GUILD Starfire IV

Autor testu: Wojciech Wytrążek

Akustyczne Guildy typu dreadnought (D-40, D-50, D-55) oraz instrumenty typu concert i jumbo skutecznie konkurowały z Martinami wśród muzyków grających folka i bluesa. Szybki rozwój firmy w pierwszych latach działalności wymusił zmianę manufaktury na Manhattanie na znacznie większą fabrykę w Hoboken w stanie New Jersey. Od tej pory historia tej marki potoczyła się dość szybko...

W latach sześćdziesiątych Guild wkroczył na rynek gitar elektrycznych, a flagowym modelem został Starfire, produkowany w kilku odmianach różniących się budową (semi acoustic, semi solid), jako gitara elektryczna i basowa. Guild był pionierem w produkcji gitar akustycznych z wycięciem w pudle (cutaway). Dziś, po sześćdziesięciu trzech latach od założenia firmy, instrumenty z charakterystycznym logo pozostają synonimem elegancji oraz znakomitej jakości pod względem budowy, wykończenia i dźwięku.

BUDOWA

Starfire IV to gitara typu półpudło z masywnym centralnym blokiem oraz ściankami wykonanymi ze sklejki mahoniowej. Gitara o wadze około 3,6 kg posiada gryf o profilu litery U, sklejony z trzech symetrycznie ułożonych listew - dwóch mahoniowych i wąskiej wklejki klonowej pomiędzy nimi. Całość pokryta jest lakierem poliuretanowym w wiśniowym kolorze. Menzurze w rozmiarze 24¾ cala odpowiada miara metryczna 628 mm. Na palisandrową podstrunnicę o niewielkim promieniu 9½ cala, czyli 240 mm, precyzyjnie nabito 22 progi w rozmiarze narrow jumbo. Nakładkę otoczoną po bokach kremowym bindingiem wieńczy przy główce siodełko wykonane z kości. Trójwarstwowe kremowo-czarne ożyłkowanie otacza przednie i tylne krawędzie korpusu.

Lekko odchylona do tyłu symetryczna główka mieści niewielkie klucze z otwartymi przekładniami Grover Sta-Tite o przełożeniu 18:1. Czarny przód główki zdobi płytka zakrywająca pręt regulacji gryfu, ornament i charakterystyczne logo. Uwagę zwraca strunociąg przypominający kształtem harfę ze stylizowaną literą G w dolnej części. Mostek to znana konstrukcja typu tune- -o-matic, jednak zakotwiczona nie bezpośrednio w korpusie, a na palisandrowym podstawku. Z tego powodu podstrunnica jest o około pół centymetra wyżej nad powierzchnią korpusu niż w innych gitarach tego typu, gdzie śruby mostka wkręcone są w drewno, ewentualnie w tuleje wpuszczone w top. Czarne ramki przetworników korespondują z fantazyjnie ukształtowaną płytką chroniącą lakier korpusu zamontowaną dwoma wkrętami.

Gitarę wyposażono w dwa humbuckery LB-1 o zróżnicowanej rezystancji przystosowanej do pozycji neck (7,2 kOhm) i bridge (5,06 kOhm). "LB" to skrót od "Little Bucker", ponieważ przetworniki o konstrukcji właściwej humbuckerom mają według zapewnień producenta stosunkowo niski poziom sygnału, mający plasować się pomiędzy singlem a humbuckerem. Kształtowaniu barwy służy trójpozycyjny przełącznik z charakterystycznym pomarańczowym uchwytem i oddzielne dla każdej przystawki potencjometry głośności i barwy umieszczone po obu stronach otworu rezonansowego w kształcie litery "f". Gniazdo wyjściowo znajduje się w bocznej ściance, mniej więcej w środku prawego dolnego łuku.

WRAŻENIA

Pierwszy przymiotnik, który przychodzi na myśl kiedy gramy na tym Guildzie to "drewniany", a drugi z kolei to "naturalny". Gitara jest oczywiście bardzo ładnie wykonana i wykończona bez zarzutu - w dzisiejszych czasach technologie poszły tak do przodu, że trudno o wpadkę w tym temacie. Natomiast to co odróżnia Starfire IV od innych gitar tego typu, to godziwy sound prosto z korpusu niepodłączonego instrumentu. Barwa jest właśnie "drewniana" i "naturalna", co wbrew pozorom nie jest takie częste. Słychać, że gitara Guilda jest dobrze skonstruowana, a do budowy użyto wysokiej klasy materiałów. Na "sucho" gra się na nim bardzo przyjemnie. A jak jest po podłączeniu do prądu?

Przede wszystkim muszę zaprotestować przeciwko przedstawianiu pickupów "Little Bucker" jako przetworników o niskim sygnale. Nie wiem jak się ma specyfikacja do praktyki, ale kiedy porównać Guilda do testowanego miesiąc temu semi-hollow wyposażonego w humbuckery Super 58, to Guild gra nieco głośniej. Pickup pod gryfem jest aksamitny, dobrze zdefiniowany, z przyjemnie zaokrągloną górą. Dobrze gra się na nim na czystej barwie, nie jest przesadzony w żadną stronę. Pomimo przyciętego górnego pasma nie jest ani stłumiony, ani nie dudni niskim pasmem. W barwie słychać lekko podkreślony wyższy środek.

Środkowa pozycja przełącznika dodaje nieco więcej kompresji, góry i tego charakterystycznego dla konstrukcji typu "335" przesunięcia w fazie. Pierwsza pozycja przełącznika, czyli humbucker pod mostkiem daje najbardziej agresywny dźwięk - jeśli w ogóle można użyć takiego przymiotnika w stosunku do tej gitary. Jest on przyjemnie zestrojony - nie epatuje ani wysokim pasmem, ani środkiem, dzięki czemu - jak to mawiają gitarzyści - nie "kopie". Oba pickupy bardzo dobrze sprawują się na barwach przesterowanych. Oczywiście raczej w domenie "vintage" niż "modern", czyli od jazz fusion przez blues po hard rocka. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że charakter tych przetworników plasuje się gdzieś pomiędzy typowym humbuckerem typu P.A.F. a przystawką soap-bar. Tak czy inaczej jest to naprawdę udana konstrukcja.

PODSUMOWANIE

Instrumenty Guilda były obecne na rynku od ponad sześciu dekad, biorąc udział w niezliczonej ilości muzycznych przygód, nagrań studyjnych i koncertowych szaleństw, a tym samym wpisując się złotymi nutami w historię muzyki. Testowany Starfire IV jest godnym członkiem wielkiej rodziny instrumentów wytwarzanych pod tą marką. Jeśli szukacie nietuzinkowego instrumentu z duszą i nie chcecie wydać na niego całego złota Fortu Knox, warto dać mu szansę.