesyjniakami była zawsze zdrowa konkurencja. ‘Hej koleś, ile masz terminów w tym tygodniu?’ ‘Mam 20, a ty?’ ‘Ja mam 22.’ ‘Stary, przebiłem cię!’ Ale wszyscy czuliśmy się jedną wielką rodziną, a kiedy nie mogłem czegoś zrobić mówiłem: ‘Zadzwońcie do Landaua.’ Albo kiedy Jay Graydon oddał mi całą swoją robotę, zapytałem bębniarza Jima Keltnera: ‘Jak mogę się wam odwdzięczyć za to wszystko?’ A on na to: ‘Musisz to podać dalej, musisz zrobić to samo dla kogoś innego.’ Zawsze o tym pamiętałem i trzymałem się tej zasady.”

POD PRESJĄ
„Czasem musiałem poprawiać partię gitary po kimś innym. Nawet rzeczy tak proste jak prosty rytm ósemkowy. Ktoś nie potrafił tego równo zagrać do kliku. Widziałem świetnych muzyków koncertowych, którzy wchodzili do studia i nie radzili tam sobie. Widzieli zapalające się czerwone światło i nie potrafili wytrzymać presji pod tytułem: ‘Teraz musisz zagrać genialnie.’

OCH JACY PIĘKNI…
„Nie było plakatów z pięknymi chłopcami z Toto. W latach 70. nie o to chodziło. Wówczas, jeśli byłeś zajebistym gitarzystą czy wokalistą – miałeś dżoba. Jeśli wyglądałeś dobrze, to było na plus, ale jeśli nie… walić to! Spójrzcie jak wyglądał Leslie West – nie ja gwiazda rocka. Ale za to wyciskał z gitary co tylko się dało i śpiewał jak skurwiel. Wtedy nie myśleliśmy o ‘image’. Mieliśmy to w dupie, tak jak kapele punkowe. Chociaż nawet oni się przebierali. Ja byłem zbyt zajęty samą muzyką, żeby dbać o ubiór.”

ZNÓW W TRASIE
„Kiedy kończyło się stare Toto, było nam smutno. Ja i Joseph byliśmy bardzo blisko od dzieciaka. Chcieliśmy nadal pracować. Inni z zespołu nie podzielali naszego zapału. Ale na tym się przecież nie skończyło. Obaj wydaliśmy swoje albumy solowe. Obaj udzielaliśmy się wzajemnie w swoich projektach. David Paich grał na naszych płytach i któregoś razu mówi: ‘Po prostu zróbcie trasę jako Toto. Było tyle tribute-bandów.’ Szczerze mówiąc nie myślałem o tym, ale skoro graliśmy na swoich płytach solowych, to warto by było wyruszyć w trasę. A skoro będziemy już w trasie, to dlaczego nie mielibyśmy pograć numerów Toto? A jeśli będziemy je grać, to czemu nie pod szyldem Toto?
Zrobiliśmy więc nową wersję. ‘Psy z Oz’ to jej słodka nazwa. Złożyliśmy skład w 10 dni. Wzięliśmy bębniarza ze Snarky Puppy (Robert ‘Sput’ Searight – przyp.red.), Johna Pierce’a z kapeli Hueya Lewisa – mój stary kumpel, graliśmy razem w szkole średniej – i Steve’a Maggiorę, który gra na drugim klawiszu i śpiewa.
Otrząsnęliśmy się z kurzu i zdecydowaliśmy odgrzewać kilka hitów Toto, zrobić parę przeróbek i dokooptować do tego parę numerów solowych. Tak długo jak będę tu grał ja i Joe, zespół będzie brzmiał jak Toto.”

PRZYJACIELE
„Grałem z trzema Beatlesami. Pierwszy McCartney, w „The Girl Is Mine” na Thrillerze Michaela Jacksona. Potem zrobiliśmy film Give My Regards To Broad Street oraz jubileusz The Beatles 50th. Georga spotkałem w roku 1992. Grał z nami na benefisie Jeffa Porcaro, gdzie się zaprzyjaźniliśmy. Był moim pierwszym gitarowym idolem. Zawsze chciałem zrobić Ringo Starr’s All-Starr Band i dziewięć lat później jesteśmy dobrymi kumplami. Nie wiesz nawet jak wspaniałem to uczucie, czuć więź z tymi facetami, być ich prawdziwym przyjacielem. Dla mnie to nadal Ringo. Niektórzy mówią do niego ‘Rich’, ale nie ja. Dla mnie jest ‘Ringo’, choć czasem nazywam go też Szefem. Mówię: ‘Cześć Szefie, co słychać?’”