Brendan Murphy (Counterparts)

No hej! Wszystko zaczęło się raptem cztery lata temu. Nasza piątka postanowiła wspólnie coś pograć. Mieliśmy całkiem fajne miejsce w domu naszego gitarzysty Jamesa, ale wtedy działaliśmy pod inną nazwą, tworząc zupełnie inną muzykę. Od tamtej pory przeszliśmy niemały progres, i ostatecznie gramy to czego w tej chwili słuchasz (śmiech).

Nie mogę mówić za wszystkich, ale jeśli mam mówić o sobie, to hardcore urzekł mnie swą naturalnością, surowością brzmienia i fantastycznym przekazem. Kapele nie musiały wyglądać ani brzmieć dobrze. Grały i grają muzykę dla siebie. Według mnie to jedyny powód by w ogóle być w kapeli. Samorealizacja.

Trudne pytanie. Jako zespół cenimy sobie te same wartości w życiu, doceniamy każdy aspekt muzyki, no i przede wszystkim inspirujemy się tym, co robią inni. W zasadzie, to paradoksalnie, jesteśmy pod wpływem samych siebie, ponieważ każdy dzień, koncert - to nowe wyzwania i daje to siłę do dalszego działania. To w kwestii samej muzyki. Odnośnie aspektu lirycznego, to cała gama wszelakich emocji i trudnych pytań stawianych przez nas samych. Życie często daje naprawdę solidnego kopa w dupę, i ma to odzwierciedlenie w naszej twórczości.

Nie nazwaliśmy tak tego albumu z racji na to, że MY jesteśmy prorokami, ale z racji na to, że każdy jest kowalem własnego losu i powinien rozważnie postępować w swoim życiu. Jesteśmy za siebie odpowiedzialni i decyzje, które podejmujemy determinują dalszy bieg wypadków w naszym życiu. To właśnie dlatego tak nazwaliśmy nasz album.

Nadal jesteśmy w szoku. Gdybyś kilka lat temu powiedział mi, że mój zespół będzie w Victory pewnie bym Cię wyśmiał (śmiech). Rozesłaliśmy materiał do kilku wytwórni, po czym dostaliśmy kilka odpowiedzi. Niestety, żadna z potencjalnych umów nam nie odpowiadała, aż tu nagle pojawiła się bardzo dobra oferta ze strony Victory.

Wiesz co, nie. To znaczy, będzie inny, zwłaszcza w kwestii brzmienia. Stawiamy na naturalność i charakterystyczny brud. Nie mogę się doczekać kiedy go usłyszycie!

Najlepszą to to, że hardcore jest popularny na całym świecie, grany jest w tak wielu stylach, że nie sposób ogarnąć tego wszystkiego. Każdy znajdzie coś dla siebie. A najgorszą jest wszędobylskie marudzenie, a kiedy dzieciaki osiągają określony wiek rzucają tym wszystkim w cholerę, i zaczynają słuchać dubstepu - a co za tym idzie ćpać.

Generalnie to nie. Wydaje mi się, że w Stanach dzieciaki podchodzą do nas z większym szacunkiem. Może dlatego, że rzadko tam gramy. W Kanadzie wszyscy mają nas dość. Serio (śmiech). Co więcej, w Stanach koncerty są nieco bardziej szalone, dzieciaki naprawdę lubią sobie spuszczać wpierdol. Ale z drugiej strony - to nic nowego. W całych Stanach tak jest. Strach się bać (śmiech).

Nie. Znaczy się, nie wiem stary. Podeślij mi kilka kapel to Ci powiem (śmiech).

To naprawdę bardzo miłe, że tak sądzisz. Nie jesteś pierwszym, który tak twierdzi, więc jest to dla nas strasznie nobilitujące. Z drugiej strony Misery Signals wciąż istnieje - więc mamy jeszcze czas by przejąć po nich schedę.

Grać jak najwięcej koncertów. Nie żebyśmy ich grali mało, ale teraz możemy sobie pozwolić na kilka rzeczy, których wcześniej nie mieliśmy. Kiedy pomaga Ci taki label masz spory komfort gry. W sierpniu nagrywamy nowy album, więc bądźcie czujni.

Nie wiem, nas? (śmiech). A tak na poważnie -  Foundation, Touche Amore, Trap Them, Living With Lions, Daylight, Daytrader, Saints Never Surrender, tymi kapelami jaram się od pewnego czasu. Sprawdźcie ich koniecznie.

Cześć!