Biff Byford (Saxon)

Dużo ciekawych rzeczy dzieje się w warstwie tekstowej. Starzy fani zauważą również, że muzycznie krążek ten jest bardziej agresywny od kilku ostatnich albumów. Jest tu sporo dźwięków jakie można było usłyszeć w latach 80-tych. Zależało nam na powrocie do klimatu płyt z tamtego okresu. Dzięki temu materiał stał się surowy i oszczędny sam w sobie. Czysty i prosty przekaz nabrał bez tych wszystkich ozdobników klarowności.

Jakiś czas temu znaleźliśmy na strychu kilka zapomnianych przez Boga taśm z koncertem z Donington zarejestrowanym w 1980 roku. Fakt ten ucieszył nas tak bardzo, iż postanowiliśmy dorzucić te nagrania do naszego nowego krążka w wersji rozszerzonej. Jest to fajny prezent nie tylko dla weteranów, ale i nowych entuzjastów zespołu, którzy chcieliby zaznajomić się z naszymi wcześniejszymi dokonaniami.

Obie frakcje znajdą tu coś dla siebie. Jestem o tym w zupełności przekonany. Zebraliśmy do tej pory kilka naprawdę pochlebnych recenzji i jak do tej pory nie spotkałem się jeszcze z jakąś dramatycznie mało przychylną opinią (śmiech).

Rzeczywiście na koncertach widujemy całkiem sporo młodych ludzi. Jest też zawsze grupa starych wyjadaczy, którzy towarzyszą nam od wielu lat. U tych pierwszych można zauważyć niekiedy trochę więcej ekscytacji, ale w gruncie rzeczy wszyscy reagują tak samo. Jednoczy ich pasja do muzyki, którą gramy i świetnie jest móc to obserwować ze sceny. Na koncertach pojawiają się już całe rodziny. Rodzice przyprowadzają swoje dzieciaki, żeby posłuchały kawałków, którymi oni żyli w swojej młodości. Równie miło jest obserwować napływ młodych dziewczyn na naszych koncertach (śmiech).

Ze wszystkiego po trochu. Niewątpliwie jest to praca i pewien styl życia, na który zdecydowałem się wiele lat temu. W tej chwili Saxon znowu trafia na listy przebojów i do prasy, więc jest to dla nas bardzo ekscytujący etap. Świetnie jest móc spojrzeć wstecz i docenić fakt, iż po takim okresie nadal istniejmy na rynku muzycznym. Czasami wiąże się to z bardzo ciężką pracą i mnóstwem wyrzeczeń, ale kiedy przychodzi etap spijania śmietanki cała ta przeprawa okazuje się warta poświęconej jej energii.

Jest to chyba tylko kwestia wieku. Nigdy jakoś specjalnie nie poświęcałem czasu na ćwiczenia wokalne i nie robiłem nic wyjątkowego, aby mój głos się poprawiał. Rzeczywiście niektórzy wokaliści brzmią po latach znacznie lepiej ale nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje. Może jest to kwestia maniery i dokładnego poznania skali swoich możliwości. Wiem, że dzisiaj jestem dużo bardziej zrelaksowany kiedy wchodzę na scenę niż kiedyś i nie zastanawiam się nad tym jak mam coś zrobić. Wszystko wychodzi naturalnie i nie wymaga analizy.

Serwisy taki jak YouTube, Facebook, czy nawet nasza własna strona internetowa nabrały w ciągu ostatnich lat bardzo dużego znaczenia, dlatego nie mogliśmy sobie pozwolić na zlekceważenie ich potencjału. Nie wymaga to od nas jakiegoś specjalnie dużego nakładu pracy, a pomaga w komunikacji z ludźmi zainteresowanymi naszą muzyką. Internet stał się świetną platformą promocyjną dla muzyki i bardzo dobrze nam służy.

Zmęczenie trasami koncertowymi odczuwałem już 30 lat temu (śmiech). Dzisiaj jest tak naprawdę trudniej niż kiedykolwiek wcześniej. Jak można się łatwo domyślić lat nam nie ubywa, a pewne problemy zostały dodatkowo spotęgowane przez nieubłaganie mijający czas. Kilku miesięczne tournee jest i zawsze było trochę jak bieg z przeszkodami. Doświadczenie nauczyło nas jednak radzić sobie z pewnymi sytuacjami i czerpać przyjemność z każdego kolejnego koncertu.

Na pewno spędzimy kilka tygodni w domu na zasłużonym odpoczynku. Potem zasiądziemy do nowego materiału, którego pierwsze szkice powstają już od kilku dobrych miesięcy i kolejna sesja koncertów na festiwalach. Jest jeszcze kilka innych ciekawych planów na 2012 rok, ale jak na razie nie mogą one ujrzeć światła dziennego (śmiech).

Cały czas wyrzucamy jakiś materiał. Jesteśmy bardzo krytyczni jeśli chodzi o naszą muzykę i nie pozwalamy sobie na bylejakość. Jeśli jakiś utwór nie brzmi tak jakbyśmy sobie tego życzyli lub nie podoba się ludziom zaangażowanym w jego tworzenie to z miejsca ląduje w koszu.

Słyszałem tak naprawdę tylko jeden utwór do tej pory i nie mam jeszcze wyrobionej opinii na ten temat. Każdy muzyk na pewnym etapie swojej kariery był chyba zafascynowany kiedyś Lou Reedem. Wiem, że zbiera on wiele miażdżących recenzji, ale musiałbym go przesłuchać w całości, aby móc cokolwiek konstruktywnego na jego temat powiedzieć. W teorii taka kolaboracja powinna zadziałać, ale skoro nagromadziło się nad tym projektem aż tyle czarnych chmur, to coś chyba nie poszło zgodnie z planem.

Nie sądzę aby kiedykolwiek coś takiego miało miejsce. Co innego jeśli byłby to jakiś gościnny występ na płycie innego artysty, ale osobiście nigdy nie wydamy czegoś co nie będzie heavy metalem. Ten właśnie gatunek lubimy grać i słuchać, dlatego nie widzę potrzeby zmiany kierunku zespołu. Saxon to ciężkie gitary i mocny wokal i nic tego nie zmieni. Nasi fani wiedzą czego się po nas spodziewać, a my nie mamy zamiaru ich zawodzić. Każdy wygrywa i wszyscy są zadowoleni.

Zdecydowanie nie. Saxon już dawno temu przeszedł z ciężkiego rockowego grania na coś co przyjęło się z czasem nazywać heavy metalem. Pragnę wierzyć, iż gdzieś po drodze w jakimś stopniu nawet pomogliśmy zdefiniować ten gatunek, dlatego nie mamy najmniejszego problemu z klasyfikowaniem nas pod tym właśnie szyldem. Mamy przy tym sporo melodyjnych piosenek, które są dość komercyjne jak na twórczość Saxon. Do takich zaliczyłbym chociażby utwór "747". Taki jest jednak nasz styl i mamy szczęście go kultywować już od tylu lat.

Jeszcze się nie pozabijaliśmy i nic nie wskazuje na to, aby kiedyś miało do tego dojść (śmiech). Dzisiaj mieliśmy małą kłótnie odnośnie kilku drobnych błahostek, ale generalnie żyjemy w symbiozie i szybko rozwiązujemy wszelkie nieporozumienia.

Często wypijam kieliszek czerwonego wina zanim wyjdziemy na scenę. To samo po koncercie tyle, że w dużo mniej kontrolowanych dawkach (śmiech). Chłopaki preferują natomiast piwo na scenie, więc każdy jest zadowolony.

Szczerze powiedziawszy nie mam na to za bardzo czasu. Jeśli już trafia się chwila wytchnienia to najczęściej puszczam stare płyty AC/DC, Judas Priest czy Deep Purple. Nie znaczy to jednak, że stronię od nowych wydawnictw i zespołów. Lubię to co dzieje się na scenie szwedzkiej i brytyjskiej. Nie tylko w zakresie heavy metalu ale również progresywnego rocka, którego jestem wielkim fanem. Nie ograniczam się do jakiegoś jednego specyficznego gatunku. Słucham tego co akurat wpadnie mi w ucho.

Tak długo jak ludzie czerpią przyjemność z słuchania naszych piosenek, nie ma to dla mnie większego znaczenia. Jeśli między tobą a publiką jest dobra atmosfera to przestajesz się zastanawiać nad tym dla ilu ludzi grasz.

W pierwszej kolejności potrzebna jest oczywiście dobra piosenka. Nie mniej ważny jest sam skład zespołu, który powinien być czymś więcej niż tylko grupą ludzi występujących razem na scenie i odpowiednia obsługa techniczna. W sprawach biznesowych i marketingowych warto mieć ponadto przy sobie osoby, którym można zaufać. Trzeba pamiętać, że mimo wszystko granie muzyki to również biznes, o który ktoś musi zadbać. Nie da się wszystkiego załatwić samym talentem. Nie bez znaczenia jest również szczęście. Trzeba znaleźć się w odpowiednim miejscu, o odpowiednim czasie.

Moje zdanie na ten temat zmienia się tak naprawdę każdego dnia. Podczas trasy promującej "Call to Arms" graliśmy kilka piosenek z "Power & The Glory" i chyba to jest mój obecny faworyt. Dobrze wspominam ten krążek i nadal świetnie gra się z niego kawałki. Oczywiście nasze najnowsze wydawnictwo jest też w tej chwili jednym z moich ulubionych zważywszy na to, iż stanowi treść owej trasy. "Call to Arms" to właściwie jeden z najlepszych albumów jakie nagraliśmy w ciągu ostatnich 20 lat. Prace nad nim przebiegały w bardzo zdrowym tempie i generowały sporo dobrej energii. Podoba mi się to jak jest nagrany i co sobą reprezentuje. Posiada dużo mocy i oddaje nasze nastawienie do życia, czego nie udało nam się uchwycić na kilku poprzednich krążkach.

Strasznie dobrze nam się tu gra za każdym razem kiedy wpadamy. Są takie kraje w których publika reaguje wyjątkowo żywiołowo i Polska jest jednym z nich.