Classical Gas, cz. 1

W tym odcinku poznamy bliżej znakomity utwór "Classical Gas" autorstwa Masona Williamsa. Po raz pierwszy pojawił się on na albumie "The Mason Williams Phonograph Record" w 1968 roku. Początkowo popularna była wersja orkiestrowa utworu zaaranżowana przez Mike’a Posta. Wersja solowa ujrzała światło dzienne dopiero w 1970 roku (album "Hand Made"). Warto wiedzieć, że "Classical Gas" w 1969 roku dostał aż trzy prestiżowe nagrody Grammy w kategoriach "Best Instrumental Composition", "Best Contemporary-Pop Performance, Instrumental" oraz "Best Instrumental Arrangement". Wielu artystów zmierzyło się z tym znakomitym utworem. Jedną z ciekawszych wersji stworzył Tommy Emmanuel i właśnie nad tym wykonaniem będziemy pracować.

Tommy używa pazurka na kciuk (thumbpick), dzięki czemu basy brzmią potężnie i dynamicznie. W niektórych momentach łapie końcówkę pazurka palcem wskazującym, uzyskując w ten sposób efekt grania tradycyjną kostką. W jego oryginalnej aranżacji znajduje się także wątek perkusyjny. Strój gitary to standardowy EADGBE. Kierujemy się prostą zasadą podziału palców, o której wspominałem już wiele razy wcześniej, czyli kciuk odpowiedzialny jest za struny basowe E, A, D, palec wskazujący za strunę G, środkowy za B i serdeczny za E. W niektórych sytuacjach opalcowania mogą się zmienić, ale są to tylko małe wyjątki.

W 1. takcie ogrywamy akord a-moll. Łapiemy go w tradycyjny sposób i jedyne, na co musimy zwrócić uwagę, to hammer-on z pustej na 1. próg struny B. Wykonamy go palcem środkowym prawej ręki. Następnie czeka na nas szybkie zejście po strunie basowej E (progi 3 i 2) w połączeniu z pustymi strunami D i G. Pracuje tutaj kciuk w basie, a pozostałe struny gramy palcami wskazującym i środkowym prawej ręki. Teraz zatrzymujemy się na akordzie e-moll i dodajemy palec wskazujący lewej ręki na 1. próg na strunie B. W tym miejscu wykonujemy pull-off do pustej struny B. Aby wykonać poprawnie fragment z końcówki 2 i początku 3 taktu, do granego akordu dokładamy mały palec lewej ręki na 2 próg struny G. Będziemy go odrywać po to, aby wydobyć dźwięk pustej struny G. Pod koniec taktu 3 wracamy do akordu a-moll i wykonujemy zagrywkę z szybkim pull-offem na strunie B. Używamy do tego palca wskazującego lewej ręki. Od taktu 5 do 7 akordy z intra powtarzają się z małymi zmianami. Mamy tutaj a-moll z dołożonym pull- -offem z 3 do 1 i do pustej struny B. Zagramy go przy użyciu małego palca lewej ręki, trzymając pozostałymi palcami kształt akordu.

Od końcówki taktu 7 aż do końca taktu 11 czeka na nas szybka zagrywka na zmieniających się kolejno akordach zakończona efektownymi flażoletami naturalnymi. Na każdym z akordów gramy bas oraz trzy razy strunę wiolinową. Używamy tutaj kciuka oraz palców wskazującego i środkowego prawej ręki. Najpierw mamy a-moll (druga połowa taktu 7). Następnie palec wskazujący ląduje na 2 próg struny A, a serdeczny na 3 próg struny B. Gramy tutaj także pustą strunę G. W dalszej kolejności jest C-dur oraz F-dur, do którego najlepiej użyć kciuka lewej ręki (1. próg na strunie basowej E). W tym wypadku nie musimy trzymać pełnego kształtu akordu, wystarczy palec wskazujący jako krótka poprzeczka barré na 1. progu strun B i E oraz palec środkowy na 2 progu struny G. W dalszej kolejności jest akord D-dur z basem Gb złapanym kciukiem lewej ręki (2 próg).

Teraz czas na trzy akordy z poprzeczką barré. Na początku taktu 9 palec wskazujący łapie barré na 2 progu strun D, G, B, E, palec środkowy ląduje na 3 progu struny B, serdeczny na 4 progu struny G i mały na 4 progu struny wiolinowej E. Kolejną poprzeczkę barré wykonujemy na 4 progu strun D, G, B, palec środkowy trzyma 5 próg struny G, a palec serdeczny 5 próg struny E. Przy ostatnim akordzie z serii wystarczy przesunąć trzymany kształt poprzedniego akordu o dwa progi w prawo, czyli o cały ton. Dodajemy także dźwięk pustej struny basowej E. Pod koniec taktu 9 wykonujemy pull- -off z 7 progu do pustej struny E. Intro kończy się serią flażoletów naturalnych, granych palcem wskazującym lewej ręki, oraz delikatnym perkusyjnym puknięciem (koniec 11 taktu). Teraz czas na motyw przewodni utworu. Zwróćcie uwagę na melodię graną na tle powtarzającego się basu na pustej strunie A. Zaczynamy od poprzeczki barré na 5 progu strun D, G, B, E. Pierwsze dźwięki melodii (12 takt) gramy małym palcem lewej ręki, trzymając cały czas poprzeczkę. Po nich zatrzymujemy się na akordzie, który pojawia się w końcówce taktu 12 i trwa przez cały takt 13. Aby go zagrać, trzymamy cały czas barré na 5 progu, palec serdeczny ląduje na 7 progu struny D, a mały - na 7 progu struny B. W takcie 13 akordy te uderzane są energicznie palcami wskazującym i środkowym prawej ręki. Uderzenie to wykonujemy, prostując palce ze zgiętej pozycji.

Kolejny takt to powtórka taktu 12. W takcie 15 gramy naturalne flażolety na tle wybrzmiewającego basu. Wymaga to trochę wprawy i precyzji. Najłatwiej wydobyć je przy użyciu palca wskazującego lewej ręki. Następne dwa takty powtarzają się z drobną różnicą: w takcie 17 zamiast pustej struny A jest 5 próg. Następnie czeka nas seria akordów - zaczynamy od G-dur. Do jego złapania wystarczą tylko dwa palce: środkowy na 3 próg struny basowej E oraz serdeczny na 3 próg struny wiolinowej E. Po nim jest C-dur poprzedzony pustą struną A, a następnie F-dur bez strun basowych E i A. Łapiemy go przy użyciu poprzeczki barré na 1. progu strun G, B, E. Dalej mamy kolejny akord z barré, ale tym razem na 1. progu strun A, D, G, B, E. Poprzedzony jest uderzeniem pustej struny A. Palec wskazujący ląduje na 2 progu struny G, środkowy na 3 próg struny D, a mały - na 3 próg struny B. Teraz wystarczy tylko przesunąć poprzeczkę barré z progu 1 na 2, puścić palec wskazujący oraz pozostawić strunę E wiolinową pustą. Dzięki temu mamy akord z połowy taktu 19. Trzymając go, gramy kilka dźwięków na strunach wiolinowych G, B i E. Następuje tutaj mała zmiana opalcowania prawej ręki. Kciuk odpowiedzialny będzie za strunę G, wskazujący za B i środkowy za E. Potem mamy kilka energicznych dźwięków na strunach basowych (pusta E, 3 i 1 próg) oraz akord E7. Na tle wybrzmiewającego tego akordu gramy podobnie jak w takcie 20 kilka strun wiolinowych. Opalcowanie jest takie samo jak poprzednio.

Zagrywkę kończymy akordem E-dur z połowy taktu 22. Teraz czas na perkusyjny element "Classical Gas". Takie zagrania to wizytówka stylu Emmanuela. Musicie wykonać uderzenia w odpowiedniej kolejności. W pierwszej fazie lewa ręka ląduje w okolice 20 progu na gryfie. Następnie mały palec lewej ręki przy pomocy dość oryginalnej poprzeczki barré przyciska struny w tym miejscu na gryfie. Jeśli macie mniejszą dłoń, to zacznijcie łapanie poprzeczki od struny A. Kciukiem prawej ręki wydobywamy ten specyficzny tłumiony dźwięk. W dalszej części zginamy dłoń w pięść i uderzamy w okolicy, gdzie znajduje się łezka gitary. Na końcu mamy cztery wytłumione uderzenia - lewa ręka uderza w gryf, prawa uderza w struny, lewa ręka ponownie w gryf i prawa ręka ponownie w struny. Posłuchajcie nagrania na płycie dołączonej do bieżącego wydania naszego magazynu i postarajcie się uzyskać podobny efekt. Na tym zakończymy ten noworoczny warsztat. W przyszłym miesiącu dalsze zmagania z "Classical Gas".

Owocnego ćwiczenia!