EPIPHONE Les Paul ES Pro

Autor testu: Marcin Komorowski

Instrumentem, który łączy te dwie specyfiki jest Les Paul typu semi-hollow, który na pierwszy rzut oka można odróżnić dzięki otworom rezonansowym - to jednak zaledwie początek różnic w stosunku do gitar z litym korpusem.

BUDOWA

Na pierwszy rzut oka po tej gitarze można by się spodziewać korpusu bliższego instrumentom Gibson Les Paul z drążonymi komorami, jednak w tym modelu zastosowano pudło zbudowane zgodnie z zasadami starej szkoły - trójwarstwowa sklejka klonowa jest połączona na krawędziach listwami z poprzecznymi nacięciami, w środkowej części zastosowano drewniany blok. Płyta rezonansowa z dobrze widocznym rysunkiem słojów klonu wzorzystego typu flame jest lekko wypukła. Wzdłuż krawędzi pudła i dokoła otworów rezonansowych biegną listwy białego bindingu. Gitara nie ma tylnej płytki zakrywającej podzespoły układu elektrycznego - zamiast niej, jedyny dostęp do kabli i potencjometrów jest poprzez szczelinę w kształcie litery "f".

Mahoniowy gryf jest wklejony w pudło rezonansowe - miejsce łączenia na zewnątrz stabilizuje harmonijnie wyprofilowana stopka. Profil szyjki to 1960’s SlimTaper - spłaszczony, o przekroju typu D. Palisandrowa podstrunnica o promieniu 12 cali mieści 22 progi w rozmiarze medium jumbo - orientację w pozycjach na gryfie zapewniają trapezoidalne znaczniki z imitacji masy perłowej oraz kropki na bocznej krawędzi podstrunnicy, a raczej na białym bindingu biegnącym do siodełka główki z kości syntetycznej - również w białym kolorze.

Główka uzbrojona w zamknięte klucze olejowe Grover Rotomatics ze stopniem przełożenia 18:1 jest ozdobiona z przodu czarnym lakierem, perłowym logotypem, złotym emblematem nazwy modelu oraz płytką w kształcie dzwonka zakrywającą śrubę regulacji gryfu - na niej widnieje napis "Les Paul ES". Struny zamocowano na strunociągu Epiphone LockTone Stopbar, mostek to podparty na dwóch śrubach Epiphone LockTone Tune-o-matic.

Dwa przetworniki typu humbucker Epiphone ProBucker- 2 przy gryfie i ProBucker-3 przy mostku mają możliwość rozłączania cewek - przełączniki kryją się pod gałkami potencjometrów głośności - wystarczy odciągnąć pokrętło od korpusu. Układ uzupełnia trójpozycyjny przełącznik oraz oddzielna regulacja barwy dźwięku. Przystawki z niklowanymi puszkami zamontowano w plastikowych ramkach w kremowym kolorze. Taką samą barwę ma trójkątna płytka chroniąca korpus przed zarysowaniami kostką. Gniazdo wyjściowe umieszczono w bocznej ściance, blisko potencjometrów.

WRAŻENIA I BRZMIENIE

Testowany egzemplarz okazał się wyjątkowo lekki jak na gitarę typu LP, co oczywiście warunkują komory rezonansowe w pudle, które pod względem budowy jest bliższe instrumentom typu ES niż klasycznemu LP. Z drugiej strony, w rękach mamy Les Paula - te samy wymiary, ten sam okrągły, nieco spłaszczony gryf co w Epiphone Les Paul Standard. Jakość wykonania nie wzbudza zastrzeżeń, charakterystyczne otwory rezonansowe w pierwszej chwili są zaskoczeniem, jednak szybko można się do nich przyzwyczaić, a po paru dniach gry na tym instrumencie, spoglądając na tradycyjnego Les Paula dojść do wniosku, że czegoś w niej brakuje.

Podstawową cechą brzmienia tej gitary, którą zauważa się od pierwszych uderzeń w struny jest jego śpiewność i przestrzenność. Bez podłączenia do wzmacniacza gitara odzywa się znacznie głośniej a jednocześnie na tyle wyraźnie, że ćwiczenie zagrywek bez wzmacniacza jest bardzo przyjemne. Po podłączeniu uzyskujemy barwy cechujące się ciepłem i szlachetnością - dźwięk z przetwornika przy gryfie idealnie nadaje się do jazzu, ze względu na swoją krągłość i dobrą detaliczność. Dwa przetworniki włączone razem dają ciekawą barwę podkładową, idealnie sprawdzającą się w rozłożonych akordach. Przy mostku - ostrzejsze brzmienie z vintage-owym posmakiem. Trzy podstawowe brzmienia są interesujące, jednak znacznie dalsze od specyfiki LP niż można by się spodziewać po kształcie gitary.

Możliwość rozłączania cewek daje pięć kolejnych barw (singiel przy gryfie, dwa single, singiel przy mostku, singiel + humbucker w dwóch kombinacjach) - brzmienie singli jest oczywiście jaśniejsze i bardziej jaskrawe od humbuckerów, mimo nieco niższego poziomu sygnału. Na lekkim przesterze gitara okazuje się być wyjątkowo śpiewna i liryczna - idealnie nadaje się do klimatów bluesowych, jest niezwykle czuła i podatna na artykulację. Akordy brzmią na niej bajecznie, subiektywnie można stwierdzić, że lepiej niż na klasycznym LP z litym korpusem.

Cechą, która wyróżnia Les Paula ES Pro jest wysoka podatność na sprzężenie zwrotne, oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Gitara szybko i lekko uzyskuje sprzężenie dzięki pustej przestrzeni pudła rezonansowego, dzieje się to już przy stosunkowo niewielkiej głośności wzmacniacza, więc charakterystyczną śpiewnością można się nacieszyć również w domu, grając na niewielkim wzmacniaczu typu kombo.

PODSUMOWANIE

Epiphone Les Paul ES Pro to Les Paul, który wygląda, ale nie do końca brzmi jak Les Paul. Poprzez budowę hollow body jest bliższy instrumentom typu ES, jednak zachowując wygląd i wymiary modelu Les Paul jest wygodniejszy w transporcie, a dla muzyków przyzwyczajonych do tego typu gitar także wygodniejszy w grze. Układ elektryczny z rozłączaniem cewek daje aż 8 barw podstawowych, przez co gitara jest uniwersalna i inspirująca do odkrywania nowych rzeczy. Przy wygodzie gry typowej dla Epiphone’a, z niezwykle żywym, organicznym i oryginalnym brzmieniem ES Pro jest intrygującym instrumentem, łączącym modeli Les Paul i ES, a jednocześnie przełamującym stereotypy dotyczące jednych i drugich.