Guthrie Govan

Cześć, całkiem nieźle. Chyba ze Stevenem Wilsonem graliśmy gdzieś niedaleko Poznania. A w Warszawie grałem wiele lat temu z Asia...

Hm.. gdzieś w okolicach 2001 lub 2002 roku.

Niestety nie, przyjechaliśmy wczoraj w nocy kompletnie wykończeni. Dzisiaj rano miałem nadzieję na mały spacer po mieście, ale pogoda się popsuła, więc widziałem lokalnego Starbucksa i tamten wysoki budynek (Pałac Kultury - przyp. SK). Nie mam dziś szczęścia z pogodą.

Dokładnie. Z moich doświadczeń wynika że im bardziej się przemieszczam w kierunku równika i im jest cieplej, tym bardziej ludzie są zrelaksowani, mniej dbają o czas, co za tym idzie są bardziej przyjaźni i entuzjastycznie nastawieni. Więc w bardziej "zimnych" miejscach, jak podczas koncertu w Poznaniu, mieliśmy praktycznie "meksykańską publiczność" w niemeksykańskich warunkach klimatycznych, więc było to dość zaskakujące doświadczenie.

Absolutnie, wszyscy mieszkańcy Ameryki Południowej są szaleni, dają ci mnóstwo energii podczas koncertu. Jest to ważne, kiedy dajesz z siebie maksa a publiczność oddaje ci z powrotem swoją energię. Wtedy czuję, że to co robię działa. Natomiast tam gdzie mieszkam, w Wielkiej Brytanii, kultura jest bardziej zachowawcza. Japończycy zaś szaleją na koncercie, ale w bardzo ustrukturyzowany i zdyscyplinowany sposób, są śmiertelnie cicho podczas całej piosenki, a na koniec każdy wstaje i krzyczy jak szalony przez dokładnie 23 i pół sekundy! Następnie wszyscy znów siadają w tym samym momencie i czekają na kolejną piosenkę. Więc potrafią dać czadu, ale w wysublimowany, pełen szacunku sposób.

Najlepszą opcją jest po prostu być przygotowanym na wszystko.

Właściwie to w około 8 dni. Byliśmy dobrze przygotowani przed wejściem do studia. Mieliśmy przygotowane swoje utwory i nagrane ich pełne demo, tak aby każdy z nas miał przygotowany "szkielet" utworu. Na przykład kiedy Marco Minnemann (perkusista - przyp. SK) wysyłał mi utwory, zawierały one nie tylko partie perkusji, ale też rozpisane partie gitary i basu. Czasami zawierały nawet kilka partii gitar i musiałem zastanowić się nad interpretacją, aby wybrać właściwą tak abym potem na żywo podczas koncertu nie musiał używać podkładów. Więc właściwie bierzemy ze sobą mp3 do nagrywania i podczas trasy rejestrujemy kawałki, więc gdy docieramy do studia mamy już gotowe szkielety kawałków, następnie musimy już tylko zagrać dany utwór kilka razy w studio, pozwolić mu się "uzewnętrznić", w sensie gdzie ma iść głośna gitara, gdzie ma iść cicha gitara, którą część utworu trzeba wydłużyć, którą skrócić.

Cóż, nie mamy żadnych wokali, więc pewnie większość świata nie czeka na naszą muzykę (śmiech). Musimy więc pogodzić się z rzeczywistością i jeśli chcemy być prawdziwym zespołem i być na przykład w studio wszyscy naraz, na czym nam bardzo zależy, nie ma wbrew pozorom tak wielu dni, w których możemy sobie na to pozwolić, również dlatego, że każdy z nas jest dość zajęty. Byłoby zabawnie wynająć studio na 2 miesiące, wejść do niego bez żadnych przygotowanych wcześniej pomysłów i po prostu napisać coś jako grupa i zobaczyć jak wypadłby efekt końcowy.

Zgadza się.

Nie. Ujmę to tak, nasza produkcja nie ma nic wspólnego z finalnym miksem i masteringiem. Porównałbym to do sytuacji, kiedy wszyscy jedziemy jednym autem, ale ktoś musi w danym momencie prowadzić. Czasem są pewne rzeczy, które słyszę i nie wiem jak je zaprogramować, więc komunikuję wówczas coś w stylu "chodziło mi o trochę inną atmosferę w tej sekcji" albo "może ten utwór zabrzmiałby lepiej gdybyśmy go zagrali trochę szybciej" czy "popracujmy nad tym akordem"... Tego typu rzeczy. Wiesz, po prostu oferujesz wsparcie członkom zespołu w różnych kwestiach, tak aby wiedzieli zawsze co chcesz uzyskać w danej frazie gdy już gracie, również po to, by mieli sami więcej przestrzeni żeby być sobą. I działamy tak, dosłownie według kolejki. Ktokolwiek jest autorem danego utworu, ten jest "szefem" i ma decydujący głos w kwestii jego ostatecznego kształtu.

O tak. Zdecydowanie. Album solowy nie był tworzony z jakimś specjalnym celem z tyłu głowy. Były to utwory, które nagromadziłem z upływem czasu i czułem że muszą w końcu ujrzeć światło dzienne. Poza tym jest na tym krążku mnóstwo overdubbingu i przyznam szczerze, że na żywo podczas koncertu ciężko odtworzyć każdą partię. Teraz zaś, gdy gram w zespołach, np. z The Aristocrats, staram się zabierać utwory w trasę i wiem, że będą musiały być zagrane na żywo z trio, więc to tak jakby te numery nie miały żadnego make-upu. To daje ci więcej możliwości do interakcji z muzykami i masz więcej okazji do grania na żywo trochę innych partii niż nagranych w studio Z drugiej strony, kiedy nagrywasz w taki sposób, musisz pamiętać, że jedna gitara elektryczna plus jedna gitara basowa dadzą wystarczająco dużo harmonii, aby utwór był rozpoznawalny i miał sens.

Myślę, że przyjdzie jeszcze na niego czas. Uważam, że najbardziej użytecznym muzykiem jest ten, kto podąża za tym co go najbardziej aktualnie ekscytuje. Więc nie mam poczucia misji, aby wydać kolejny solowy album tylko dlatego, że ludzie chcieliby go usłyszeć. Myślę, że najlepsze co mogę robić to podążać za instynktem i jeśli ekscytuje mnie konkretny nurt muzyczny powinienem w to wejść, a ludzie powinni mi zaufać. W tej chwili mamy naprawdę dobrą energię z trio The Aristocrats i czuję się raczej jak członek drużyny niż ten gość z gitarą stojący na podium z anonimowym bandem w tle. Więc tak, będzie solowy album, ale jeszcze nie teraz.

Tak, ostatnio bardzo dużo gram w trasie z The Aristocrats i ze Stevenem Wilsonem. Do tego dochodzi sporo warsztatów gitarowych, a warto byłoby jeszcze pojawić się raz na któryś weekend w roku w domu. Nauczyłem się nie składać obietnic kiedy będzie następny album solowy (śmiech). Kiedyś tak robiłem, ale nie byłem często w stanie dotrzymać terminu.

Jakiś czas temu zmieniłem tę głowę na zupełnie inną. To model nowej firmy z Wielkiej Brytanii, która nazywa się Victory. Ten wzmacniacz został stworzony przez tego samego gościa, który stworzył wzmacniacze Cornford, na których grałem kilka lat temu. Eksplorowanie Badgera było niezłą zabawą i nadal go używam, ale gdy zaczęliśmy odsłuchiwać materiał na "Culture Clash" zdałem sobie sprawę, że będę potrzebować wzmacniacza, który "pociągnie" wszystkie barwy, które udało się uzyskać na nagraniach, w szczególności na czystym kanale. Głowę Victory używałem już w trasie ze Stevenem Wilsonem, gdzie mam zdecydowanie bardziej skomplikowany rig z dwupoziomowym pedalboardem i z systemem zmieniającym kanały z przesterowanego na czysty we wzmacniaczu. Postanowiłem więc z The Aristocrats zastosować podstawową wersję Victory.

Zdecydowanie tak. I nadal bardzo mocno korzystam z manipulacji głośnością podczas koncertu, aby uzyskać klasyczne blues-rockowe czyste brzmienie, jak w utworach Louisville Stomp czy Desert Tornado. Kiedy słuchałem demo tych kawałków (autorstwa kolegów z zespołu - przyp. SK) wiedziałem od razu, gdzie chłopaki zmierzają i jakie brzmienie chcą osiągnąć. I to jest inny rodzaj czystego brzmienia, bardziej przypominający vintage clean głowy Fendera niż "zrolowanego" w dół przez potencjometr głośności czystego soundu w stylu Eddie Van Halena.

Właściwie to poza delikatnym Reverbem dodanym w miksie nie ma w tej frazie żadnych efektów, tylko odpowiedni sposób uderzenia w struny.

A tak... wtedy tylko przełączam kanał we wzmacniaczu. Cała reszta tajemnicy to uderzenie strun końcówką kostki wraz z lekkim bardzo nagłym podniesieniem struny, więc wszystko zostaje "w rękach". Ale bardzo się cieszę że się nagłowiłeś nad tą frazą. Uwielbiam, gdy odbiorca zastanawia się nad tym nie wiedząc do końca jak coś zostało zagrane.

Hm... Wydaje mi się, że jedno podejście może być łatwiejsze do zrozumienia od drugiego w ujęciu teoretycznym, ale dla mnie muzyka nie ma znaczenia w ujęciu teoretycznym. Dla mnie muzyka to swoisty język, którego nauczyłem się gdy byłem bardzo młody, więc cokolwiek może teoria powiedzieć na temat tego co gram i jak gram, dla mnie to tylko kwestia jak coś brzmi. Idąc dalej, podejście "derivative" nie mówi Ci nic o tym, jak coś brzmi, tylko skąd pochodzi. Wydaje mi się zatem, że powinno się traktować każdą skalę jako unikalny zestaw dźwięków i interwałów, z własnym charakterem i kolorytem. Jedyne co mnie teraz martwi, to generacje młodych gitarzystów, którzy uczą się całej tej teorii, gdyż uważają, że uczyni ich ona lepszymi gitarzystami. To trochę jak uczenie się alfabetu bardzo, bardzo szybko w nadziei, że staniesz się pisarzem. Dobrze jest znać wszystkie litery alfabetu, ale ważne jest także, aby wiedzieć po co się uczysz teorii i zawsze wiedzieć jak ona brzmi, nie jak się nazywa. W innym wypadku, kiedy będziesz chciał użyć tej teorii zawsze pojawi się dodatkowa faza związana z przełożeniem teorii na praktykę. Idealną sytuacją jest więc, kiedy grając muzykę nie zastanawiasz się nad niczym, tylko grasz to co czujesz. To trochę jak z pasywnym i aktywnym używaniem języka. Pasywne używanie oznacza, że rozumiesz słowa, które są spisane, rozumiesz je, ale nie używasz ich w konwersacji, zaś aktywny zasób słownictwa to te słowa, których swobodnie używasz na okrągło podczas rozmowy. Tak więc, jeśli ktoś zaczyna uczyć się skal, zaczyna rozumieć je pasywnie, jest ich świadomy, wie jak działają, ale nie używa ich jeszcze poprzez instynkt. Kluczowe jest więc, aby z czasem, zamiast dokładać kolejną wiedzę pasywną, użyć całego zasobu swojej wiedzy pasywnej i zacząć przekształcać ją w aktywną, tak aby zacząć ją stosować szybciej, niż pomyślisz o tym, aby ją zastosować... Czy to ma sens?

Hm... Nieszczególnie, lubię je wszystkie. Tak naprawdę biorąc pod lupę dane metrum masz do czynienia z danym feelingiem w danym przebiegu melodii czy perkusji. Metrum zaś to tylko narzędzie, które pomaga ci zmierzyć jak długo fraza ma trwać zanim będzie "gotowa" do powtórzenia. Więc nigdy nie usiadłem myśląc sobie "napiszę utwór w 7/4", bardziej słyszę riff w mojej głowie i potem okazuje się, że jest on w danym metrum. Przywykłem do aranżowania w różnym metrum, słuchając Zappy kiedy dorastałem i innych tego typu kapel. Interesujące jest to, że jak pojedziesz do miejsc takich jak Grecja czy Bułgaria, dla tamtejszych dzieciaków kompletnie normalne jest używanie i słuchanie muzyki w metrum 9/8. Tak więc czegokolwiek słuchasz, po jakimś czasie stanie się dla Ciebie normalne.

To pewnie dlatego, że to czego słuchasz najwięcej jest właśnie w tym metrum, poza tym obecnie większość muzyki w radio, która nas otacza jest w 4/4 i wszyscy uważają to metrum za "normalną" muzykę. I nagle gdy usłyszysz jakieś dziwne metrum myślisz "to musi być Dream Theater, sprytnie to zagrali". Ciężko mi jest doradzić jak "wydostać się" z 4/4, bo mój umysł nie "przebywa" w tym miejscu. Po prostu czuję się dobrze w różnym metrum. I to nie przez fakt, że jestem wyjątkowy czy dziwny, tylko dlatego, że inspirowałem się bardzo zróżnicowaną muzyką.

Mam tak naprawdę dwie rady, zgadniesz jakie?

Dokładnie. Plus, kiedy tworzysz utwór aranżuj go tak, aby był potem możliwy do zagrania na żywo. Wiem, że w świecie "shredu" popularne jest obecnie posiadanie "worka" z 10 lickami, które chcesz wszystkie wcisnąć na siłę do utworu, aby inni gitarzyści się Ciebie bali. I wiele gitarzystów tak robi, mając potem problem z odtworzeniem tego na żywo. Grając z The Aristocrats często zastanawiam się, czy moja partia będzie współgrała z resztą zespołu na żywo. Wracając do wymagających partii - tak naprawdę uważam, że wszystko możesz zagrać jeśli włożysz w to odpowiednio dużo serca i jeśli naprawdę chcesz to zagrać, tak aby zabrzmiało to naturalnie. To jest wyzwanie.

Sam się nad tym czasami zastanawiam, czy to efekt ludzi, którzy słuchają obecnie muzyki niskiej rozdzielczości. Dzieciaki dorastając słuchają teraz mp3, mają gdzieś jak brzmi jakość nagrań CD. To dla mnie kuriozum, że teraz gdy pojemności dysków rosną, ich ceny są niższe niż kiedykolwiek wcześniej, jednocześnie liczba bitów w kawałku muzycznym maleje. Jeśli więc słuchasz kawałków takiej jakości, ma chyba sens stwierdzenie, że szukasz swojego brzmienia podobnego do tego, czego słuchasz. Wydaje mi się również, że gitarzyści, którzy chcą tworzyć zaawansowane technicznie kawałki często używają brzmienia gitarowego, które pozwoli im to osiągnąć, czyli ścięte częstotliwości, skompresowane, z dużą ilością przesteru. Coś takiego łatwo zaprogramować, w przeciwieństwie do brzmienia Jimmy Page'a lub Stevie Ray Vaughana - czegoś co jest tylko trochę przesterowane i brzmi bardziej ciepło, naturalniej. Te brzemienia pomiędzy skrajnościami właśnie najciężej uzyskać i wydaje mi się, że obecna generacja młodych ludzi coraz częściej nie szuka takich brzmień. Mam czasem wrażenie, że wybierają dane brzmienie, bo pomoże im ono grać rzeczy trudne, nie zaś bo fajnie to zabrzmi. A wracając do Twojego pytania - co będą robić gitarzyści za 10 lat? Cóż... Sam chciałbym wiedzieć (śmiech). Gdybym to wiedział, robiłbym to już teraz (śmiech). Lubię tajemnicę i fakt, że nie wiemy jak to będzie wyglądać.

Dzięki, na pewno tak będzie, będziemy się świetnie bawić popijając polskie piwo!