Paweł Mazur (Pandemonium)

Powinniśmy może zdefiniować pojęcie "kapel legendarnych". Co ono tak dokładnie oznacza i jakie kryteria należy spełnić, aby się takim zespołem stać. W pewnym stopniu mogę chyba zrozumieć opiniotwórców. Dla mnie legendą, niestety już nieżyjącą, jest twórca muzyki absolutnie ponadczasowej, jakim był za życia Quorthon Seth. Trudno mi odnieść się do samego siebie, bez  pewnego dystansu. Dystans każe mi zachować powściągliwość i pozostawić ocenę tej materii innym.

O "Misanthropy" należy powiedzieć zdecydowanie więcej. Sama już jej "muzyczna lektura" nie pozwala wyrażać się o tej płycie inaczej niż z należnym jej szacunkiem. Nawet, gdyby miał się wyrażać tylko poprzez milczącą aprobatę. Czasem słowa są zbędnym komentarzem dla rzeczy oczywistych. "Misanthropy" jest dla mnie materiałem kompletnym, świeżym, nowoczesnym, a zarazem szanującym swe korzenie i nawiązującym do nich na wielu płaszczyznach. Moglibyśmy rozprawiać o tym godzinami, ale uważam, że najlepiej po prostu sięgnąć po to wydawnictwo i, jeśli ktoś jeszcze go nie zna, powinien przekonać się o jego mocy na własnej skórze.

Każdy album podsumowywał jakiś okres/etap naszej działalności. Jest tak również w przypadku "Misanthropy". Jeśli się okaże, że będzie to faktyczne podsumowanie naszej "kariery", uchylę czoła przed twoim przenikliwym, wizjonerskim widzeniem przyszłości. Na dzień dzisiejszy myślę o następnym materiale, więc może nasza "kariera" potrwa jeszcze "chwilę" (śmiech). Co do brzmienia, to jestem nim w 100 % usatysfakcjonowany. Udało nam się osiągnąć brzmienie inne od wszystkich. Dobre, ciężkie, odpowiednie dla charakteru tej muzyki. Jest wiele składowych tego niepowtarzalnego soundu i naprawdę musieliśmy poświęcić full czasu na wyodrębnienie esencji. Uważam, że zrobiliśmy to doskonale.

Dokładnie. Dlatego, że nagrywaliśmy tam, gdzie nagrywaliśmy, właśnie z tym człowiekiem - wypracowaliśmy unikalne brzmienie, z którego jesteśmy absolutnie zadowoleni. Oczywiście, że brzmimy inaczej niż reszta polskich kapel - tak chciałem i tak miało być.

Powoli zaczynam o tym myśleć. Spokojnie, rozważnie, otaczam się doborowym towarzystwem i zbieram informacje co, jak, w jaki sposób, a może tak, a może inaczej. Nic na pałę. Chcę nagrać równie dobry materiał jak "Misanthropy", a może nawet lepszy. Muszę być w związku z tym bardzo ostrożny i, naturalnie, twórczy.

Nie sądzę, żeby ludzie nam pobłażali. Wcześniejsze produkcje pokazywały, że gdy coś komuś leżało na wątrobie, to po prostu o tym pisał, mówił.  Były to jak najbardziej szczere i uczciwe opinie, które przyjmowałem na klatę takimi, jakimi były. Reakcje na "Misanthropy" są bardzo, ale to bardzo pozytywne, na pewno w przeważającej mierze. Nie dopatruję się tutaj żadnego podwójnego dna. Czuję, że są to szczere opinie wygenerowane po zagłębieniu się i wsłuchaniu w nowy materiał.

Dla mnie kultową kapelą jest Bathory i Celtic Frost. Reszta to wyśmienite bandy, ale nieco poza formułą kultowości. Podobno Pandemonium też jest kapelą kultową. No cóż, może kiedyś postawią nam pomnik, jak już zmieni się wreszcie ten "czarny porządek". A zmieni się na pewno - to tylko kwestia czasu.

Szanując wszystkich wykonawców i ich prawo do wyrażania swych muzycznych emocji, nawet jeśli nie podoba mi się ich muzyka, staram się tego w sposób ostentacyjnie druzgocący nie manifestować. Ja również nie gustuję we wszystkich gatunkach muzycznych i rozumiem kogoś, kto otrzymał "Misanthrophy" do recenzji, a akurat jest zwolennikiem sieczki, blastów i wirtuozerskich popisów. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim podoba się Pandemonium. Znam ludzi, którzy nienawidzą Behemoth, Vader, Hate... A przecież to rewelacyjne kapele, pod każdym względem doskonałe. Dogodzisz ludziom? Nie. Przecież człowiek jest tylko człowiekiem...

Uważam, że proces twórczy jest tyle fascynujący, co (niekiedy) nieprzewidywalny. Można grać oczywiście matematykę, ale jak już kiedyś powiedziałem, nie tędy droga, jeśli o mnie chodzi. Uważam, że w moim życiu, szczególnie teraz, od kilku lat wstecz nawet, pojawiła się pozytywna aura i konstruktywna siła. Wszystko to poparte jest oczywiście materialnymi działaniami, zabiegami promocyjnymi i po prostu ciężką pracą. Ale bez impulsu z kosmosu nie byłoby niczego (śmiech)

Założenie od samego początku było takie, że nie robimy sraki i nie tworzymy sztucznych ciśnień. Założyliśmy sobie pewien przedział czasowy, w którym powinniśmy się wyrobić i tego się trzymaliśmy. Wydawało nam się, że mamy czasu aż nadto. W praniu okazało się, że z racji ogromu rzeczy, które zawarliśmy na śladach, przebiórka i odpowiednie zbilansowanie wszystkiego przekroczy założony deadline. Należało starannie, ze spokojem doprowadzić miksy do szczęśliwego końca. Kończenie na siłę i na szybko okazałoby się na pewno błędem.

Z Androniki zeswatał nas niejaki Artur Urbanek. Pomysł wydał mi się przedni i natychmiast skontaktowałem się z nią i zaczęliśmy ustalać szczegóły współpracy.  Androniki również zapałała chęcią udziału w tym przedsięwzięciu, więc  należało już tylko powołać je do życia i urzeczywistnić. Efekty tych zabiegów słychać wyraźnie w "Stones Are Eternal" oraz tytułowym "Misanthropy". To chyba najlepsze numery z płyty - w swojej kategorii oczywiście (śmiech)

Nigdy nie jest tak, że masz od razu poukładane wszystkie klocki od A do Z. Pomysł udziału Androniki pojawił się w trakcie nagrań, ale w bardzo odpowiednim momencie. Mieliśmy już nagrane bębny i gitary oraz napisane słowa. To wystarczyło, by wysłać jej te ścieżki właśnie przez internet i zacząć współpracę i szlifowanie, dogadywanie szczegółów. Zgadzam się z tobą, że wyważyliśmy proporcje bardzo dobrze - z umiarem (śmiech)

Najważniejsza jest równowaga i umiar. Trzeźwe spojrzenie i wyobraźnia. Nauczyłem się tego z czasem. Uważam, że nie najgorzej udało nam się to wszystko poskładać do kupy i na koniec zaprezentować. "Misanthropy" nie kipi przesadą i przerostem formy nad treścią. Moim zdaniem, jest optymalnie zbilansowanym materiałem.

Jesteśmy - fakt. Z tym się rodzisz. Żadne akademie wirtuozów ci tego nie dadzą. Kosmos obdarza cię tym darem. Potem szlifujesz diamenty, idąc krętymi ścieżkami.

Album już trafił i wciąż trafia do młodszego pokolenia. Muza jest ponadczasowa, więc pseudofilozoficzny komentarz jest tu zbędny. Ludzie są cały czas tacy sami, albo bardzo podobni do siebie. Tylko czasy się zmieniają, a i też nie do końca. Jeśli muzyka jest odpowiednio skonstruowana, to będzie wieczna jak STONES ARE ETERNAL...

Od jakiegoś czasu świtała mi w głowie taka myśl, żeby zamknąć album polskim akcentem. Takim, a nie innym kawałkiem. Pompatycznym, metafizycznym, refleksyjnym. Wszystkim podoba się taki finał. "Misanthropy" ukazało się w całej swojej krasie, aurze doskonałości.

Gram na CORCIE z aktywnymi EMG. Na chwilę obecną myślę jaki nowy, lepszy sprzęt sobie sprawić.

Wymiana MP3 przez internet partii gitarowych, maile, rozmowy bądź spotkania na próbach i dyskusje po świt.

Zawsze chciałem grać na gitarze i "śpiewać" w kapeli metalowej. Nie spodziewałem się, że będę tak długo wyrażał swoje opinie. Widocznie cały czas mam tu jeszcze coś do powiedzenia.

A co to znaczy poważniejsze? Każdy koncert jest tak samo ważny i poważny. Ten mały i ten większy też (śmiech). Wydaliśmy płytę, więc siłą rzeczy musimy ją ogrywać jak najwięcej i gdzie tylko się da.

Dziękuję za poświęcony mi czas. Ja również życzę ci powodzenia w krzewieniu wartości wyższych (śmiech)