GIBSON Les Paul Standard 2008 i Traditional

Tym bardziej ucieszyłem się na możliwość porównania dwóch bardzo podobnych do siebie gitar typu Gibson Les Paul: Traditional i Standard 2008. Czy różnice będą dotyczyły jedynie wyposażenia, czy jednak będzie można dostrzec dwa odrębne charaktery brzmieniowe? - o tym przekonamy się już za chwilę.

LES PAUL TRADITIONAL

Jak sama nazwa modelu wskazuje, Traditional zbudowany został na wzór klasycznych wersji modelu Les Paul. Jest on więc przeznaczony dla wszystkich, którzy cenią charakter vintage, bez unowocześnień i kombinacji. Mamy więc ciężki, lity mahoniowy korpus wyposażony w klonową płytę wierzchnią. Kremowa jednoczęściowa żyłka podkreśla kontur korpusu. Uzupełnia ją ochronny kołnierz w tym samym kolorze, zabezpieczający lakier przed uderzeniami kostki. Mostek to klasyczna dwuczęściowa konstrukcja tune-o-matic w kolorze chromu.

Na pokładzie instrumentu znajdziemy przetworniki Classic ’57 i Classic ’57 Plus. Elektronika uzupełniona jest o tradycyjny układ regulacji, czyli dwa pokrętła TONE, dwa VOLUME i 3-pozycyjny przełącznik wyboru przetworników. Mahoniowy gryf został głęboko wklejony w korpus, co ma za zadanie dodatkowo wzmocnić przekazywanie drgań między tymi elementami gitary. Palisandrowa podstrunnica ma 22 progi i została ożyłkowana kremowym bindingiem w sposób charakterystyczny dla Gibsona, tak że binding pokrywa końce progów, podnosząc tym samym komfort gry. Charakterystyczne trapezoidalne markery wykonano z tworzywa akrylowego, które dobrze współgrają z estetyką całego instrumentu.

Sam gryf jest dość gruby i przypomina konstrukcje z lat 60., więc osoby o małych dłoniach mogą czuć podczas gry pewien dyskomfort. Na główce oprócz inkrustowanego logo Gibsona są klasyczne klucze TonePros w stylu Kluson uzupełnione zielonymi pokrętłami. Siodełko szyjki to tworzywo o nazwie handlowej Corian - materiał o bardzo dobrych właściwościach brzmieniowych. Obydwa porównywane modele Gibsona mają progi nabite w technologii PLEK. Ta nowoczesna technologia laserowo sprawdza wysokość progów i dokonuje ewentualnych szlifów z niezwykłą wręcz precyzją. W teorii pozwala to na uzyskanie ultraniskiej akcji strun. Cały instrument został wykończony czarnym nitrocelulozowym lakierem, który zmniejsza degradujący wpływ powłoki na rezonans drewna.

STANDARD 2008

Ten model właściwie nie przypomina dobrze znanej od lat konstrukcji Standard. Mamy tutaj do czynienia z wieloma modyfikacjami sprawiającymi, że nowy Standard 2008, pomimo klasycznego wyglądu, jest instrumentem nowoczesnym. Korpus posiada komory rezonansowe, które oprócz tego, że zmniejszają wagę instrumentu, dodają do brzmienia dodatkowych składowych akustycznych. Użyty materiał to oczywiście mahoń oraz klon wzorzysty AA na topie, który został ładnie wyeksponowany pod cienką warstwą lakieru nitrocelulozowego w kolorze Desert Burst. Kremowy binding dopełnia całości, która prezentuje się bardzo efektownie.

Standard 2008 nie ma fabrycznie zamontowanego kołnierza ochronnego przy przetwornikach, gdyby ktoś jednak nie chciał zakrywać atrakcyjnego klonowego topu, dostarczony jest on z instrumentem i można go łatwo zamontować samemu. W tym modelu zastosowano ulepszoną konstrukcję mostka tune-o- -matic firmy TonePros. Różnica polega na wyposażeniu strunociągu i strunnika w małe śrubki unieruchamiające obydwa elementy względem trzpieni, na których są osadzone. Efektem jest lepsze przekazywanie drgań na korpus instrumentu. Spójrzmy teraz na system elektroniki, który też posiada istotne modyfikacje. Zastosowane są dwa humbuckery Burstbucker Pro oferujące spory poziom sygnału wyjściowego. Tradycyjnie uzupełnieniem jest przełącznik 3-pozycyjny oraz dwa potencjometry VOLUME i dwa TONE. Uwagę zwraca blokowane gniazdo na przewód firmy Neutrik. Żeby odłączyć kabel, trzeba nacisnąć mały przycisk zwalniający blokadę - to doskonałe zabezpieczenie przed utratą kontaktu ze wzmacniaczem podczas koncertu. Komora, w której umieszczono elektronikę, została zasłonięta płytką z ciemnej przezroczystej pleksi. Dzięki temu możemy zobaczyć, co kryje się w środku.

W modelu Standard 2008 zastosowano łączenie elementów bez użycia lutów. Taki system umożliwia szybką wymianę dowolnej części (np. zużytego potencjometru). Mahoniowy gryf posiada niesymetryczny profil - jest grubszy od strony strun basowych i cieńszy od wiolinowych. To powinno zapewnić zwiększony komfort gry. Palisandrowa, charakterystycznie ożyłkowana podstrunnica ma 22 progi i trapezoidalne markery. Siodełko to - podobnie jak w modelu Traditional - Corian. Nowością są za to blokowane klucze firmy Grover z chromowanymi motylkami. Jak widać, Standard 2008 pomimo tradycyjnych korzeni oferuje wiele nowoczesnych modyfikacji.

GRAMY

Bez podłączenia do wzmacniacza obydwa testowane instrumenty brzmią skrajnie różnie. Traditional oferuje doskonały bas i dużo okrągłego środka. Jak można się było spodziewać po litym, ciężkim mahoniowym korpusie, niewiele jest częstotliwości wysokich. Imponuje jednak doskonały sustaini niezła dynamika. Zupełnie inaczej zachowuje się Standard 2008. Komory rezonansowe powodują, że brzmienie akustyczne jest bardzo głośne. Posiada sporo środka, wycofany bas i ładnie podkreśloną górę. Bardzo szybki atak i doskonała przejrzystość poszczególnych dźwięków.

Traditional brzmi jak klasyczna konstrukcja Les Paul, podczas gdy Standard 2008 to raczej nowa jakość dźwięku. Jeśli chodzi o wygodę gry na obu gitarach, to pomimo odmiennych profili gryfów manualnie sprawują się doskonale. Mimo że sam mam niewielkie dłonie, nie miałem problemów podczas gry zarówno na sporym gryfie modelu Traditional, jak i modelu Standard 2008. Na obu instrumentach uzyskałem też zadowalającą niską akcję strun, chociaż...

No właśnie, zastosowana rewolucyjna technologia PLEK powinna gwarantować idealne wykończenie wysokości progów. W praktyce jednak obydwie testowane gitary posiadały pozycje, w których przy bardzo niskim obniżeniu strun pojawiały się brzęczenia. Wygląda więc na to, że technologia PLEK może i jest rewolucyjna, bo pozwala w szybkim tempie, przy całkowicie zautomatyzowanym procesie, wyrównać progi. W dalszym ciągu jednak doświadczony lutnik jest w stanie wykonać to dokładniej... Kolejna istotna różnica między testowanymi modelami polega na ich wyważeniu. Odciążenie grubego korpusu w Standardzie 2008 wyszło w tym przypadku na dobre. Instrument doskonale zachowuje równowagę. Traditional sprawuje się z kolei na tym polu niestety jak klasyczny Les Paul - korpus leci w dół i jeśli np. ćwiczymy na siedząco, to chwila nieuwagi może spowodować, że gitara znajdzie się na podłodze. Oczywiście po zawieszeniu na pasku obydwa instrumenty nie sprawiają żadnych problemów, a Standard 2008 oferuje dodatkowo zabezpieczenie w postaci fabrycznie zamontowanych straplocków.

Podłączmy gitary do wzmacniacza. Zacznijmy od modelu Standard 2008, który wyposażono w dość mocne przetworniki Burstbucker Pro. W efekcie gitara brzmi bardzo agresywnie i nowocześnie. Grając na przetworniku neck, instrument zaskakuje selektywnością. Nie jest to "powolne" brzmienie znane z innych modeli. Oczywiście to może być zaleta, ale też i wada. Wszystko zależy od poszukiwanej przez nas barwy. Standard 2008 także w brzmieniu elektrycznym posiada mało basu, ale jednocześnie prezentuje klasyczny gibsonowski środek. Zamontowane przetworniki pozwalają osiągnąć doskonałe brzmienia przesterowane. Mocne nasycenie, szerokie pasmo - zupełnie nie kojarzy się z konstrukcją Les Paul. Świetna góra sprawia, że mocne, przesterowane riffy mają prawdziwy "pazur", a solówki doskonale przebijają się w miksie. Równie zadowalające efekty można uzyskać na brzmieniach typu crunch. Zamiast ciepłej i miękkiej barwy usłyszymy jednak niezłą szklankę charakterystyczną np. dla przetworników typu Soapbar. Generalnie trzeba przyznać, że gitara brzmi nowocześnie i idealnie nadaje się do realizowania mocno przesterowanych barw. Standard 2008 będzie idealnym wyborem dla gitarzystów, którzy są wierni kształtom Les Paula, ale szukają jeszcze bardziej uniwersalnego i oryginalnego brzmienia. Zobaczmy teraz, jak zachowuje się drugi testowany model: Traditional.

Już po pierwszych dźwiękach nie ma zaskoczenia - klasyczna konstrukcja, klasyczne przetworniki, klasyczne brzmienie. Traditional to esencja brzmienia Gibsona Les Paula: ciepła, tłusta barwa z ciemnym dołem i niskim środkiem. Jeśli ktoś szuka właśnie takiego standardu, to Traditional będzie strzałem w dziesiątkę. Oczywiście nie ma co liczyć na wyjątkową przejrzystość i atak - częstotliwości wysokich jest tutaj jak na lekarstwo. Mamy za to baaardzo długi sustain i potężną moc w każdym dźwięku. Po przesterowaniu sygnału dźwięki wybrzmiewają w nieskończoność... Pomimo zróżnicowanej konstrukcji obydwu testowanych gitar wydaje się, że na brzmienie elektryczne decydujący wpływ mają użyte przetworniki. Jestem ciekaw, jak zabrzmiałby Standard 2008 na pickupach Classic ’57... Na koniec warto jeszcze wspomnieć o strojności gitar. Traditional miał tendencję do rozstrajania się po podciągnięciu strun (dźwięk zazwyczaj opadał w dół). To niestety częste zjawisko w gitarach typu Les Paul. Standard 2008 z kolei bronił się doskonale. Zastosowane w nim blokowane klucze okazały się więc strzałem w dziesiątkę.

PODSUMOWANIE

Gibson Traditional i Standard 2008 tylko na pierwszy rzut oka wydają się podobne. Różni je budowa, zastosowany osprzęt i przede wszystkim brzmienie. W obydwu przypadkach jednak nie mogę pozbyć się wrażenia, że jak na tę klasę wykończenie powinno być nieco lepsze. Niezbyt równo położony lakier w modelu Traditional, mało starannie wykończona żyłka podstrunnicy w obydwu instrumentach, nierówny binding wokół korpusu oraz w końcu wyrównanie progów, które mimo technologii PLEK nie jest idealne. To właściwie jedyne minusy, jakie można zarzucić tym dwóm konkretnym egzemplarzom. Plusy za to zostały opisane już wcześniej. Gibson Les Paul Traditional i Standard 2008 to doskonałe instrumenty, które kultywują najlepsze tradycje wypracowane przez producenta latami. Brzmią zupełnie różnie od siebie, ale na takim samym wysokim poziomie. Powiem szczerze, że sam miałbym problem z wyborem tylko jednej...

 

Krzysztof Błaś