VINTAGE V100AW

Autor testu: Wojciech Wytrążek

Gitarę Vintage od instrumentów klasy custom dzieli przepaść cenowa, co jednak nie oznacza, że tak samo musi być pod względem jakości i komfortu gry. Tym bardziej, że instrument wyposażono w osprzęt wykonany pod kierownictwem Trevora Wilkinsona, który również miał wpływ na końcowy rezultat w projektowaniu tego modelu.

BUDOWA

Jak przystało na tego typu instrumenty, podstawą jest mahoniowy korpus z warstwą klonu na topie i wklejony weń mahoniowy gryf pokryty z tyłu białym lakierem. Charakterystyczne dla tego modelu jest wycięcie po stronie strun wiolinowych o nieco większym promieniu i ostrzejszym zakończeniu niż w przypadku oryginalnego modelu LP. Palisandrowa podstrunnica mieści 22 progi oznaczone markerami ze sztucznej masy perłowej w trapezoidalnym kształcie.

Główka z charakterystycznymi trzema falami na górnej krawędzi została uzbrojona w klucze Wilkinson Deluxe WJ44 typu vintage w złotym kolorze z zielonkawymi główkami. Jej czarny front zdobi duże stylizowane logo i symetryczny ornament. Z tyłu umieszczono krótką informację na temat producenta - John Hornby Skewes - i współpracującego projektanta, którym jest oczywiście Trevor Wilkinson - jednocześnie producent wszystkich elementów osprzętu zastosowanych w instrumencie. Poniżej znajduje się numer seryjny. Płytka zakrywająca śrubę regulacji napięcia gryfu została przykręcona trzema wkrętami. Dokoła podstrunnicy oraz przedniej i tylnej krawędzi korpusu biegnie kremowy binding, na korpusie wzbogacony czarno-białym ożyłkowaniem.

Układ elektryczny tworzą dwa humbuckery Wilkinson MVCS Double Coil z oddzielną regulacją głośności i barwy. Przy ich projektowaniu Trevor Wilkinson konsultował się z Sethem Loverem - konstruktorem pierwszego humbuckera P.A.F. Przystawki otaczają kontrastujące z korpusem czarne ramki, tworzące spójny obraz z pozostałymi elementami jak pickguard, profilowane gałki potencjometrów czy podkładka pod trójpozycyjnym przełącznikiem przetworników. Czarne są również płytki zakrywające elementy układu elektrycznego z tyłu korpusu. Mostek typu tune-o-matic ze strunociągiem ma wykończenie w kolorze złotym.

WRAŻENIA

Od strony wykonania gitara prezentuje dobry poziom jakości, tak pod względem wykorzystanego drewna, jak wykończenia. Zarówno korpus jak i gryf są starannie dopasowane i oszlifowane, a jedyne zastrzeżenia jakie można mieć to kwestie minimalnie nierównych krawędzi gdzie kończy się lakier, a zaczyna binding, który najprawdopodobniej został zamontowany przed malowaniem. Są to jednak ledwo widoczne niuanse, które można zauważyć dopiero przy oględzinach z odległości kilku centymetrów. Progi nabito starannie i prawidłowo oszlifowano nie uszkadzając podstrunnicy ani otaczającej jej plastikowej listwy. Drobne zastrzeżenia można mieć do wykończenia krawędzi pickguardu, jednak w tym przypadku radykalny esteta może po prostu odkręcić dwie śrubki i wypolerować brzeg papierem ściernym.

Osprzęt w kolorze złotym robi dobre wrażenie wizualne, jednak nie należy się spodziewać, że to pokrycie przy intensywnej grze pozostanie na nim na długo (szczególnie w przypadku muzyków o specyficznym składzie chemicznym potu). Przez wagę można się łatwo zorientować, że gitarę wykonano z mahoniu - biorąc ją do ręki odnosi się wrażenie masywności, jednak pod względem wyważenia nie sprawia ona problemów - korpus dobrze równoważy gryf a w pozycji siedzącej nie ciąży za nadto ku podłodze powodując spadanie z kolana. Profil gryfu to tradycyjne, spłaszczone C - swego rodzaju złoty środek prowadzący do spotkania w pół drogi mocno podciągających struny bluesmanów i zwolenników szybszego grania. Klucze pracują płynnie, mostek podczas korekcji menzury również nie stawia oporu.

BRZMIENIE

Przetworniki Wilkinson dają solidną podstawę w dole pasma, dobrze wyeksponowany niski środek, wyższy środek delikatnie wycofuje się na korzyść wyraźnej, ale nie narzucającej się góry - takie proporcje gwarantują czytelność artykulacji z zachowaniem ciepłej barwy. W poszczególnych pozycjach przełącznika przystawek otrzymujemy barwy typowe dla kanonu LP - okrągły i aksamitny dźwięk przy gryfie, w pozycji środkowej bardziej dźwięczny i przejrzysty w górze, przy mostku energetyczny z podkreślonym i odpowiednio przenikliwym środkiem. Pozytywnie zaskakującym jest fakt, że choć gitara należy do klasy ekonomicznej, to nie brzmi ona co najwyżej średnio, a wręcz przeciwnie, bardzo przyjemnie zaskakuje jakością barw utrzymanych w vintage-owej stylistyce rock and rolla oraz stosunkowo długim sustainem.

PODSUMOWANIE

Vintage zdążył przyzwyczaić swoich nabywców do wysokiej jakości wykonania, komfortu i dobrego brzmienia instrumentów, które jednak nie rozpruwają kieszeni wygórowaną ceną. W granicach półtora tysiąca złotych jest to niewątpliwie jedna z najciekawszych propozycji, szczególnie dla osób, którym oprócz walorów czysto funkcjonalnych - jak przede wszystkim sam fakt posiadania przyzwoitego instrumentu do nauki gry - zależy również na określonym wyglądzie gitary.