Aggressor (Aura Noir / Virus)

Znakomicie, dzięki.

Od czasu do czasu zdarza mi się słyszeć podobne opinie, ale szczerze mówiąc, nie przywiązuję do nich większej wagi. Zakładam, że mój, nazwijmy to, status może wynikać z faktu, że w zasadzie nigdy się nie poddałem, działam na scenie już od dość dawna. Gdybym jednak zdecydował się odejść na muzyczną 'emeryturę', nie wydaje mi się, by musiało upłynąć wiele czasu, nim zostałbym przez ludzi całkiem zapomniany. Tak czy owak, muzyka jest wieczna, istnieje niezależnie od tego, czy ktoś ją lubi, czy wręcz przeciwnie. Co do wstępniaka, to jak będzie brzmieć, zależy oczywiście tylko i wyłącznie od ciebie!

Pierwszy pełny set z zespołem zagrałem na szwedzkim festiwalu Getaway; to był godzinny występ. Gram wszystkie partie na gitarze rytmicznej, plus dodatkowo śpiewam w mniej więcej połowie utworów. To było dla mnie zajebiste przeżycie. I tak, w trakcie jesiennego tour będę grać 'na pełen etat'.

Setlista obejmie w zasadzie całą naszą dotychczasową twórczość. Zagramy kawałki ze wszystkich płyt'; utwory 'moje' oraz 'Apollyona' będą dzielić się mniej więcej po połowie. Znaczy to również mniej więcej tyle, że każdy z nas zaśpiewa w połowie odegranych utworów. W rezultacie, każdy z nas będzie miał też okazję dać w trakcie setu odetchnąć swym strunom głosowym.

Tak, takie mam wrażenie. Teraz mamy również w składzie nowego bębniarza (Tank Granada), który jest chyba najbardziej utalentowanym drummerem, jakiego Norwegia kiedykolwiek dotąd miała.

Nie, jest tylko krzesło. Gram na nieskomplikowanej gitarze rytmicznej, więc nie potrzebuję żadnych efektów.

Przede wszystkim potrzebowałem czasu, by dojść do siebie. To był fatalny wypadek, w wyniku którego jestem prawie całkiem sparaliżowany od pasa w dół, na szczęście tylko prawie. Utraciłem blisko 70% czucia w nogach. Kaszana, ale z drugiej strony i tak miałem sporo szczęścia. Mogę chodzić o kulach, grać na gitarze, robić w zasadzie wszystko inne...

Na pewno do końca życia będę musiał dbać o formę i pracować nad tym, by utrzymać mój organizm w co najmniej takim stanie, w jakim jest teraz. Plus, zażywać trochę środków przeciwbólowych, nie ma ich jednak aż tak wiele.

Szczerze mówiąc, granie BYŁO moją rehabilitacją. Przynajmniej, jeśli chodzi o mentalny aspekt powrotu do zdrowia. Gdyby nie muzyka... nie wiem, co innego mógłbym robić, gdzie byłbym teraz.

Jestem zdania, że pod pewnymi względami, "Hades Rise" to nasza najlepsza płyta, pod innymi zaś najbardziej podła. Ale że w moim świecie, to, że coś jest podłe, oznacza, że jest niezłe, więc koniec końców wychodzi na to, że to najlepszy album, jaki kiedykolwiek nagraliśmy. Nowy materiał jest 'w przygotowaniu', ale wydaje mi się, że nie ma szans, by ujrzał światło dziennie jeszcze w tym roku. Może na początku przyszłego, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Działo się to, zanim jeszcze Blasphemer opuścił Mayhem, był wtedy dość zajętym gościem. Nie ma co kryć, że cieszyliśmy się jak diabli, kiedy zdecydował się od nich odejść i postanowił skoncentrować całą uwagę na Aura Noir.

Myślę, że część materiału wypełniającego ten album nawet dziś brzmi bardzo dobrze, zwłaszcza piosenki Apollyona, ale moim zdaniem własne brzmienie jako Aura Noir odnaleźliśmy dopiero później. "The Merciless" i "Hades Rise" wyraźniej pokazują, jaki rodzaj brzmienia rozwinęliśmy, wypracowaliśmy jako zespół. "Black Thrash Attack" to po prostu blackowo-thrashowa płyta, podczas gdy "The Merciless" oraz "Hades Rise" to istota Aura Noir.

Nie mam wątpliwości, że Virus jest w stanie dać dobry show na żywo, jeżeli tylko dobrze skomponujemy setlistę i odegramy kawałki w odpowiednim porządku. Jestem przekonany, że potrafimy porwać (i utrzymać) publiczność przez cały występ, skutecznie ją zahipnotyzować, ale na pewno musi to być, że tak to ujmę, publiczność odpowiedniego typu, dojrzali miłośnicy muzyki, którzy docenią awangardową naturę tego projektu.

Jak dotąd, Virus wystąpił live dwukrotnie. W Londynie mieliśmy świetną publikę, ale jeśli mam być szczery, nasz występ oceniam jako raczej marny. Na Sonisphere było już wyraźnie lepiej, ale tam z kolei publiczność stanowiły głównie dzieciaki, oczekujące z utęsknieniem na Slipknot i Iron Maiden. W rezultacie, zupełnie tego nie poczuły! W tej chwili przygotowujemy się do koncertu na Hole in the Sky w Bergen (występ miał miejsce 27 sierpnia - przyp red.) i, powiem szczerze, stresujemy się tym jak diabli!

To jednorazowy występ. Na pewno możecie spodziewać się dziwnych, dusznych, mrocznych klimatów oraz głośnego, awangardowego, ciężkiego rockowego grania.

To długa historia, w każdym razie dość wcześnie dokonałem wyboru. Dawno temu zdecydowałem, że olewam wszystko inne (między innymi edukację) i całą uwagę skoncentrowałem wyłącznie na muzyce. Teraz wszystko wskazuje na to, że w najbliższej przyszłości nie będę mógł narzekać na brak zajęć. Granie na żywo jest teraz moim głównym celem.

Jeśli chodzi o gitary, gram na Gibsonach. Używam wzmacniaczy Marshall oraz Peavey. Ostatnią płytę Virus nagrywałem też na Fenderze Stratocasterze, ale generalnie używam przede wszystkim Gibsonów. Jest, jakby to powiedzieć, najbezpieczniejszy.

Nie ma, ale prawdę mówiąc, pod koniec i tak szczerze nie znosiłem już gry na bębnach. Stało się to dla mnie bardziej pracą, zadaniem do wykonania, niż po prostu grą na instrumencie. W ostatnim okresie, czułem, że mam po prostu odegrać dane partie w ten czy inny sposób, zgodnie z takimi czy innymi trendami, zamiast po prostu spontanicznie je zagrać. Na dłuższą metę nie miało to większego sensu. Przyznaję, że na początku wyglądało to całkiem inaczej, po prostu grałem, i miałem z tego wówczas sporo przyjemności. Na szczęście, od początku potrafiłem również szarpać struny, więc pożegnanie z perkusją nie stanowiło dla mnie wielkiego problemu.

Patrząc na to wszystko z dzisiejszej perspektywy myślę, że najważniejszą ze wszystkich była "Written in Waters", jednak najistotniejsze muzyczne doświadczenie stanowił dla mnie "Black Thrash Attack". Chodzi o to, że pod względem muzycznej kreatywności WIW ukształtowała sposób, w jaki później miałem tworzyć awangardowe dźwięki. Z kolei BTA w jakiś sposób zjednoczyła, scaliła nas jako Aura Noir, sprawiła, że staliśmy się takim gangiem parszywych bękartów, jakim jesteśmy dzisiaj. Dzięki BTA staliśmy się braćmi krwi, ten album utorował Aura Noir drogę, dzięki niemu zespół ten wciąż ma przed sobą przyszłość.