Czy heavy metal żyje?
Takie pytanie zadawało sobie wiele osób na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy ciężkie brzmienia wchodziły na stadionowe areny, a heavy metal znalazł się w procesie przemian, których skutkiem nierzadko bywały różne mutacje gatunku, próbujące przypodobać się szerszej publiczności. Anglicy z Saxon również poszukiwali nowych rozwiązań w swojej twórczości, czego dowodzi album „Rock The Nations” z 1986 roku.
Warto powiedzieć, że był to pierwszy album Saxon bez basisty Steve'a Dawsona w składzie. Jego miejsce zajął Paul Johnson, choć partie gitary basowej na „Rock The Nations” zarejestrował sam Biff Byford. Album, przynajmniej w założeniu, miał być manifestem żywotności heavy metalu. Mocne, marszowe otwarcie w postaci utworu tytułowego kapitalnie koresponduje z okładką – heavy metal jako świątynia łącząca słuchaczy z całego świata, ale w przekazie też pełen stadion, do którego aspirowali muzycy Saxon. Rewelacyjni gitarzyści Graham Oliver i Paul Quinn czarują tu zagrywkami i solówkami, a Biff Byford prowadzi zadziornym wokalem do świata, który zaciekawia nawet trzydzieści lat po premierze. To bez wątpienia jedno z najlepszych otwarć albumów angielskiej legendy gatunku.
W kolejnym utworze, „Battle Cry”, też jest nieźle. Najwyraźniej perkusista Nigel Glockler pozazdrościł gitarzystom w pierwszym utworze efektownych zagrywek, ponieważ „Battle Cry” to jego popis. Wokal Byforda w rozpędzonym numerze opiera się przede wszystkim na rewelacyjnych partiach Glocklera, tworząc efekt heavy metalowego dialogu pomiędzy wokalistą a perkusistą. Ilość autonomicznych wypuszczeń perkusisty oraz ich wkład w dynamikę utworu tworzą niesamowite wrażenie. W sumie więc całość podtrzymuje wyborny poziom otwarcia, aspirując w tym momencie do najlepszego albumu w dyskografii Saxon. Tym bardziej, że solówka gitarowa wieńcząca „Battle Cry” wręcz urywa głowę!
Niestety w przypadku tego albumu muzycy Saxon wszystko co najlepsze rzucili w zasadzie na początek. Kolejne kompozycje zdecydowanie wytracają klimat „Rock The Nations”. Muzyka Saxon zupełnie niespodziewanie staje się słodka i nośna w nachalnym, radiowym stylu („Waiting For The Night”), tak jakby Anglicy chcieli dotrzeć do komercyjnej publiczności. Graham Oliver i Paul Quinn wciąż czarują efektownymi solówkami gitarowymi, ale koncepcja stadionu chyba została tu potraktowana zbyt dosłownie. Czasem po prostu zaczyna brakować kapeli mocy, jakiegoś pomysłu świadczącego o wyjątkowej tożsamości Saxon, kosztem nieskutecznych uśmiechów w kierunku nadchodzącego hard rocka spod znaku Guns N’ Roses („You Ain’t No Angel”, „Empty Promises”, „Northern Lady”), tudzież opierając się na żałosnych hardrockowych karykaturach („Party Till You Puke”).
Uczciwie rzecz biorąc nieźle sprawy się mają jeszcze w przypadku hymnu „We Came Here To Rock”, który z powodzeniem mógłby ubiegać się o miano esencji angielskiego heavy metalu lat osiemdziesiątych XX wieku. Decydują o tym szybkie tempo utworu, zadziorne zjazdy instrumentalne i nieoczywista struktura, w której fantastycznie odnalazł się Biff Byford. To być może kompozycja, będąca jedną z najbardziej reprezentatywnych możliwości Saxon. Kawał zajebistego, niezmanierowanego grania. Swoim szybkim, opartym na zadziornych riffach klimatem broni się także utwór „Running Hot”, choć samo przesłanie numeru nie koresponduje z dotychczasowymi nagraniami Anglików, będąc raczej kolejnym dowodem na fascynacje Saxon nadchodzącą falą rocka.
Trudno zatem dokonać jednoznacznej oceny „Rock The Nations”. To w wielu momentach esencjonalny heavy metal, ale też obszernie zdradza niezdrowe fascynacje Saxon. Tego typu rozdwojenie jaźni dotknęło wiele zespołów na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku. Część z nich nagrywała wyborne albumy, część takie, które wywołują niejednoznaczne uczucia, tak jak „Rock The Nations” Saxon.
