DUNLOP Jimi Hendrix Univibe JHM7, Jimi Hendrix Cry Baby Mini Wah JHM9

Jim Dunlop Jimi Hendrix Univibe JHM7

Jimi Hendrix pod koniec lat 60. XX w. używał urządzenia Shin-ei Uni-Vibe, który podobnie jak współczesna wersja, miało w sobie efekty chorus i vibrato wybierane przełącznikiem. Tamto urządzenie było dodatkowo wyposażone w kontroler nożny podłączany przez gniazdo DIN. Japońska marka nie jest tu przypadkiem – Uni-Vibe skonstruował Fumio Mieda, efekt produkowała firma Shin-ei, potem amerykański Univox. W założeniach efekt miał symulować efekt Dopplera powstający w kolumnach typu Leslie i choć nie sprawdził się jako „wirujące głośniki”, to dał niepowtarzalne brzmienie, które pokochał nie tylko Jimi, ale również Robin Trower („Bridge of Sighs”) czy David Gilmour („Breathe” z repertuaru Pink Floyd).

Efekt mieści się w standardowej obudowie linii MXR, po odkręceniu spodu można obejrzeć gęsty druk dwustronnej płytki z montażem powierzchniowym, wnętrze mieści też baterię 9 V. Nad wyłącznikiem typu true bypass umieszczono potencjometry: SPEED – szybkości modulacji o częstotliwości cyklu regulowanym w zakresie 0,5 Hz – 10,5 Hz, DEPTH – głębokości modulacji, LEVEL – poziomu wyjściowego efektu. Niewielki przełącznik VIBE / CHORUS na górze ma obok czerwoną kontrolkę, główna dioda sygnalizująca włączenie efektu jest biała.

W trybie chorusa uzyskujemy wyjątkowo soczyste i dźwięczne brzmienie ze świetnie słyszalnymi przesunięciami fazowymi. Szeroki zakres głębokości modulacji i jej szybkości umożliwia uzyskanie psychodelicznych brzmień typowych dla muzyki z epoki dzieci kwiatów. W trybie vibrato uzyskujemy cykliczne odstrajanie dźwięku w górę i w dół dodane do brzmienia podstawowego. Efekt wydatnie zmieniając intonację wyraźnie odróżnia się od trybu chorusa, jednak oba są tak charakterystyczne, że natychmiast kojarzą się z muzyką Jimi Hendrixa. Modulacje w obu trybach nie tylko inspirują, ale też dobrze dostrojone utworu pomagają utrzymać jego równe tempo dodając jakby dodatkowe nuty do granych dźwięków.

Jim Dunlop Jimi Hendrix Cry Baby Mini Wah JHM9

Efekt wah-wah wynaleziono w 1967, czyli w czasie gdy Jimi Hendrix płytą „Are You Experienced” rozpoczynał swą krótką, ale jakże ważną dla historii muzyki karierę. Jimi używał urządzenia zaprojektowanego przez Thomas Organ Company i produkowanego przez włoską firmę JEN – to brzmienie możemy usłyszeć w utworach „Up From the Sky”, „Little Miss Lover”, „Still Raining, Still Dreaming” czy słynnych „Voodoo Child (Slight Return)” i „All Along The Watchtower”. Celem jaki postawili sobie inżynierowie z fabryki Dunlopa było odtworzenie tego charakterystycznego brzmienia i specyfiki działania efektu mieszczącego się w o połowę mniejszej obudowie niż standardowa kaczka, w tym w szczególności duży model Jimi Hendrix Wah.

Dolna część obudowy stanowiąca korpus urządzenia to odlew z powierzchnią o chropawej strukturze pomalowany proszkowo na czarno. Spód przykręcony czterema śrubami tworzy 1-milimetrowa blacha stalowa z warstwą gumy o grubości 3 mm z reprodukcją autografu Jimi Hendrixa, grafiką „Original Hendrix”. Układ elektroniczny jest bardzo prosty – niewielka czerwona płytka drukowana mieści rozmieszczone symetrycznie gniazda wejściowe i wyjściowe, gniazdko zasilania 9 V i dosłownie kilka elementów, w tym słynną czerwoną cewkę Fasel. Do płytki podłączono kable do obsługiwanych pedałem wyłącznika i potencjometru a także przyłącza baterii 9 V. Górna ruchoma część stanowiąca pedał to również metalowy odlew – wykończony na wysoki połysk, z gumową nakładką, na której znajduje się opis bocznych gniazd INSTRUMENT i AMPLIFIER.

Opór pedału można regulować śrubą przy zawiasie – pedał trzeba ustawić w pozycję palców, w komplecie jest klucz ampulowy z dużym, wygodnym uchwytem. Wciśnięcie wyłącznika typu true bypass wymaga dość dużej siły, więc podczas grania nie ma możliwości przypadkowego wyłączenia efektu, co gwarantują dobrze dopasowane gumowe podkładki pod pedałem. Pierwszy kontakt z tak małą kaczką wywołuje uśmiech na twarzy – urządzenie wygląda jak miniatura dwa razy dłuższej i cztery razy cięższej, bo ważącej około 2 kg, kaczki Jimi Hendrix Cry Baby JH1D. Jej rozmiar na początku wprawia w zakłopotanie, bo trzeba się przyzwyczaić do krótkiego pedału i jego małej powierzchni. Jednak gdy uda się znaleźć dobre podparcie okazuje się, że z jednego powodu jego obsługa jest łatwiejsza - krótki pedał ma taką samą przekładnię co duży efekt, co daje nieco większy kąt odchylenia. Łatwiej więc kontrolować wzmacniane przez efekt wąskie pasmo, które rozciąga się od zakresu około 248-310 Hz w pozycji pięty, po 1250-1600 Hz w pozycji palców.

Mini Wah na przekór gabarytom jest w pełni profesjonalnym efektem dającym brzmienie jak jego większy odpowiednik. To kaczka dla miłośników klasycznych rockowych brzmień, ponieważ działanie efektu nie jest aż tak intensywne jak w bardziej współczesnych konstrukcjach (nie wspominając o specyficznych modelach sygnowanych z oferty Dunlopa). Mini Wah ma tę zaletę, że w żadnym położeniu nie daje dźwięku, który niespodziewanie wybija się drażniąc uszy jej użytkownika i kolegów z zespołu. Jest zatem łatwa w opanowaniu i daje brzmienie przyjemnie zaokrąglone w dole, równe i harmonijne przesunięcie wzmacnianego pasma do góry. Tak samo dobrze sprawdza się na brzmieniu czystym, jak i przesterowanym, z tym że jest znacznie bardziej wyrazista włączona po przesterze albo w pętli efektów.

www.jimdunlop.com
www.musicdealer.pl