John Mayer, cz. 2
Piotr Słapa
W zeszłym miesiącu przedstawiłem Wam sylwetkę amerykańskiego gitarzysty i wokalisty Johna Mayera. Tym razem będziemy zgłębiać jego gitarowy styl.
Na potrzeby warsztatu wybrałem dwa utwory, które często goszczą w moim odtwarzaczu MP3. Pierwszy z nich to "Slow Dancing In A Burning Room" z płyty "Continuum", a drugi to "My Stupid Mouth", który znajduje się na płycie "Room For Squares". Oprócz ciekawej warstwy muzycznej utwory te prezentują oryginalną technikę gitarową będącą częścią stylu Mayera.
PRZYKŁAD 1 to główny motyw ze "Slow Dancing In A Burning Room". John najczęściej wykonuje go na gitarze elektrycznej typu Stratocaster. Moim zdaniem akustycznie brzmi równie ciekawie. Tworząc nagranie, dodałem kilka swoich smaczków. Z uwagi na zastosowaną tutaj technikę utwór podchodzi pod fingerpicking czy fingerstyle. Podkład oraz linię melodyczną gramy palcami w tym samym czasie. Ułożenie ręki jest typowo bluesowe, czyli kciuk lewej ręki swobodnie i pewnie obejmuje gryf i jest przygotowany do złapania na nim dźwięków, gdy zajdzie taka potrzeba. Zaczynamy od energicznego slide’u na 11 progu struny A. Proponuję wydobyć dźwięk kciukiem prawej ręki, a następnie palcem środkowym zagrać 9 próg na strunie G. Trzymając te dwa dźwięki, dokładamy kciuk lewej ręki na 9 próg struny basowej E. Jako ostatni dochodzi mały palec na 11 próg struny D.
Pamiętajcie, żeby nie urywać dźwięków - wszystko ma wybrzmiewać do ostatniej chwili. Następnie wykonujemy uderzenie perkusyjne typu slap kciukiem prawej ręki. Teraz czas na sekwencję czterech dwudźwięków (końcówka 2 i początek 3 taktu). Pierwszy z nich warto złapać palcami wskazującym i serdecznym, drugi - palcami wskazującym i środkowym, a do kolejnych dwóch użyjemy minipoprzeczki barré. Najpierw zagra palec serdeczny, a potem wskazujący. W tym momencie znowu do gry powraca kciuk lewej ręki, który łapie 5 próg na strunie basowej E. Do niego dochodzi dwudźwięk (4 próg na strunie G i 5 próg na strunie B) oraz hammer- -on z 4 na 6 próg struny G. Wykonujemy go palcem serdecznym, trzymając wcześniej palec wskazujący na 4 progu strun D i G. Następnie odrywamy kciuk, a palce wskazujący i środkowy zostają w tym samym miejscu, gdzie wcześniej. Dokładamy za to mały palec na 7 próg struny A (początek taktu 4). Gramy trójdźwięk na strunach A, D i G. W tym momencie motyw się zapętla i wracamy do slide’u z początku. Wszystko powtarza się aż do sekwencji znanych już nam czterech dwudźwięków (połowa taktu 6).
Kolejny akord ponownie wymaga użycia kciuka lewej ręki na gryfie. Palec wskazujący łapie poprzeczkę na 4 progu strun D, G, B, a środkowy ląduje na 5 progu struny B. Wykonujemy hammer- -on serdecznym palcem z 4 na 6 próg struny D. Następny akord jest taki sam jak ten na początku taktu 4. Dodatkowo gramy jeszcze pustą strunę E (koniec taktu 6). Teraz czas na dynamiczne uderzenie perkusyjne oraz pull-off z 11 na 9 próg struny G, trzymając jednocześnie poprzeczkę barré palcem wskazującym na 9 progu strun G, B i E. Po pull-off palec serdeczny ląduje na 11 progu struny D. Następnie wracamy do znanego już nam akordu Dm7 (takt 8). Tym razem gramy go prawie w pełnej formie (5 dźwięków bez struny wiolinowej E).
Końcówka taktu 8 (aż do taktu 10) była już wcześniej. Opalcowanie i sposób grania pozostaje bez zmian. W takcie 11 pojawiają się nowe akordy. Pierwszy z nich łapiemy kciukiem lewej ręki na 7 progu struny basowej E, palcem wskazującym - na 7 progu struny B, środkowym - na 8 progu struny G i serdecznym - na 9 progu struny D. Przeskakując na kolejny akord, palec wskazujący zostaje w tym samym miejscu, czyli na 7 progu struny B, odrywamy kciuk i palec środkowy ląduje na 9 progu struny basowej E, serdeczny na 9 progu struny D, a mały również na 9 progu, ale struny G. W końcówce gramy ten sam akord, który występował w połowie taktu 6, oraz E-dur.
PRZYKŁAD 2 to pierwszy fragment sympatycznego utworu "My Stupid Mouth". Całość grana jest kostką bez użycia palców. Wbrew pozorom kawałek wcale nie jest prosty, pomimo że przypomina na pierwszy rzut oka "ogniskowe" granie. Mayer stworzył tutaj piękne harmonie oraz wdrożył odpowiedni groove i dynamikę. Zaczynamy od zagrania krótkiej sekwencji dźwięków na pustej strunie D. Trójdźwięk zbudowany z pustej struny D, dźwięku A (2 próg na strunie B) oraz dźwięku D (3 próg na strunie B) uderzamy mocno, aby zaakcentować tę część taktu. Najlepiej złapać go palcem wskazującym i środkowym, biorąc pod uwagę następny akord, który się zaraz pojawi. Musimy teraz palcem wskazującym zrobić minipoprzeczkę barré na 2 progu struny G i B, a palec serdeczny ląduje na 4 próg struny A.
Zwróćcie uwagę, które struny potrącacie - zazwyczaj gramy tylko pojedyncze dźwięki lub dwudźwięki. Lepiej zagrać mniej dźwięków niż więcej, tworząc chaos. Akord w takcie 17 wymaga użycia kciuka lewej ręki na gryfie. Łapie on 2 próg na strunie basowej E, a palec wskazujący - 2 próg na strunie G i serdeczny - 3 próg na strunie B. Teraz wystarczy tylko puścić kciuk i dołożyć palec środkowy na 3 próg struny basowej E. Następnie robimy mały przeskok przy użyciu palca wskazującego i środkowego. Ten pierwszy ląduje na 2 progu struny A, a drugi - na 2 progu struny B. W dalszej części znowu wkracza do gry kciuk, łapiąc 2 próg na strunie basowej E, oraz odrywamy palec serdeczny po to, aby dołożyć palec środkowy na 2 próg struny B. Takt 19 kończy pierwszą część utworu. Gramy tutaj akord znany nam z końcówki taktu 17.
PRZYKŁAD 3 to kolejny fragment omawianego wyżej utworu. Jest tutaj mniej dźwięków tłumionych i urywanych, a więcej otwartego bicia. Rozpoczynamy akordem G-dur bez struny A (możemy ją tłumić opuszką palca środkowego), a następnie, przy tym samym akordzie, zamiast 3 progu na strunie wiolinowej E zagramy palcem wskazującym 2 próg. Teraz palec wskazujący chwyta 1 próg struny A, a kolejne na 3 progu struny G i 2 progu struny B. Struna wiolinowa E jest pusta, a pusta D tłumiona. Kolejny akord graliśmy w przykładzie 1 w końcówce taktu 11. Opalcowanie pozostaje bez zmian. Zmienia się tylko miejsce łapania akordu - na 7 progu.
W dalszej kolejności czeka nas poprzeczka barré na 5 progu strun A, D, G, B, E oraz mały palec na 8 próg struny B, a serdeczny na 7 próg struny D. W drugiej części taktu 23 nadal trzymamy poprzeczkę, tylko mały palec zmienia swoje położenie z 8 na 7 próg na strunie B. Teraz czas na G-dur, akord znany z początku taktu 17, oraz e-moll z dołożonym palcem serdecznym na 3 progu struny B. Dalej akordy powtarzają się i lądujemy na F.
Akord łapiemy w specyficzny sposób. Kciuk jest odpowiedzialny za bas (1 próg na strunie basowej E), palec serdeczny za 3 próg na strunie A, mały za 3 próg na strunie D, a wskazujący za 1 próg na strunie B. Struna G pozostaje pusta. Przy ostatnim akordzie kciuk pełni podwójną funkcję - chwyta 7 próg na strunie basowej E oraz tłumi sąsiednią strunę A. Palec wskazujący łapie 7 próg na strunie D, środkowy - 7 próg na strunie G, a serdeczny - 8 próg na strunie B. Na płycie dołączonej do bieżącego wydania magazynu "Gitarzysta" znajdziecie dodatkową ścieżkę dźwiękową, która jest połączeniem w całość przykładu 2 z 3.
Zachęcam do dokładnego zapoznania się z twórczością Johna Mayera. Jestem przekonany, że znajdziecie tutaj coś interesującego dla siebie. Do zobaczenia za miesiąc i powodzenia w ćwiczeniu!
PRZYKŁAD 1 to główny motyw ze "Slow Dancing In A Burning Room". John najczęściej wykonuje go na gitarze elektrycznej typu Stratocaster. Moim zdaniem akustycznie brzmi równie ciekawie. Tworząc nagranie, dodałem kilka swoich smaczków. Z uwagi na zastosowaną tutaj technikę utwór podchodzi pod fingerpicking czy fingerstyle. Podkład oraz linię melodyczną gramy palcami w tym samym czasie. Ułożenie ręki jest typowo bluesowe, czyli kciuk lewej ręki swobodnie i pewnie obejmuje gryf i jest przygotowany do złapania na nim dźwięków, gdy zajdzie taka potrzeba. Zaczynamy od energicznego slide’u na 11 progu struny A. Proponuję wydobyć dźwięk kciukiem prawej ręki, a następnie palcem środkowym zagrać 9 próg na strunie G. Trzymając te dwa dźwięki, dokładamy kciuk lewej ręki na 9 próg struny basowej E. Jako ostatni dochodzi mały palec na 11 próg struny D.
Pamiętajcie, żeby nie urywać dźwięków - wszystko ma wybrzmiewać do ostatniej chwili. Następnie wykonujemy uderzenie perkusyjne typu slap kciukiem prawej ręki. Teraz czas na sekwencję czterech dwudźwięków (końcówka 2 i początek 3 taktu). Pierwszy z nich warto złapać palcami wskazującym i serdecznym, drugi - palcami wskazującym i środkowym, a do kolejnych dwóch użyjemy minipoprzeczki barré. Najpierw zagra palec serdeczny, a potem wskazujący. W tym momencie znowu do gry powraca kciuk lewej ręki, który łapie 5 próg na strunie basowej E. Do niego dochodzi dwudźwięk (4 próg na strunie G i 5 próg na strunie B) oraz hammer- -on z 4 na 6 próg struny G. Wykonujemy go palcem serdecznym, trzymając wcześniej palec wskazujący na 4 progu strun D i G. Następnie odrywamy kciuk, a palce wskazujący i środkowy zostają w tym samym miejscu, gdzie wcześniej. Dokładamy za to mały palec na 7 próg struny A (początek taktu 4). Gramy trójdźwięk na strunach A, D i G. W tym momencie motyw się zapętla i wracamy do slide’u z początku. Wszystko powtarza się aż do sekwencji znanych już nam czterech dwudźwięków (połowa taktu 6).
Kolejny akord ponownie wymaga użycia kciuka lewej ręki na gryfie. Palec wskazujący łapie poprzeczkę na 4 progu strun D, G, B, a środkowy ląduje na 5 progu struny B. Wykonujemy hammer- -on serdecznym palcem z 4 na 6 próg struny D. Następny akord jest taki sam jak ten na początku taktu 4. Dodatkowo gramy jeszcze pustą strunę E (koniec taktu 6). Teraz czas na dynamiczne uderzenie perkusyjne oraz pull-off z 11 na 9 próg struny G, trzymając jednocześnie poprzeczkę barré palcem wskazującym na 9 progu strun G, B i E. Po pull-off palec serdeczny ląduje na 11 progu struny D. Następnie wracamy do znanego już nam akordu Dm7 (takt 8). Tym razem gramy go prawie w pełnej formie (5 dźwięków bez struny wiolinowej E).
Końcówka taktu 8 (aż do taktu 10) była już wcześniej. Opalcowanie i sposób grania pozostaje bez zmian. W takcie 11 pojawiają się nowe akordy. Pierwszy z nich łapiemy kciukiem lewej ręki na 7 progu struny basowej E, palcem wskazującym - na 7 progu struny B, środkowym - na 8 progu struny G i serdecznym - na 9 progu struny D. Przeskakując na kolejny akord, palec wskazujący zostaje w tym samym miejscu, czyli na 7 progu struny B, odrywamy kciuk i palec środkowy ląduje na 9 progu struny basowej E, serdeczny na 9 progu struny D, a mały również na 9 progu, ale struny G. W końcówce gramy ten sam akord, który występował w połowie taktu 6, oraz E-dur.
PRZYKŁAD 2 to pierwszy fragment sympatycznego utworu "My Stupid Mouth". Całość grana jest kostką bez użycia palców. Wbrew pozorom kawałek wcale nie jest prosty, pomimo że przypomina na pierwszy rzut oka "ogniskowe" granie. Mayer stworzył tutaj piękne harmonie oraz wdrożył odpowiedni groove i dynamikę. Zaczynamy od zagrania krótkiej sekwencji dźwięków na pustej strunie D. Trójdźwięk zbudowany z pustej struny D, dźwięku A (2 próg na strunie B) oraz dźwięku D (3 próg na strunie B) uderzamy mocno, aby zaakcentować tę część taktu. Najlepiej złapać go palcem wskazującym i środkowym, biorąc pod uwagę następny akord, który się zaraz pojawi. Musimy teraz palcem wskazującym zrobić minipoprzeczkę barré na 2 progu struny G i B, a palec serdeczny ląduje na 4 próg struny A.
Zwróćcie uwagę, które struny potrącacie - zazwyczaj gramy tylko pojedyncze dźwięki lub dwudźwięki. Lepiej zagrać mniej dźwięków niż więcej, tworząc chaos. Akord w takcie 17 wymaga użycia kciuka lewej ręki na gryfie. Łapie on 2 próg na strunie basowej E, a palec wskazujący - 2 próg na strunie G i serdeczny - 3 próg na strunie B. Teraz wystarczy tylko puścić kciuk i dołożyć palec środkowy na 3 próg struny basowej E. Następnie robimy mały przeskok przy użyciu palca wskazującego i środkowego. Ten pierwszy ląduje na 2 progu struny A, a drugi - na 2 progu struny B. W dalszej części znowu wkracza do gry kciuk, łapiąc 2 próg na strunie basowej E, oraz odrywamy palec serdeczny po to, aby dołożyć palec środkowy na 2 próg struny B. Takt 19 kończy pierwszą część utworu. Gramy tutaj akord znany nam z końcówki taktu 17.
PRZYKŁAD 3 to kolejny fragment omawianego wyżej utworu. Jest tutaj mniej dźwięków tłumionych i urywanych, a więcej otwartego bicia. Rozpoczynamy akordem G-dur bez struny A (możemy ją tłumić opuszką palca środkowego), a następnie, przy tym samym akordzie, zamiast 3 progu na strunie wiolinowej E zagramy palcem wskazującym 2 próg. Teraz palec wskazujący chwyta 1 próg struny A, a kolejne na 3 progu struny G i 2 progu struny B. Struna wiolinowa E jest pusta, a pusta D tłumiona. Kolejny akord graliśmy w przykładzie 1 w końcówce taktu 11. Opalcowanie pozostaje bez zmian. Zmienia się tylko miejsce łapania akordu - na 7 progu.
W dalszej kolejności czeka nas poprzeczka barré na 5 progu strun A, D, G, B, E oraz mały palec na 8 próg struny B, a serdeczny na 7 próg struny D. W drugiej części taktu 23 nadal trzymamy poprzeczkę, tylko mały palec zmienia swoje położenie z 8 na 7 próg na strunie B. Teraz czas na G-dur, akord znany z początku taktu 17, oraz e-moll z dołożonym palcem serdecznym na 3 progu struny B. Dalej akordy powtarzają się i lądujemy na F.
Akord łapiemy w specyficzny sposób. Kciuk jest odpowiedzialny za bas (1 próg na strunie basowej E), palec serdeczny za 3 próg na strunie A, mały za 3 próg na strunie D, a wskazujący za 1 próg na strunie B. Struna G pozostaje pusta. Przy ostatnim akordzie kciuk pełni podwójną funkcję - chwyta 7 próg na strunie basowej E oraz tłumi sąsiednią strunę A. Palec wskazujący łapie 7 próg na strunie D, środkowy - 7 próg na strunie G, a serdeczny - 8 próg na strunie B. Na płycie dołączonej do bieżącego wydania magazynu "Gitarzysta" znajdziecie dodatkową ścieżkę dźwiękową, która jest połączeniem w całość przykładu 2 z 3.
Zachęcam do dokładnego zapoznania się z twórczością Johna Mayera. Jestem przekonany, że znajdziecie tutaj coś interesującego dla siebie. Do zobaczenia za miesiąc i powodzenia w ćwiczeniu!
