Shadows Over The Cosmos

'Zespół' to zresztą za duże słowo dla tego projektu, bowiem za szyldem The Howling Void skrył się jeden tylko człowiek, odpowiedzialny za całe instrumentarium oraz wokale. Niejaki R rezyduje w San Antonio i, sądząc po ilości ponurego nastroju, jakim przesiąknięty jest "Shadows Over the Cosmos", każdy dzień jest dla niego poniedziałkiem, a jak wiadomo nic gorszego nie istnieje. Od poniedziałku lepszy jest nawet trzynastego w piątek czy (gruby) czarny kot przebiegający drogę. Do rozsiewania tego defetystycznego nastroju pomocną dłoń przyłożyła wyspecjalizowana w tej nucie rosyjska Solitude Productions, za pośrednictwem której album się ukazał.

Blisko sześćdziesiąt minut muzyki i pięć utworów, będących absolutnym przeciwieństwem wakacyjnych hitów, funeralowa norma została więc zachowana. Także w kwestii muzyki nie ma tu mowy o jakimkolwiek odstępstwie od wzorca. Wszystkie cechy charakterystyczne gatunku są więc na swoim miejscu. The Howling Void prezentuje jednak zdecydowanie bardziej melancholijny odłam pogrzebowego doomu. Niespiesznie płynące, przepełnione smutkiem jesienne melodie, o minimalnej akcji, zatopione są w dużej dawce klawiszowego sosu. Przykrył on właściwie wszystkie pozostałe instrumenty. Szkoda, bo kiedy bardziej zdecydowanie do głosu dochodzi gitara, robi się wyraźnie ciekawiej. Do tego, zwłaszcza w "The Primordial Gloom", gdzieś w tle pojawiają się dzwonopodobne dźwięki, przypominające twórczość Arcana. Próżno szukać tu surowości, brudu czy przytłaczającego ciężaru gitar, typowych na przykład dla Ataraxie. I choć słucha się tego bezboleśnie, a całości od strony formalnej trudno coś konkretnego zarzucić, trochę to wszystko zbyt łagodne. I, nawet jak na standardy takiego grania, zbyt mało urozmaicone. Razi nadmierne podobieństwo poszczególnych utworów, a cały materiał brzmi, jakby został oparty na dosłownie kilku, powtarzanych w kółko, patentach. Owszem, są fajne momenty, ale trochę ich jednak za mało i mniej wprawiony słuchacz skazany będzie na heroiczną walkę z doborowymi jednostkami nudy, frontalnie atakującymi gdzieś od połowy krążka. Cysterna kawy może pomóc, ale gwarancji nie daję.

"Shadows Over the Cosmos" zdecydowanie nie porusza więc tak mocno, jak dokonania najlepszych bandów pogrzebowej sceny. The Howling Void sytuuje się raczej gdzieś w stanach średnich. Na pewno daleko mu do niesamowitej mocy i głębinowej atmosfery Ahab, ulotnego wdzięku Mournful Congregation, czy surowości wspomnianego już Ataraxie. To wprawdzie album nieco lepszy od recenzowanego jakiś czas temu w Gitarzyście Ea, także wydanej nakładem Solitude, ale niestety do zaoferowania ma niewiele więcej.

Szymon Kubicki