Tommy Emmanuel, cz. 2
W tym odcinku ponownie zagłębimy się w tajniki stylu znakomitego gitarzysty akustycznego Tommy’ego Emmanuela.
Przygotowałem dla Was dwa utwory z repertuaru tego australijskiego muzyka: "Lady Madonna" (cover The Beatles) w solowej aranżacji, który pojawiał się na wielu płytach Tommy’ego (według mnie najciekawszą wersję znajdziecie na płycie "Initiation") oraz "Lewis & Clark" - nastrojowa ballada grana techniką palcową. Jest to świetny dowód na to, że nawet proste akordy w połączeniu z ciekawą melodią mogą wykreować piękny muzyczny obraz. Utwór powstał w 2004 roku, a po raz pierwszy został zarejestrowany na płycie "The Mystery" (2006). Mam nadzieję, że ten warsztat przybliży Wam technikę gry Emmanuela oraz zachęci do pracy z jego utworami już na własną rękę.
PRZYKŁAD 1 to ścieżka basowa "Lady Madonny" przeplatana z akordami. Możecie potraktować ją jako dobrą wprawkę przed przystąpieniem do właściwego utworu. Ucząc się utworów fingerstyle, gdzie wyraźnie zaznaczone są poszczególne partie (basu, akordów i melodii), polecam w pierwszej fazie nauki przyswoić właśnie linię basu, a dopiero potem kolejne elementy. Dzięki takiemu podejściu łatwiej wejdziecie w odpowiedni rytm i oddacie piękno kompozycji. Omawiane ćwiczenie (oraz następne również) zagramy przy użyciu pazurka na kciuk. Osiągniemy w ten sposób dynamiczne basy, perkusyjny feel oraz to, że pozostałe palce będą wolne, aby grać melodie i podkreślać akordy. Pamiętajcie także o charakterystycznym opalcowaniu prawej ręki w fingerstyle’u. Kciuk będzie odpowiedzialny za struny basowe E, A, D, palec wskazujący za strunę G, środkowy za strunę B, a serdeczny - za wiolinową E.
Ćwiczenie zaczynamy od zagrania dwa razy pustej struny A, zaraz potem palec wskazujący ląduje na 3 progu, a środkowy na 4 progu tej samej struny. Następnie przenosimy się na strunę D, która także grana jest dwa razy jako pusta. Dalej wykonujemy slide palcem serdecznym lewej ręki z 3 na 4 próg struny D. Zaznaczam, że wszystkie dźwięki do tego miejsca wydobywamy kciukiem prawej ręki, na który założony jest pazurek. Dopiero w końcówce 1 taktu gramy dźwięk na 2 progu struny G, szarpiąc ją palcem wskazującym prawej ręki. Całość powtarzamy aż do 3 taktu. Tutaj mamy kilka podwójnych dźwięków i przejście do pierwszego problematycznego akordu w tym warsztacie. Jest to F-dur łapany przy użyciu kciuka lewej ręki. Bluesowi gitarzyści grający utwory Hendriksa pewnie nie będą mieć większego problemu, jednak uważajcie, żeby nie nabawić się kontuzji, wyginając kciuk. Trzymając akord z pustą struną G, wykonujemy hammer-on palcem środkowym do 2 progu. Potem powtarzamy sam bas (1 próg na strunie basowej E), gramy trójdźwięk złożony z pustych strun D, G, B, a palec środkowy ląduje na 3 progu struny E. W końcówce taktu 4 łapiemy palcem wskazującym przy użyciu poprzeczki barré akord A-dur oraz wykonujemy znany już nam fragment basowy tylko na strunie E. W tym miejscu motyw zapętla się i grając go za drugim razem, dostajemy dodatkowe dwa dźwięki akordu, ogrywając strunę D (połowa 5 i 6 taktu). W tym momencie jesteście już gotowi, aby rozpocząć naukę basu z melodią.
W PRZYKŁADZIE 2 przygotujcie się do niezłych akrobacji palców lewej ręki. W zasadzie wystarczy tutaj dodać melodię do tego, co już znacie. Najważniejsze w tym momencie jest dobranie odpowiedniego opalcowania, co pozwoli nam uzyskać płynność oraz odpowiedni rytm. W takcie 9 palec wskazujący łapie 1 próg struny B i będzie w tym miejscu aż do zagrania dwudźwięku złożonego z pustej struny D i B. W międzyczasie dokładamy i odejmujemy palec środkowy na 2 próg struny B, a bas ogrywamy małym palcem (3 i 4 próg na strunie A). Końcówka tego taktu jest grana z takim samym opalcowaniem jak w przykładzie 1. W kolejnym takcie dźwięki melodii wyprzedzają bas. Gramy je ponownie palcami wskazującym i środkowym, natomiast 3 i 4 próg na strunie A tym razem złapiemy palcem serdecznym. W połowie taktu, trzymając palec serdeczny na 4 progu struny A, dokładamy mały palec na 4 próg struny D. Reszta pozostaje jak w poprzednim takcie. W takcie 11 palec wskazujący będzie odpowiedzialny za melodię graną na 1 i 2 progu struny B. Po nim mamy dźwięk melodii będący pustą struną wiolinową E razem z basem na 3 progu struny A, który złapiemy palcem serdecznym.
Teraz ponownie palec wskazujący trzyma dźwięk melodii (2 próg na strunie B), a palec serdeczny przesuwa się o 1 próg w prawo na strunie A. Następnie mamy serię trzech trójdźwięków, które zagramy palcem wskazującym, a potem do pomocy przyjdzie środkowy. W tym momencie czeka na nas zagrywka znana z przykładu 1 (4 i 8 takt). Są to akordy F-dur, G-dur i A-dur. Łapiemy je w taki sam sposób. W końcówce taktu 12 wykonujemy ciekawą wstawkę, która jest łącznikiem pomiędzy wspomnianymi wcześniej akordami a początkiem zwrotki. Pierwsze dwa dźwięki będzie łatwiej ograć dzięki poprzeczce barré przy użyciu palca serdecznego na 5 progu strun G, B oraz E. Resztę dźwięków łapiemy palcami wskazującym i środkowym. Tutaj motyw zapętla się i jedyne, na co musimy zwrócić uwagę, to mała zmiana melodii w 15 takcie oraz energiczne zakończenie w takcie 16.
Do PRZYKŁADU 3 możemy podejść z większym luzem. Występują tutaj podstawowe akordy (e-moll, G-dur, D-dur, A-dur, E-dur i C-dur). Motyw gramy bez kostki czy pazurka - po prostu same palce. Zaczynamy od delikatnego hammer-on z pustych strun E, A, D, G do akordu e-moll, który łapiemy w nietypowy sposób - tylko przy użyciu palca środkowego lewej ręki (przyciska on 2 dźwięki w tym samym czasie). Następnie przeskakujemy na G-dur. Sekwencja powtarza się aż do taktu 20. Musimy się postarać, aby utwór płynął.
W końcówce tego taktu dokładamy do G-dur palec serdeczny na 3 próg struny B, uwalniając w ten sposób pierwsze dźwięki melodii. Potem mamy D-dur, gdzie występuje seria pull-off z 3 na 2 i z 2 do 0 pustej struny E. Akord ten łapiemy w standardowy sposób, natomiast kolejny (A-dur) wymaga opalcowania alternatywnego. Palec środkowy ląduje na 2 progu struny D, wskazujący na 2 progu struny G, a serdeczny na 2 progu struny B. Ten ostatni wykonuje także pull-off do pustej struny B (końcówka 21 taktu). W następnym takcie łapiemy E-dur za pomocą tylko dwóch palców. Palec wskazujący odpowiedzialny jest za 1 próg struny G, natomiast środkowy tak samo jak w przypadku e-moll łapie 2 próg na strunie A i 2 próg na strunie D. W tym miejscu motyw powtarza się i zmiana następuje dopiero w końcówce 25 taktu. Grając akord A-dur, palec serdeczny wykonuje hammer-on z pustej struny B do 2 progu na strunie B. Kolejny akord E-dur gramy troszkę dłużej niż ostatnio, a po nim przechodzimy do części bridge.
Pierwszy z akordów to C-dur, który poprzedzony jest przez hammer-on z 2 na 4 próg struny D. Wykonujemy go palcami środkowym i małym. Następnie kciukiem trzymamy 2 próg na strunie basowej E, a palec wskazujący gra hammer-on z pustej struny G na 2 próg tej samej struny przy jednoczesnym wybrzmiewaniu pustej struny D. Na zakończenie tej zagrywki gramy pustą strunę G i 4 próg na strunie D. W ten sposób wracamy do akordów, które rozpoczynają motyw. W nagraniu na płycie CD dołączonej do magazynu usłyszycie outro, które celowo nie zostało ujęte w zapisie nutowym. Chciałbym zachęcić Was do rozpracowania tego elementu ze słuchu. Podpowiem tylko, że opiera się on na akordzie e-moll oraz flażoletach naturalnych. Owocnego ćwiczenia i do zobaczenia za miesiąc!
