Everything Not Saved Will Be Lost - Part 2

Mało tego, kompletnie zaskoczyli, rozwiewając wszelkie wątpliwości co do zasadności takiego przedsięwzięcia. Obie części “Everything Not Saved Will Be Lost” zdają swój muzyczny egzamin i mam problem z wyborem tej “lepszej” - bo obie prezentują nie tylko wysoki poziom, co liczne i czekające na słuchacza niespodzianki.

Jeśli mam wskazać różnice pomiędzy albumami, to druga część ma w sobie znacznie więcej gitarowej, a właściwie, rockowej mocy. Panowie nie kombinują, nie próbują wplatać eksperymentalnych motywów, odżegnują się też od tanecznego flow z części pierwszej na rzecz mocnego rytmicznego pulsu. Inaczej rzec ujmując, zmieniły się zainteresowania i środki wyrazu, i teraz już wiem dlaczego Foals grali w roli headlinera Off Festivalu.

Wszystko to w towarzystwie potężnej ilości przesterów, a samo brzmienie krążka stało się kością niezgody wśród wielu krytyków. Może faktycznie w niektórych momentach przesadzili (bas i poziom głośności talerzy w zestawie perkusyjnym), przez co stracili na klarowności. Mimo to, niektóre z utworów (dosłownie senne, relaksujące „Dreaming of”, echa lat 90. i mieszanki późnego Editors w „10, 000 Feet”) zadają kłam temu, o czym napisałem wcześniej. Wydaje mi się, że praca w studio musiała mieć swoje twórcze wzloty, przekładające się na, nazwijmy to, odwagę w pomysłach realizatora („Black Bull” ze wściekłym główny motywem i mocno wyeksponowaną linią basu), a z drugiej, w momentach spadku adrenaliny, stawiające na przestrzeń i uwypuklenie melodii (niemal dreampopowy nastrój w post-rockowym opusie „Neptune”).

W obu przypadkach Foals prezentują się wyśmienicie, choć właśnie z powodu tej różnorodności album przy pierwszych odsłuchach wydaje się być mało spójny. Tym bardziej, że po dość ostrym graniu przez większość czasu, catharsis jakie otrzymujemy w „Neptune” prędzej traktowałbym jako zapowiedź jeszcze innej, mniej intensywnej i bardziej „domowej” płyty. Szczerze mówiąc, to właśnie ta kompozycja wybija się przed przysłowiowy szereg, stanowiąc najjaśniejszy punkt obu krążków. Jeśli Foals mają chwytać za serce, to oby zawsze robili to w tak przemyślany i dojrzały sposób. Druga sprawa to forma Yannisa, o której pisałem przy okazji premiery części pierwszej – jest dobrze. Jak na kilkuletni rozbrat ze studiem – aż za dobrze. Mocny kandydat (w dwóch aktach) na jedną z płyt roku.