Kristoffer Rygg (Ulver)

Myślałem, że na wstępie zapytasz, dlaczego nie ma gitar na nowym albumie (śmiech).

Wracając do tematu... Gdy grałem black metal, byłem młody, to było dawno. Do zmiany brzmienia Ulver nie doszło ot tak, momentalnie. To był naturalny proces, a zanim "zrzuciłem skórę" z poprzedniego wcielenia, musiało minąć trochę czasu.

Nie. Satysfakcjonuje mnie to, co obecnie gramy. Gdybym odczuwał taką potrzebę, po prostu bym grał metal. Na dzień dzisiejszy wystarczy mi oglądanie innych zespołów na scenie, które radzą sobie lepiej z black metalem, niż my wcześniej. Bez metalowego oblicza Ulver, świat jest lepszy (śmiech).

Akurat na tym krążku nie do końca. Daniel jest bardzo utalentowanym i wszechstronnym muzykiem. Potrafi grać nie tylko na gitarze. Świetnie odnajduje się w instrumentach klawiszowych, basie. Bardzo dobrze dogadujemy się zarówno prywatnie, jak i podczas pracy w studio. Przy okazji nagrań do poprzedniej płyty mógł zrealizować znacznie więcej swoich pomysłów, niż obecnie.

Właściwie trudno mi odpowiedzieć. Zapewne wynika to z naszych rozległych gustów muzycznych. Bardzo lubię kontrast w sztuce, w muzyce również. Połączenie dwóch skrajności, chociażby takich jak umiar i rozpusta pozwala choć w pewnym stopniu znaleźć złoty środek. Sądzę, że kontrasty wzajemnie się uzupełniają.

Zanim wystąpiliśmy z materiałem, który w przyszłości miał znaleźć się na "Messe...", mieliśmy okazję nagrać próby przed koncertem. Właściwie nie myśleliśmy o nagraniu albumu, bowiem byłoby to kosztowne, m.in. ze względów logistycznych. Dostaliśmy propozycję od domu kultury w Tromsø. Skorzystaliśmy z ich oferty, i tak zarejestrowaliśmy materiał, który prawdopodobnie nigdy (poza koncertem) nie ujrzałby światła dziennego.

Jak wcześniej wspomniałem, płyta powstała na zlecenie domu kultury w Tromsø. Sesje nagraniowe trwały przez zimę i wiosnę, ok. sześciu miesięcy. Materiał został napisany dla 21- osobowej Tromsø Chamber Orchestra. Zanim wybraliśmy ostateczną wersję, nagraliśmy set trzy razy. Zależało mi na wiernym odtworzeniu brzmienia koncertu. Oczywiście nie obyło się bez małych problemów.

Wybrałem takie utwory, ponieważ lubię wracać do tych czasów. Uwielbiam psychodeliczne brzmienie. Od lat kolekcjonuję płyty z taką muzyką. Przesłuchując kolekcję, miałem okazję znaleźć perełki, które postanowiłem nagrać, interpretując je po swojemu. Proces rejestracji "Childhood's End" trwał dość długo, bowiem pierwsze sesje zaczęły się w 2008 roku, a album ukazał się cztery lata później.

Dlatego, że po prostu lubię te utwory. Nie sugerowałem się tym, czy są znane, czy nie. Nie musiały być to hity.

Z racji tego, że jest to pismo dla gitarzystów, mam nadzieję, że wybaczycie nam, że nie nagraliśmy gitarowej płyty (śmiech). Doceniam Wasze wsparcie na naszych koncertach. Do zobaczenia w przyszłym roku.