Stillborn

Po takim pytaniu na dzień dobry wreszcie mam ochotę na bazgranie odpowiedzi (śmiech). Równo wkurzające są oba czynniki wymienione przez Ciebie. Z biegiem czasu minimalnie jednak zmieniłem swoje nastawienie do tego typu akcji na plus. Dawniej byłem przekonany, że o tego typu kapelach jak my nie wiele osób chce czytać, jednak życie pokazało, że maniacy czytają wszystko o wszystkich jak wlezie i choćby właśnie ze względu na szacunek dla nich, należy się od czasu do czasu przyłożyć. Faktem jest jednak to, że jak widzisz zaangażowanie w temat osoby przepytującej, to wywiad pisze się sam łatwo i przyjemnie. Nie ma nic gorszego niż szablony sezonowców - bleeee!

Zgadza się, tylko, że ludzie, o których mówisz nie są kolekcjonerami. Kolekcjoner kocha przede wszystkim całą otoczkę związaną z wydawnictwem, śledzi, czyta, jara się, by wreszcie kupić album, powąchać okładkę (to akurat mój ukochany fetysz), przesłuchać płytę odłożyć na zawsze (bo wkurwiła), albo słuchać w każdej chwili, gdy poczuje strzał z kosmosu. Internet dla mnie zawsze będzie w tym temacie tylko substytutem.

Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie albumu inaczej niż całość odzwierciedlającą dany okres w życiu kapeli. Każdy album to jedna nowela, po której da się odczytać stan emocjonalny twórcy. To zamknięty rozdział doświadczeń. Tak samo traktuję Stillborn i Genius Ultor. Nawet jeśli nadszedł by z jakichś niewyjaśnionych przyczyn kres płyt i winyli, to nie wyobrażam sobie sytuacji, w której miłośnik muzyki około-rockowej czy metalowej zachęcony jednym songiem nie sięga po cały album. Tego typu akcje jak zbieranie pojedynczych kawałków należą do ludzi dla których muzyka jest tylko tłem wykonywanych na co dzień czynności. Oczywiście zupełnie inną sprawą jest celowe i świadome tworzenie kompilacji, ale na ten temat moglibyśmy zrobić osobny artykuł (śmiech).

Tak, to my. Szyld ten wymyślił ataman Tolovy, a ja uznałem go za genialny. Chcieliśmy nadać nową formę dla znanego już Natural Born Destroyers. Miało być jak zwykle po hiszpańsku i powstało "Los Asesinos del Sur" - piękny tytuł. Ma on też związek z religijną mapą wszechświata.

Właśnie te trzy ostatnie słowa zdeterminowały tytuł. Sama idea piekła jest śmieszna, ale jak ryczeliśmy na "E.R.E.E." "śmieszne alegorie, najprostszy sposób by zrozumiał ślepiec". Trzeba od czasu do czasu oprzeć się na czymś powszechnie znanym i przyporządkowanym jakimś wartościom. Tytuł jest jednak bardziej wielowymiarowy niż sądzi sam kierownik artystyczny zespołu.

Tak, dokładnie o to chodzi, z tym że na południe od Niebios leży jeszcze Ziemia, więc niech ataman nie mydli Wam oczu.

Samo wyszło. Średnia wieku w Stillborn, to aktualnie 33 lata, którą de facto mocno zaniża August. Myślę, że tu leży przyczyna. Wraz z wiekiem furia nabiera innego kształtu, mężczyzna staje się bardziej zdystansowany, lecz będąc nadal wojownikiem, pierdolnięcie ma jeszcze mocniejsze, bo bardziej celne i wyważone.

Wbrew pozorom to stereotypy. Stillborn był i jest traktowany jako banda bezmózgich pijaków, co wcale mi nie przeszkadza. Rzeczywistość jest nieco inna, jesteśmy bandą przemądrzałych pijaków nie mających już czasu i siły pić. Podobnie stereotypowe jest podejście do muzyki zespołu. Do premiery "Los Asesinos del Sur" będę wytrwale stał na stanowisku, że "Satanás El Grande" to najlepszy krążek grupy. Ciągle chcę grać na żywo numery z tej płyty, bo tam jest to, co określa Stillborn.

To co piszesz jest właśnie dowodem na moje poprzednie wypociny. Jest to kawałek najstarszego z nas, czyli atamana. Co ja na to? Jeśli ten kierunek będzie w sposób niewymuszony z nas wypływał, niczym kał po tygodniowym piciu bimbru, to tak, jestem za! Początku nie nazwałbym jednak klimatycznym, a cholernie ciężkim, potężnym i zdołowanym. Majestatyczny - o tak! Ma w sobie to coś, o czym powoli Metal zapomina. Oczywistym jest też fakt, że póki co nie wyobrażam sobie Stillborn bez blastów przecinanych chinką i bellem.

Numer ma swoją historię. Powstał w 1990 roku, dopisałem tylko dwa lata temu riff majestatyczny oraz rozwolnienie kończące. A solówka ładna, nie?

Można na nas wieszać psy, śmiać się i pieprzyć głupoty na internetowych forach. Można nam wierzyć lub nie, ale nigdy ja, ani ataman nie myśleliśmy o tzw. mainstreamie. Jesteśmy realistami. Jedyną osobą w Stillborn, która mogłaby się w przyszłości w jakiś sposób utrzymać z muzyki jest August. Po to z zawodu jestem inżynierem i pracoholikiem, by mieć na życie, na podstawowy sprzęt do grania, na płyty i raz na dwa lata na sesję nagraniową. To czy nas będą chcieli poza podziemiem jest, więc sprawą wielce drugorzędną. Najważniejsza jest radocha z grania. Nie ukrywa jednak, przy tym podejściu, nikt z nas, że dobrze było by gdyby od czasu do czasu zwróciły się pieniądze za nagranie i wyprodukowanie płyty, ot taka podstawa. Pomijając cały ten wywód, sam jesteś zapewne w pełni świadomy potęgi machiny marketingu. To ona decyduje, czy zespół istnieje, a nie to jak gra. Na szczęście Metal ma podziemie.

Niestety, prędzej czy później tak. W życiu nie ma nic za darmo, a obiektywizm nie istnieje. Podstawą wybicia się ponad przeciętne struktury społeczeństwa jest manipulacja owym właśnie, która polega na spełnianiu oczekiwań osób trzecich, a nie własnego odbicia w lustrze.

(śmiech) Jam jest Wielki Cenzor Wirus!!!! Nigdy nikomu nie zostawiam wolnej ręki, taka jest rola pana kierownika! Jest jeszcze jedna ciekawa sprawa. Ja i ataman gramy totalnie inaczej na gitarach i nawet, jeśli się uprze na jakiś patent, to ja i tak zagram go po swojemu, czyli jak Stillborn. Są też numery, które od razu są kwalifikowane do innych projektów. Dzięki za komplement.

Stuła leżała w skrzyni z amunicją i pieszczochami, krzyż wisi na ścianie obok gazmasek. Złych min nie ma, bo mimika twarzy nie pracuje jak dawniej, a całość przedstawia stan oczekiwania na napierdalankę. Proszę się nie obawiać. Marzeniem, do którego nieustannie zmierzam jest to, aby dźwigiem wynoszono mnie na scenę. Gwoździe, łańcuchy i skóry to jedna z tych rzeczy, za które kocham Metal!

Skoro nie przeszkadzają twórcy, czemu miałyby nam przeszkadzać. Rozmawiałem o tym z Kamilem, zdaje sobie z tego sprawę. Natomiast to młody, utalentowany człowiek i ma wszystko przed sobą. Zaczyna teraz czwarty rok na krakowskiej ASP, a z tego, co widziałem, jego nowe prace nie noszą już tak widocznego piętna, noszą za to zalążek własnego stylu. Sama współpraca zaczęła się prozaicznie; żona ma nadobna przesłała mi kiedyś link do portfolio Kamila i w ten sam dzień umówiłem się z nim na spotkanie. Akurat było to w czasie, kiedy zabierałem się za zobrazowanie dźwięków i słów znajdujących się na płycie. Sama okładka była już gotowa w 2009 roku, potrzebowałem czegoś takiego jak prace Kamila, czegoś, co powinno uruchomić wyobraźnię odbiorcy.

Odnosząc się do drugiej części pytania, wydaje mi się, że masz na myśli technikę wykonania malowideł, bo tematycznie jednak te prace mocno od siebie odbiegają. Beksiński to pamiętnik przeżyć i doświadczeń, a Kukla w tym przypadku to wulgaryzm. Ja osobiście uważam, że wkładka do płyty zawsze powinna być wypasiona tak bardzo jak tylko się da. Mam nadzieję, że cel ten udało się osiągnąć.

Zamiar jest zawsze taki sam. Nagrać prawdę, zabrzmieć metalowo!

To nie ulega wątpliwości i jest zasługą przede wszystkim Piotrka Lekkiego. Wbił ślady jak najbardziej odzwierciedlające rzeczywiste brzmienie zespołu. Miks zrobił jak najmniej ingerujący w brzmienie śladów, praktycznie same proporcje. Przy takiej realizacji, bez kitu, mastering zajął mi kwadrans. Ważne jest też to, jak zagraliśmy na instrumentach. Nie poprawialiśmy tego. W produkcji powinno być słychać człowieka.

Nie będzie tu żadnych ochów i achów. Nigdy nie byłem specjalistą w tej dziedzinie. Wymóg był jeden, gitara ma być fizycznie ciężka, ma być elementem zbroi, a wzmacniacz ma dać pierdolnięcie. W tej chwili gram na ośmioletnim  Cortcie X-Custom BHM z przetwornikiem Lace Drop & Gain podpiętym do Randall RH200SC G2 Series z paczką Randall RS 412 XC na czterech głośnikach Celestion Seventy 80. Jak tylko odłożę troszeczkę pieniędzy na pewno zakupię Engl Fireball, który w każdych warunkach urywa łeb. Co do gitary marzy mi się Hamer GT Custom i Prototype JD Glenn Tipton Design, ale to taka mała fanaberia.

Bo jak zwykle nie wyszło. Nam bardzo zależało na czasie. Agonia jako jedyna obiecała, że wyda nas jeszcze w tym roku. Gdybyśmy od razu wiedzieli, że nie podoła ze względu na inne, większe plany, to już dawno płyta byłaby w sprzedaży pod szyldem Ataman Productions. Ostatecznie cieszę się, że tak wyszło. Jestem pozytywnie zaskoczony promocją, jaką zorganizował Grzegorz z Godz Ov War Productions i Tomasz z Pagan Rec.

Nie wchodzi w grę. To był błąd wynikający po części z naszego lenistwa i naiwności. Chcesz mieć dobrze, zrób sobie sam z pomocą sprawdzonych ludzi. Zamknijmy ten temat, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

Chciałbym zagrać tylko kilka dobrze zorganizowanych koncertów. Nie mamy póki co żadnych konkretnych planów. Jeśli wszystko dobrze się potoczy, będzie można nas zobaczyć późną jesienią na trzech koncertach i na kilku wiosną 2012 roku.

Jak na egocentryka przystało, co rok obchodzę urodziny, więc te magiczne 15 latek, też się postaram jakoś szczególnie oblać. Coraz poważniej myślimy o jakimś specjalnym winylu i taśmie.

Nie będę ukrywał, że przychodzą takie momenty, w których na nic nie mam siły. Metal jednak jest tak mocno we mnie zakorzeniony, że nie dałbym rady bez tego żyć. Dopóki będę miał takich kompanów jak teraz, nic nie stanie na przeszkodzie w tworzeniu nowych hymnów destrukcji.