Tak, miałem okazję zagłębić się w ten krążek - panowie szarpią, że aż strach. To nie do końca moja stylistka, takie chirurgiczne metalowe łojenie z dbałością o każdy szczegół. Ja kocham starego brytyjskiego rocka, gdzie króluje wolność, improwizacja, emocje i autentyczność - to mnie elektryzuje, aczkolwiek chylę czoła przed zespołem Testament i ich ostatnim wydawnictwem.

Na tytuł albumu wpadłem zaraz po ukazaniu się "Brutus Syndrome", no i wyszedłem z założenia, że to będzie strzał w dziesiątkę. Jak już wspomniałeś - węże i rock’n’roll to najlepsze połączenie.

Nigdy nie bawiłem się w żadne ideologie, nie ma w tekstach ukrytych myśli, wszystko jest powiedziane, a nawet zaśpiewane wprost.

Bardzo lubię bazować na historycznych wydarzeniach, często zaglądam do prywatnego życia, no i zawsze znajdzie się jakiś komentarz w postaci podsumowania bieżących wydarzeń na świecie. Reasumując: kobiety, wino, szybkie samochody, trochę wojen i Lucyfer. (śmiech)

Zanim dołączyłem do zespołu znaliśmy się już parę lat, a jak pojawił się wakat w CETI, to byłem pierwszą osobą, do której zwrócił się zespół. Grzegorz wiedział, jak pracuję, czego się może po mnie spodziewać i jak istotnym elementem mojego życia jest rock’n’roll. Poza tym, mieszkałem swego czasu piętro pod Grzegorzem i składałem mu wizyty towarzysko-zawodowe - tak, w celu zasypania go moimi pomysłami na temat kapeli i wspólnego grania.

Moja ulubiona pozycja w dorobku CETI, pomijając nasze wspólne płyty, to "Czarna róża" - tutaj jest dzikość, młodość, szczerość i radość grania. Zawsze chciałem tworzyć i grać muzykę z ludźmi, których darzę sympatią, z tego powodu kilkakrotnie oferowałem Kupczykowi współpracę, czyli kooperację z moim ogromnym wkładem, który odświeży zespół i rozwinie jego stare, skostniałe skrzydła. (śmiech). CETI to naprawdę fajni goście - świetnie nam się wspólnie pracuje.

Cały materiał, jeśli chodzi o muzykę, wyszedł ode mnie, od linii basu, przez wszystkie riffy i melodie gitarowe - wszystko stworzone w zaciszu moich czterech ścian. Kapela mi zaufała i wszyscy postanowili się poddać temu eksperymentowi, gdzie nowa płyta będzie miała jednego głównego kompozytora. Utwory są podpisane Targosz/Kupczyk ponieważ nad liniami wokalnymi pracował ze mną Grzegorz - miałem swoje wizje podczas pisania tekstów, Grzegorz dorzucił kilka dobrych melodii i doskonale się dopasowaliśmy. Na albumie znajdziesz też dwa utwory, gdzie kompozytorsko wspomógł mnie mój brat, Łukasz Targosz, i nie, to nie ten Łukasz, który tworzy muzykę filmową. Łukasz jeździł swego czasu jako nasz technik i trochę razem jamowaliśmy, dzięki temu urodziło się kilka pomysłów i postanowiłem je wykorzystać - tak powstały "Edge Of Madness" i "Notes Of Freedom".

Ten młody, utalentowany gitarzysta i sympatyk wysokoprocentowych trunków to świetny kompan do tworzenia muzy - grał jak z nut, każdy riff, który prezentowałem mu na basie, bo ja tylko na czterostrunowcach gram, i na tych instrumentach właśnie tworzę muzę i wszystkie riffy. (śmiech)

Tak, tym razem też udało nam się zamknąć w czterech, może pięciu dniach. Szybkie nagrywanie nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem, ale może wnieść do utworów charakterystyczny rockowy nerw. Na "Snakes" można wyczuć klimat szybkiego papierosa, duży łyk Guinnessa i ten właśnie nerw.

Sami się nakręcamy. Jesteśmy zgraną ekipą i staramy się przezwyciężać wszystkie trudności śmiechem z solidną dawką czarnego humoru. (śmiech) Uciekamy od polityki, codzienności i skupiamy się tylko dobrej zabawie - rock i metal potrzebują takich zakręconych kosmitów, którzy tworzą na poważnie, ale i z dystansem do samych siebie.

Nie lubię nowoczesnego grania, nie kręci mnie to niskie strojenie gitar i wokal screamo połączony z pajacowaniem w klimacie pop. Większość nowości na rynku obfita jest w efekty gitarowe, samplery i inne badziewia, które z rock’n’rollem nie mają nic wspólnego. CETI nigdy nie nagra płyty, która nie będzie w 100% naturalnym produktem, stworzonym prosto z serca, z metalowego serca. (śmiech)

Winyle to wizytówka muzyki. Winyle to zamknięte magiczne nuty na ogromnym, czarnym, plastikowym talerzu. To też szum i łoskot, który wywoła uśmiech każdego konesera prawdziwej sztuki spod znaku heavy metalu. Poza tym picture disc to pokaźne opakowanie, czyli ulubiona okładka w ogromnej rozdzielczości - front cover do "Snakes",  obraz który wyszedł spod pióra Piotra Szafrańca, cudownie się prezentuje na okładce takiej właśnie płyty. Osobiście kocham te nośniki i mam nawet kilka fajnych pozycji w swojej kolekcji, np. "Beggars Banquet" Stonesów z 1968 roku, wydany przez Decca, albo "Highway To Hell" z 1979, wypuszczone przez kanadyjski Atlantic. Wszyscy wiemy, że najlepsze winyle, to te stare placki, ich pierwsze wydania i limitowane wznowienia.

Oczywiście, że strzelałbym swoim "preclem" prosto w zwolenników Judasza - nie widzę innej możliwości. Maiden to moja miłość od wczesnych lat. W szkole mogłem nie mieć odrobionego zadania, ale teksty z "Fear Of The Dark" albo "Seventh Son" mogłem przytaczać bez zastanowienia. Zaraz obok Lemmy'ego, którego cenię za szczerość, prostolinijność i za największy hałas na świecie, kocham Harrisa. U niego jest kunszt, warsztat i to basowe wyczucie do wypełniania wolnego miejsca zajebistą zagrywką. (śmiech) Z drugiej strony, skłamałbym, gdybym powiedział, że nie lubię Judasza. Ten kwintet też ma na swoim koncie kilka perełek. Do moich ulubionych nie należy jednak "Painkiller" - ja przeżywam uniesienia przy "Screaming", "Turbo" albo "Killing Machine" - to moje płyty.