Niklas Sundin (Dark Tranquillity)

Cóż, każdy wie, że to DVD po prostu ssie. Produkcja i to, jak wtedy graliśmy jest naprawdę bez zarzutu, ale brakowało publiczności, a ostatecznie całość jest kiepsko zsynchronizowana. Sprawa miała się tak, że Century Media miała ogólną ofertę dla zespołów na rejestrację DVD w Polsce. Stwierdziliśmy, że to coś nowego i naprawdę fajna okazja. Poza tym, widzieliśmy inne materiały z tego studio (Kreator, Vader, Behemoth) i mieliśmy całkiem spore oczekiwania. Tym bardziej, że jeszcze za czasów DT w undergroundzie mieliśmy mocną pozycję u Was. No ale, sam nie wiem co się stało, ale nie wyszło! (śmiech). Niektórzy twierdzą, że gig nie był odpowiednio wypromowany. Możliwe, że coś w tym jest, bo gdyby było więcej ludzi, zachowalibyśmy fajną atmosferę. Niestety, zamiast mieć fajny materiał dobrze odzwierciedlający tamten czas, mamy coś zupełnie dziwnego…

Nie wiem…. Jeżeli mówimy o czymś, co większość nazywa ‘’melodyjnym death metalem’’, to wydaje mi się, że chyba nie. Przynajmniej w odniesieniu do innych gatunków. To bardzo ograniczony gatunek i gdy eksperymentujesz za dużo, po prostu grasz inną muzykę, i starasz się przynależeć do innej stylistyki. Proste. Z drugiej strony, nie sądzę, aby mój zespół był najlepszym przykładem melodyjnego death metalu. Przez lata mieliśmy do czynienia z naprawdę różnymi dźwiękami. Wyklarowanie jednego stylu, albo w miarę spójnej muzyki w kapeli, w której szóstka muzyków pisze materiał jest po prostu trudne. Wierz mi. Po cichu liczę na to, że nasz następny album będzie czymś INNYM niż to, co zrobiliśmy przez ostatnie dziesięć lat.

Nie. Zacznijmy od tego, że nigdy nie lubiłem tego terminu. To się tyczyło zarówno brzmienia jak i samej sceny. Na początku, kiedy o tym usłyszałem, myślałem, że to żart. A tu niespodzianka - ktoś zupełnie na poważnie napisał o tym w jakimś magazynie. Przez lata ta łatka zdążyła się przyjąć i muszę z nią żyć (śmiech). Dzisiaj dzieciaki ostro debatują nad tym co jeszcze jest melodeath, a co nie. To z jednej strony mi pochlebia, ale tak naprawdę to po prostu śmieszne. Dla nas, w latach 90, to nie wyglądało w taki sposób, że założyliśmy sobie, że ‘’gramy death metal z fajnymi, melodyjnymi harmoniami’’, tylko ‘’ej, zagrajmy w taki sposób w jaki nie gra nikt inny’’. Odpowiadając na Twoje pytanie - niech ludzie sobie nas zwą jak chcą. Serio. Spektrum muzyczne po jakim się poruszamy jest na tyle szerokie, że jedyne co mogę o nas powiedzieć, to, to, że gramy metal. Nic poza tym.

To nie do końca mój temat, ale wydaje mi się, że rezultat mógłby być interesujący. Wszystko zależy od ludzi biorących w tym udział. Niestety większość supergrup powstaje z powodu wybujałego ego lub chęci zmierzenia się z innymi. W większości przypadków nie tworzą nawet dobrej muzyki. A jeśli tak, to na chwilę, o ile uda im się grać coś innego/lepszego niż we własnych zespołach. Niestety, wydaje mi się, że kolejny zespół składający się z członków In Flames czy Dark Tranquillity byłby najzwyczajniej w świecie nudny! Oczywiście, w kwestiach muzycznych czy czysto kompozytorskich była by to pierwsza klasa. Ja osobiście chciałbym zobaczyć akustyczne trio lub projekt elektroniczny z Mikaelem na wokalu.

Zacznijmy od tego, że wszyscy piszemy materiał. Często jest tak, że gotowy utwór lub jego szkielet powstaje na komputerze któregoś z nas, a potem przesyłamy go sobie i nad nim dyskutujemy. Ostatecznie, wszystko kończy się w sali prób, gdzie często powstają bardzo dobre pomysły w czasie zwykłych jammów. W odróżnieniu od wielu innych zespołów, które znam, my naprawdę dużo czasu poświęcamy na pracę w salę prób. Wiem, że to czasochłonny proces, ale przynajmniej każdy z nas ma bezpośredni wpływ na kształt utworu.

Każdy ma wątpliwości, ale gdyby ich nie było, pewnie prędzej czy później bym się wypalił. A tak przynajmniej umiem spojrzeć na to wszystko z innej perspektywy. Co prawda, moje złe myśli i chwile wiążą się z samymi trasami, niźli z zespołem.

Jakiś czas temu Greg Puciato z The Dillinger Escape Plan napisał o tym dobry artykuł (http://www.gregpuciato.com/post/4506566952). Wiesz, musiałbym zajmować się tym na pełen etat, żeby móc kontrolować przesył informacji i muzyki związanej z moim zespołem, a tego nie robię. Jakkolwiek jednak mogę Ci odpowiedzieć, w stosunku do nas i tego typu grup, w 95% przypadków jest to szkodliwe dla zespołu. Postęp technologiczny jest naprawdę wspaniały i tego nie neguję, ale dla zespołów, które chcą się utrzymać z muzyki nadchodzą coraz cięższe czasy.

Tu mnie masz! Bo gram na polskich gitarach Mayones, co zawdzięczam naszemu basiście, który polecił mi te wiosła. Nie dość, że gitary Mayones brzmią zajebiście, to są naprawdę stworzone do metalu, no i wyglądają wręcz kosmicznie dobrze! Wcześniej grałem na Gibsonach (Les Paul, SG,Flying V, Explorer), ale poczułem, że muszę w końcu coś zmienić. Zdarzało mi się grać na Jacksonach czy BC Rich-u, ale prędzej czy później albo przestałem ich używać z racji na ich wartość emocjonalną, bądź sprzedałem je ponieważ były mało użyteczne na trasie. Co do reszty gratów, przyznam Ci się, że kompletnie mnie to nie interesuje. Wiem, że zabrzmi to jak truizm, ale mnie interesuje muzyka sama w sobie, nowinki techniczne pozostawiam reszcie zespołu. Wiem co mi się podoba, a co nie w materii dźwięku samego w sobie, ale nie potrzebuję się w to jakoś wybitnie zagłębiać. Reszta zespołu zna się na rzeczy, i właściwie kiedy oni twierdzą, że coś jest dobre - to tak jest (śmiech). W studio używamy Peaveyów lub sprzętu firmy Engl, czasem obu naraz.

Nie ma chyba jednej historii o której mógłbym Ci od razu, bez zastanowienia opowiedzieć. Wszystkie to w pewnym sensie komizm sytuacyjny, a poza tym, co dzieje się na trasie, zostaje na trasie!

Staram się o tym nie myśleć, ale chyba fakt, że po 22 latach mój zespół wciąż gra i ludzie uważają go za w jakimś tam stopniu ważny.

Nie przesadzaj. Czy ja wiem czy dziwny? To zależy od tego czego szukasz i oczekujesz. Jedni lubią trasy, w ramach których panuje wspólnota gatunkowa, inni zaś, jak się okazuje, preferują bardziej zróżnicowane line-upy. W ramach Neckbreakers Ball, który jest swego rodzaju festiwalem, miszmasz jest naprawdę szeroki. Jest nam, jako zespołowi, przykro, że Death Angel nie może zagrać. Szkoda, bo to jedna z kapel na której się wychowaliśmy. Tak czy owak, pewnie będzie fajnie!

Dzięki w imieniu całego Dark Tranquiliity. Do zobaczenia!