Czy akord hendriksowski to akord molowy czy durowy?

Słynny akord, który grany w układzie 0-7-6-7-8-x stał się już gitarową kliszą, zapisujemy jako E7#9. To już w zasadzie odpowiada na pytanie o tryb - jest to akord durowy. Ale to nie koniec. Akordy durowe dzielimy na toniczne i dominantowe. E7#9 (pozostańmy już w tonacji E) jest akordem dominantowym, teoretycznie więc powinien dążyć do rozwiązania. Ale to także nie koniec. Akordy dominantowe dzielimy na diatoniczne i alterowane. E7#9 jest akordem alterowanym. Tak więc oprócz ciążeń wywoływanych przez duet tercji wielkiej i septymy małej dochodzą napięcia generowane przez dźwięki alterowane, czyli takie, które zostały podwyższone lub obniżone. Tutaj takim dźwiękiem jest podwyższona nona - z nuty fis (nona wielka) na fisis (nona zwiększona, notowana czasem błędnie jako g). Tak więc w akordzie tym nie ma w rzeczywistości tercji małej (g). Jest tożsama z nią enharmonicznie nona zwiększona (fisis) oraz tercja wielka (gis).

Jaka skala pasuje do akordu E7#9? Najpopularniejsza jest oczywiście pentatonika molowa, czyli w tym przypadku: E-G-A-B-D. Można też pokusić się o często używane przez Milesa Davisa arpeggio akordu E7#9: E-Fx-G#- B-D (x oznacza dwa krzyżyki, czyli fisis, enharmonicznie g). To proste rozwiązanie, ale dość miłe dla ucha. Można wreszcie poszukać zamiennika, takiego jak zagranie arpeggia G7b9 na tle akordu E7#9. Arpeggia dominantowego z noną zmniejszoną warto się nauczyć - przyda się w molowych II-V-I. Natomiast tutaj nuty G-Ab-B-D-F w kontekście E dadzą nam interwały, takie jak: #9, b3, 5 i b7 (czyli wszystkie potrzebne oprócz prymy, która jest harmonicznie transparentna) oraz jeden dźwięk ekstra, alterowany - b9 (nona zmniejszona). Przeanalizuj, popróbuj, poszukaj sam na ucho. Możliwych rozwiązań jest naprawdę wiele.

Krzysztof Inglik