SCHECTER CV-5

Na początku lat 80. XX w. markę rozsławił m.in. Mark Knopfler w czasach świetności Dire Straits grający na kilku gitarach tej marki. Obecnie jej właścicielem jest Hisatake Shibuya, do którego należy również ESP Guitars.

Jesionowy korpus CV-5 pokrywa błyszczący lakier w kolorze kości słoniowej. Klonowy gryf przykręcono sześcioma śrubami w metalowych tulejach. Miejsce łączenia jest łagodnie wyprofilowane – brak kantów oraz wyjątkowo głębokie wycięcie zapewniają dostęp do ostatniego z 22 progów w rozmiarze Narrow X-Jumbo. Pozycje oznaczono markerami przy brzegu podstrunnicy, która – choć także wykonana z klonu – jest przyklejona do szyjki o profilu mocno spłaszczonego C. Szerokość podstrunnicy przy siodełku wynosi 45,5 mm, przy ostatnim progu 70,5 mm. Grubość gryfu przy I progu – 20 mm, przy XII – 23 mm. Śruba regulacji działającego dwustronnie pręta napinającego gryf jest umieszczona od strony korpusu – dostęp jest bardzo wygodny za sprawą długiego wycięcia i profilowania trójwarstwowej perłowej płytki, która jednocześnie stanowi element montażowy przetwornika przy gryfie. Drugi przetwornik jest zamontowany bezpośrednio do korpusu.

Siodełko główki to czarny Graph Tech XL Ivory Tusq, ustawione w szeregu klucze to klasyczna przekładnia nieolejowa, jednak z zakrytym ślimakiem i widoczną przekładnią. Główka jest równoległa do korpusu, kąt przegięcia strun na siodełku zwiększa element dociskający trzy pierwsze. Mostek tworzą oddzielne moduły z prostymi, szczelinowymi zaczepami strun, które nie wymagają przeciągania ich całą długością. Siodełka zamiast śrub do ustawiania menzury mają niewielkie śrubki blokujące je w prowadnicach po regulacji. Górna część siodełek ma wysokość regulowaną za pomocą dwóch śrub.

Pod mostkiem jest pasek blachy miedzianej połączony z ekranem układu elektrycznego opartego na dwóch humbuckerach z charakterystycznie barwionymi nabiegunnikami. Każdy przetwornik ma zmieniane mikroprzełącznikami połączenia cewek: równolegle, jedna cewka, szeregowo w przeciwfazie (klasyczny humbucker), co razem z głównym przełącznikiem trójpozycyjnym daje w sumie 15 kombinacji połączeń. Dwa potencjometry to regulacja głośności i filtr barwy. Gniazdo wyjściowe zamontowano w boku korpusu, z tyłu dostęp do niego uzyskuje się po odkręceniu niewielkiej płytki. Gitara jest fabrycznie wyposażona w struny Ernie Ball 5 Super Long #2850 w rozmiarach 0,045-0,130 cala.

WRAŻENIA

Rozmiar menzury wynosi 35 cali, czyli 889 mm, a długość całej gitary to około 121,5 cm, czyli 4 cm więcej niż standard jazz bass – trzeba o tym pamiętać przy wyborze pokrowca lub futerału (którego brak w komplecie), ponieważ z takim gabarytem nie do wszystkich się zmieści. Biorąc gitarę do rąk okazuje się, że niewielki korpus jest bardzo wygodny, podobnie jak gryf o spłaszczonym profilu. Szybkie granie nie będzie stanowić problemu, tym bardziej że akcja strun jest bardzo niska (dla osób z mocnym atakiem nawet nieco za niska), o ile oczywiście muzyk akceptuje rozstaw strun wynoszący na mostku 17 mm.

Pochodząca z Indonezji gitara jest zbudowana bardzo starannie i równie dobrze wykończona. Minimalne zastrzeżenia można mieć jedynie do pracy kluczy, które nie działają tak płynnie jak przekładnie olejowe – sprawę rozwiązałoby z pewnością ich lepsze naoliwienie. Bez podłączania bas odzywa się jasno i dźwięcznie z dobrze słyszalnymi niuansami. To wrażenie potwierdza się po podłączeniu do wzmacniacza. Połączenie jesionu, klonu i specyficznych przetworników Diamond J-Bucker dało bardzo dobrej jakości brzmienie z mocno zaznaczonym rockowo-metalowym charakterem. Dół jest wyważony i zwarty, niski środek lekko wycofany, wyższy niezwykle energetyczny, podobnie jak iskrzące górne pasmo.

To uśredniony opis brzmienia, ponieważ przy 15 kombinacjach połączeń poszczególnych cewek paleta barw jest wyjątkowo zróżnicowana. Minusem jest fakt, że nie wszystkie barwy są atrakcyjne i użyteczne, a do tego można się pogubić w pozycjach przełączników. Trzeba jednak przyznać, że ten pasywny układ to ciekawa alternatywa dla aktywnej korekcji. Przy mocnym graniu palcami gdy struny obijają się o progi może się kojarzyć z brzmieniem Steve'a Harrisa z Iron Maiden. Gitara ma swój indywidualny charakter, który dobrze przekazuje niuanse gry, a dość skupiony i selektywny dźwięk świetnie sprawdza się przy graniu klangiem, gdzie charakterystyczny śpiewny środek sprawdza się idealnie.

www.megamusic.pl