Digit All Love

Lubię konstruktywne dziennikarstwo, wywiad jest dla mnie wtedy ciekawy - mogę zobaczyć jak moja muzyka działa na ludzi i jakie w nich budzi pytania. Paradoksalnie bardzo rzadko jesteśmy pytani o konkretne utwory, powód jest prosty: bardzo mała grupa dziennikarzy jest tak naprawdę przygotowana do swojej pracy (śmiech).

To zależy, kto i o co pyta. Czasami chce mi się płakać, gdy ktoś mnie pyta, o czym są moje teksty, a czasami usłyszę super pytanie, które dowodzi o tym, że pytający wie, o czym rozmawia. Wtedy mogę gadać w nieskończoność.

Hochsztaplerka to bardzo często przekraczana granica w sztuce. Jednak w dzisiejszych czasach ważny jest też element performance'u. Generalnie chodzi o wyważenie pewnych bardzo subtelnych kwestii dotyczących właśnie oddziaływania na widza. Moim zdaniem w sztuce najważniejsze jest właśnie oddziaływanie na emocje, pobudzanie do jakiś reakcji lub myślenia. Digit All Love akurat nie ma z tym problemu, bo jest zespołem, który od zawsze kładł nacisk na element ludzki m.in. stąd duży skład z triem smyczkowym. Jeśli zaś chodzi o fascynacje kwestią wpływanie na odbiorców... trudno mi na to odpowiedzieć. Jestem świadomy tego zjawiska, jest ono na swój sposób "fascynujące", ale sam jakoś na dużą skale i bezpośrednio tego nie doświadczyłem. Koncerty Digit to wydarzenia dość specyficzne, a klimat na nich jest bardziej introwertyczny i publiczność przeżywa je raczej "wewnątrz", dopiero po koncercie dając czasami ujście emocjom np. w rozmowach z nami.

Czasami po prostu wyrażają radość z faktu, że zagraliśmy w ich mieście. Przeważanie są to raczej ludzie z płytą do podpisania i zestawem ciepłych słów na temat koncertu i naszej muzyki. Generalnie są to bardzo przyjemne chwile (śmiech).

Bardzo wielu ludzi jako, ich zdaniem, podstawową inspirację dla Digit All Love podaje właśnie Massive Attack i Portishead. Prawda jest taka, że moim inspiracjom, jeśli chodzi o trip-hop, najbliżej do Bjork, Massive Attack znam dość dobrze. Jeśli chodzi o Portishead to pierwszą ich płytą studyjną, którą przesłuchałem w całości było "3rd" - wcześniej tylko "Roseland NYC Live". I tutaj muszę przyznać, że najbardziej zainspirowało mnie owo połączenie elektroniki ze smykami.

Trudno teraz o tym mówić, bo Maćka spotkałam na swojej drodze wiele lat temu, a mówiąc o Feist czy Goldfrapp miałam na myśli "teraz". Wtedy na pewno współpraca z Maćkiem była dla mnie "czymś nowym". W muzyce wydarzyło się tak wiele i tak wiele jesteśmy w stanie przemielić, że doskonale wiemy, w czym chcemy brać udział, w jakiś świat muzyczny wchodzić. Wtedy jeszcze wszystko działo się na poziomie mniej świadomym. I dlatego było nowością.

To nie chodzi o to, jaką osobą jestem, tylko jaką muzykę lubię. Śpiewam w Mikromusic, bo energetycznie na koncertach dzieje się tam masakrycznie fajnie i śpiewam w Digit All Love, bo kocham melancholię tego projektu.

La Foy to projekt Wojtka Stawińskiego. Projekt ten istnieje już od 20 lat i śpiewały w nim różne wokalistki. Nigdy żadna płyta się nie ukazała. Był taki czas w moim życiu, gdy spotykaliśmy się z Wojtkiem i nagrywaliśmy piosenki. Nagraliśmy tego bardzo dużo. I jaraliśmy się strasznie, gdy tego słuchaliśmy. To były w sumie moje pierwsze nagrania studyjne, uczyłam się pracy z mikrofonem, pisałam teksty, układałam linie melodyczne. To była taka zabawa, hobby. Plany wydania istniały, ale nigdy nikt nie miał wystarczająco dużo chęci, aby się tym poważnie zająć. A potem przestało mnie to bawić. Rozstaliśmy się muzycznie, przyjaźnimy się nadal. Teraz Wojtek nagrywa z inną wokalistką.

O La Foy dowiedziałem się już po rozpoczęciu współpracy z Natalią. "Nasza historia" rozpoczęła się od przypadkowego spotkania w klubie, w którym Natalia śpiewała. Ja wtedy rozpoczynałem swoją przygodę z elektroniką i byłem tak bardzo pod wrażeniem jej głosu, że powiedziałem sobie "jeśli ktoś ma mi zaśpiewać to tylko ona" - przypadkiem jakieś pół roku później spotkaliśmy się w sprawach można powiedzieć służbowych - potem wszystko potoczyło się dość szybko.

Głos Natalii od początku był ważnym elementem naszej muzyki. Na przestrzeni lat wydaje mi się, że ma on jakieś właściwości hipnotyczne - głównie na bazie reakcji i relacji ludzi, którzy często dość euforycznie czy na nawet ekstatycznie oceniają to, co i jak ona śpiewa.

Muszę przyznać, że nie zauważyłem tej częstotliwości. Chociaż zarzut znam. Ale niestety nie mam zbyt dobrego zdania o dziennikarzach, którzy w recenzjach poruszają kwestie "dopracowania płyty". Tak na prawdę nikt oprócz nas samych, twórców, nie ma zielonego pojęcia, co było celem artystycznym i w jakim stopniu został on osiągnięty. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie, że ktokolwiek wydaje płytę uważając ją za niedopracowaną... Nie lubię publicznie tłumaczyć, jakie są moje płyty i co jest moim zdaniem niesamowitego w tym czy innym utworze. Jeśli ktoś tego nie słyszy to po prostu nie jest mu to dane, szanuje to i akceptuje - bez żadnego problemu.

To mój pomysł. Jednak nie ma żadnego osobistego podłoża emocjonalnego. Oczywiście oprócz tego, że zgadzam się z jego wymową i także uważam, że jest bardzo uniwersalny. Nieszczęśliwa miłość zatopiona w jakimś rozkoszowaniu się ciągłym zdobywaniem, pożądaniem. Zresztą depresja i melancholia to chyba dwie najmocniejsze inspiracje artystyczne.

Trudno powiedzieć. Tutaj na pewną dużo rolę odgrywa podświadomość i pewnie sam nie zdaję sobie z tego do końca sprawy, ale myślę, że to kwestia jakiejś tam obranej drogi, która na aktualnym etapie życia daje mi największe spełnienie artystyczne. No i oczywiście szczęście i radość jest jak najbardziej inspirująca, co nie znaczy, że od razu muszą z tego powstawać radosne i lekkie piosenki!

Jeszcze nie. Ale bardzo chętnie się z tym zmierzę (zmierzymy). Tutaj warto dodać, iż wszystkie orkiestracje na płycie są autorstwa Rafała Zalecha, naszego altowiolisty, który zajmuję się także kompozycją - myślę, że warto to podkreślić bo chłopak wykonał kawał świetnej roboty!