Są sposobem na wyrażenie tego, czego przekazać nie są w stanie słowa i śpiew - choć z drugiej strony wokal może przekazać coś czego, instrument nie może. Lubię każdy z tych światów z osobna, a także ich połączenie.

Jest oknem na duszę artysty wyrażonym jedynie za pomocą dźwięków.

Nie ma w muzyce czegoś takiego, czego chciałbym uniknąć. Lubię czerpać z wszelkich dostępnych źródeł i robić to co aktualnie czuję za stosowne. Lubię używać wszystkiego, co tylko w muzyce dostępne.

To zależy od tego jak pojawiają się pomysły. Czasem groove przychodzi jako pierwszy, a potem dopisuję do niego melodię. Czasem najpierw wpada mi do głowy jakaś fraza melodyczna, do której potem dokładam akordy. Tak więc końcowa struktura utworu zależy od tego skąd i w jakich okolicznościach przyjdzie inspiracja - co czuję w danym momencie.

Uwielbiam myśleć jak wokalista - co w sumie jest naturalne, bo jestem nim (śmiech). Kiedy komponuję, robię to coraz częściej z perspektywy linii wokalnej - na tym nowym albumie jest to nawet bardziej widoczne niż kiedykolwiek. Bardziej niż na lickach skupiałem się na piosenkach i na melodiach. Przez ostatnie lata udowodniłem już chyba, że potrafię grać na gitarze. Teraz łączę te dwa aspekty i myślę, że moja muzyka zaczyna brzmieć inaczej niż kiedyś.

Z tego czego aktualnie słucham, a to z kolei zależy od nastroju. Mogę siedzieć w płytach Johna Mayera, Alberta Lee, Jerry’ego Reeda, Erica Johnsona, Joe Bonamassy lub po prostu zapomnieć się w jakimś oldschoolowym gospel. Nastrój, klimat, zmienność emocji - to wszystko wpływa na to jak się czuję i czego słucham.

Takie przepisy na solo są dość efektywne i przydatne, ale wszystko tak naprawdę zależy od sytuacji i od utworu. Są takie momenty, gdzie po prostu bez pardonu rozpętuję gitarową burzę z piorunami, dociskam gaz do dechy i nie odpuszczam aż do końca. Niektóre sytuacje muzycznie tego wymagają.

Delikatnie bardziej skłaniam się ku molowym harmoniom, ale durowe też są OK. Dam sobie radę niezależnie od tego czy utwór jest w moll czy w dur.

Wszystkie skale są moimi ulubionymi - nigdy nie wiesz co może Ci się przydać. Czasem spod palców wychodzą najróżniejsze rzeczy i sam jestem zaskoczony, że to zagrałem. Zaletą studiowania wszystkich możliwych zestawów dźwięków jest biblioteka wiedzy - potrzebujesz konkretnej skali to ją wyciągasz - zupełnie jak z komputera.

Absolutnie! Tak jak w poprzednim pytaniu - im więcej się uczysz, tym więcej zysku masz na końcu. Zawsze powtarzam to moim studentom na Skype - im szersza jest twoja wiedza, tym łatwiej i sprawniej możesz się poruszać po krainie muzyki, dokądkolwiek wyobraźnia cie zaprowadzi.

Lubię to i czasem stosuję, ale z harmonizowaniem jest jeden problem: często brzmi to jak muzyka rodem z lat osiemdziesiątych. Można to jednak zaaranżować tak, że muzyka nie brzmi przestarzale, a a wręcz przeciwnie - harmonizacja dodaje jej świeżości. Wszystko zależy od tego, w jaki sposób to zrobisz.

"Cliffs of Dover" Erica Johnsona, "Riviera Paradise" Steviego Raya Vaughana oraz "Peace In Mississippi" Jimiego Hendrixa.