DUNLOP Jimi Hendrix Fuzz Face JHM5, Gypsy Fuzz JHM8, Octavio JHM6

Klasyczne odlewane boxy typu Hammond 1590 z przykręcanymi czterema śrubami spodami wykończono szarym metalizowanym lakierem i ozdobiono grafiką zaprojektowaną przez Gereda Mankowitza – zdjęciem Jimi Hendrixa na górze i jego podobizną z emblematem „Authentic Hendrix” na spodzie. Diody sygnalizujące włączenie wypadły pod brodą, więc wygląda to tak, jakby Mistrz miał świecący naszyjnik, odpowiednio czerwony bądź niebieski. Gniazda wejściowe i wyjściowe zamontowano równolegle w bocznych ściankach, gniazdo zasilania 9 V z tyłu, choć efekty mogą też działać na bateriach. Wskaźniki na pokrętłach są wyraźne i fosforyzujące – po zgaszeniu światła świecą przez chwilę ułatwiając orientację w ustawieniach. Efekty z dwiema gałkami mają w komplecie gumowe nakładki na pokrętła – dzięki nim można je obracać stopą.

JIM DUNLOP JIMI HENDRIX FUZZ FACE JHM5

Fuzz Face zadebiutował na rynku w 1966 r. za sprawą firmy Arbiter Electronics Ltd., od której prowadzi prosta droga do Dunlop Manufacturing Inc., bowiem w 1993 r. dobrze nam znany Dunlop przejął produkcję tych efektów. Fuzz Face wyróżniała okrągła obudowa z charakterystycznie ustawionymi gałkami i wyłącznikiem, przypominającymi głowę uśmiechniętego pajacyka. Charakterystyczne wzornictwo ponoć wzięło się z pomysłu, by taki moduł był podstawą stojaka mikrofonu dla śpiewającego gitarzysty. Wczesne egzemplarze efektu były oparte na tranzystorach germanowych, a gwarantujące bardziej stabilną pracę tranzystory krzemowe wprowadzono później, co wiązało się też ze zmianą brzmienia na bardziej agresywne. Fuzz Face to efekt zaliczany do klasyki gatunku, używany nie tylko przez Jimi Hendrixa pod koniec lat 60., ale też współcześnie stosowany przez takich gitarzystów jak chociażby David Gilmour, Eric Johnson czy Joe Bonamassa, który ma swoją sygnowaną wersję.

Na przekór najjaśniejszej grafice na obudowie, jest to najciemniej brzmiący przester w tym zestawieniu. Z potencjometrem FUZZ od 0 do połowy skali mamy wyjątkowo ciepły i skompresowany overdrive. Im dalej w prawo, bym bardziej śpiewny i okrągłe brzmienie typu lead distortion. Z tym efektem brzmienie Strata podąża w kierunku dźwięku półpudła z humbuckerem – jest lejące i aksamitne. Z kolei z gitarą typu LP uzyskuje się bardzo okrągłą barwę z mocno zaznaczoną średnicą co powoduje, że nawet najprostsze zagrywki bluesowe brzmią wyjątkowo smakowicie i rasowo. Efekt może nie jest nadzwyczaj uniwersalny pod względem barwy, ale będąc czułym na dynamikę jest plastyczny i do bluesa, klasycznego rocka czy brzmień spod znaku alternatywy.

JIM DUNLOP JIMI HENDRIX GYPSY FUZZ JHM8

Gypsy Fuzz to efekt wzorowany na egzemplarzu Fuzz Face z białymi gałkami, którego Jimi Hendrix używał w okresie Band of Gypsys – słychać go na nagraniach z Woodstock, Berkeley i Fillmore East. Ten legendarny efekt miał mocniejsze, bardziej agresywne brzmienie. Dzisiejsza wersja jest wzbogacona o filtr barwy. W odniesieniu do dwóch pozostałych modeli, ten jest najłatwiejszy w opanowaniu pod względem artykulacji, a jednocześnie ma największe możliwości kreacji barw dzięki szerokiemu zakresowi czułości i kontroli tonu.

Przester jest gruboziarnisty, ale brzmiący szlachetnie, bez piasku w górze pasma nawet przy maksymalnym odkręceniu gałki TONE. W skrajnej lewej pozycji potencjometru FUZZ uzyskujemy iskrzący i przenikliwy crunch. W środku skali można przy mocniejszych uderzeniach uzyskać soczysty i nasycony distortion. Pracując artykulacją i dynamiką gry uzyskujemy niemalże liniowy wzrost przesterowania od zupełnie czystej barwy do mocnego rockowego przesteru (co można jeszcze bardziej ułatwić kontrolując poziom sygnału potencjometrem w gitarze). Charakter fuzza w tym efekcie ujawnia się intensywniej przy ustawieniu czułości powyżej połowy skali, jednakże aż do jej końca utrzymuje jakość i świetnie wyważone proporcje między pasmami.

JIM DUNLOP JIMI HENDRIX OCTAVIO JHM6

Octavio to fuzz z oktawerem – uzyskujemy z jego pomocą przesterowany dźwięk wyższy o oktawę od podstawowego. Wcześniejsze wersje efektu Octavio były znane pod żargonowym określeniem „ser” - jasna, kremowa obudowa miała klinowaty kształt, który istotnie przypominał kawałek sera. Na górze był tylko wyłącznik i napis „Octavio”, nie było nawet kontrolki włączenia, a gniazda i potencjometry montowano w tylnej ściance. Dziś mamy ten sam efekt w formie znacznie wygodniejszej w obsłudze.

Pod względem brzmienia fuzz Octavio jest najbardziej osobliwy z całej trójki, włączony po dwóch poprzednich może w pierwszym kontakcie nawet sprawiać wrażenie „zepsutego”, za sprawą dodanej górnej oktawy, która zupełnie zmienia proporcje między pasmami. Ma skwierczące, trochę trudne do opanowania brzmienie, które przy cichym graniu tłumi dźwięki (w czym nieco przypomina bramkę szumów, choć ich nie wycisza zupełnie), odzywa się dopiero gdy uderzy się mocniej w struny, wtedy też ujawnia się jego charakterystyczna wibracja. Granie pojedynczych dźwięków w niskich rejestrach przypomina dźwięk analogowego syntezatora. Trudno gra się z tym efektem na gitarze typu Strat, za to LP radzi sobie znacznie lepiej – odpowiedź efektu jest znacznie bliższa klasycznemu fuzzowi. Im mocniejszy sygnał z gitary, tym lepiej – przez to brzmienie jest pełniejsze i bardziej energetyczne.

www.musicdealer.pl