Ace (Skunk Anansie)

Nie. Ale dawno nas tutaj nie było. W Polsce graliśmy chyba z dziesięć lat temu. Zrobiliśmy tu wtedy takie małe tournée Warszawa - Kraków. Fajnie jest być znowu w Polsce. Wiele się tutaj zmieniło.

Jestem tego pewien. Polska publiczność słynie z żywiołowych reakcji na koncertach. I to jest fajne.

Kiedy miałem dwanaście lat moi starsi bracia, którzy mogli już sami chodzić na koncerty, zabrali mnie na występ Motörhead. Zrobił on na mnie ogromne wrażenie, byłem po prostu w szoku. Następnego dnia w szkole opowiadałem wszystkim, że to jest to, co chcę właśnie w życiu robić - chcę być gitarzystą! Potem to się już jakoś samo potoczyło. Zaczęliśmy z kolegami chodzić na wszystkie możliwe koncerty - Iron Maiden, Judas Priest... Chłonęliśmy to wszystko jak gąbki. Potem ojciec kupił mi pierwszą gitarę, mały piecyk, i tak zacząłem się sam uczyć grać.

Było ich kilku, ale pierwszym był Tony Iommi z Black Sabbath. Myślę, że to głównie z powodu jego umiejętności i łatwości, z jaką grał riffy. Bardzo mi imponował. Potem byli inni, ponieważ wraz z wiekiem oraz ze wzrostem moich umiejętności moi idole troszkę się zmieniali. Pamiętam, jak pojawili się na scenie Rage Against The Machine - uważałem wtedy, że Tom Morello jest genialny. Dopiero później zacząłem sięgać i czerpać inspirację z gry takich klasyków jak Jimmy Page. Ale bardzo cenię też The Edge’a z U2.

Tak, bardzo lubię bluesa. Moim ulubionym gitarzystą bluesowym jest Stevie Ray Vaughan. Uwielbiam jego koncert "Live At El Mocambo" - jest genialny! Ale oczywiście cenię też innych. Bardzo lubię styl gry Lightnin’ Hopkinsa oraz takich klasyków, jak B.B. King czy Albert King.

Moim pierwszym instrumentem, który dostałem od ojca, była gitara marki Kay, bardzo tania kopia modelu Gibson SG. Była niedroga, ale wyglądała świetnie (śmiech).

(śmiech) Wiem, o czym mówisz... Ja miałem trochę więcej szczęścia, bowiem wraz z gitarą dostałem mały, używany, 5-watowy tranzystorowy wzmacniaczek, chyba za 20 funtów, na którym mogłem już ćwiczyć, a w niedługim czasie brat zrobił mi efekt typu distortion z jakiegoś zestawu dla młodego elektronika. Niczego więcej mi wtedy nie było trzeba. Potem były długie godziny ćwiczeń na jednej strunie. Starałem się kopiować partie z ulubionych płyt, by w końcu odkryć istnienie akordów barowych. Uczyłem się sam, nigdy nie miałem nawet jednej godziny lekcji gry na gitarze.

Nie, nie jest to jakiś wielki problem, bowiem my wszyscy w zespole Skunk Anansie jesteśmy samoukami. Gramy ze słuchu i na czuja. Myślę, że to jest właśnie w tym wspaniałe i najważniejsze. Feeling... Jedynymi momentami, w których brakuje mi wiedzy teoretycznej, są chwile, kiedy chcę zapisać jakiś wymyślony utwór. Tego niestety nie potrafię. Ale nauczyłem się z tym żyć i zapamiętywać wszystkie partie oraz kompozycje. Na koncertach i tak muszę je pamiętać, ponieważ nie gramy z nut i musimy mieć to wszystko w głowach, inaczej byłby chaos.

Tak, oczywiście. Staram się mieć pod ręką wszystkiego po trochu, bowiem nigdy nie wiadomo, co może się przydać w studiu czy na koncertach. Mam naprawdę dużo sprzętu, i są to zarówno gitary, efekty, jak i wzmacniacze. Stare i nowe Marshalle, stary Fender Twin, wzmacniacze Cornford, Orange, Vox AC125 oraz oczywiście nowe wzmacniacze Koch, na których ostatnio bardzo dużo gram.

W przeszłości używałem starych wzmacniaczy Fendera, a moim ulubionym był wysłużony Twin. Niestety nie był on wystarczająco głośny, a z racji wieku był dość zawodny. Potem używałem modelu Fender Prosonic, który był bardzo dobrym wzmacniaczem, ale - jak dla mnie - brzmiącym troszkę za ciemno, więc musiałem używać zbyt wielu efektów, by go jakoś ożywić. Szukałem więc dalej... aż do momentu, kiedy zapoznałem się ze sprzętem naszego basisty Cassa. On używa wzmacniaczy marki Eden. Ludzie z Edena zaprezentowali mi produkt Kocha, mówiąc, że powinienem go wypróbować. I mieli rację. Szybko się okazało, że jest to wzmacniacz idealny dla mnie. On jest jak stary potężny Fender, na przykład Bassman, tyle że z zapasem mocy i troszkę bardziej funkcjonalny dzięki trzem kanałom i wbudowanemu pogłosowi. Jak tylko podłączyłem do niego mojego Telecastera, to po prostu się zakochałem. Lubię prostotę, więc ze wszystkich modeli marki Koch zdecydowałem się na model bardziej klasyczny - Powertone II Head. Jeśli chodzi o zestaw głośnikowy, to firma Kocha była na tyle uprzejma, że zaprojektowała go specjalniedla mnie. Mam dwa zestawy, każdy z inaczej zamontowanymi głośnikami. Jeden brzmi ciemniej i ma więcej dołu, a drugi daje mi jaśniejsze i bardziej klarowne brzmienie. Razem świetnie się miksują. To jest po prostu wspaniale brzmiący, niezawodny wzmacniacz, a to jest dla mnie najważniejsze.

Tak, oczywiście. Pracując w studiu nad naszym najnowszym albumem, często nagrywałem jednocześnie przez Marshalla w połączeniu z combo Cornford Hurricane. Dzięki temu uzyskiwałem dwa różne brzmienia, które w miksie świetnie się uzupełniały. Cornford dawał mi niezbędne wyższe częstotliwości, a Marshall był odpowiedzialny za dół i potężne brzmienie 4×12". Całość była rozdzielana po prostu spliterem Lehle.

Mam ich sporo - stare Gibsony, PRS-y, Fendery. Mam też kilka gitar akustycznych. Do moich ulubionych, na których bardzo chętnie gram, należy ostatnio model Larivee D-60, dobrze leżący w ręku i świetnie sprawdzający się na koncertach oraz w studiu. Kiedyś używałem też gitar akustycznych marki Guild, miałem ich kilka, ale ulubionym był model D-50.

Nie, stroję gitarę tradycyjnie zarówno podczas nagrań, jak i w warunkach live. Pod tym względem jestem tradycjonalistą.

Jeśli w ogóle istnieje jakiś efekt, bez którego nie mógłbym się obejść, to z pewnością jest to dobry overdrive. Bardzo lubię kostkę DigiTech HardWire CM-2, która naprawdę dobrze brzmi i sprawdza się w wielu sytuacjach. Natomiast jeśli miałbym wymienić tylko jeden efekt, którego używałem przez te wszystkie lata, który mnie nigdy nie zawiódł i który kształtował moje brzmienie, to byłby to mój stary i bardzo rzadko spotykany Ibanez Super Tube Screamer z 1980 roku. Uwielbiam tę kostkę!

Myślę, że najważniejsze jest bycie kreatywnym i koncentrowanie się na komponowaniu po prostu fajnych kawałków. Nie martwić się zbytnio o technikę, ona przyjdzie sama albo nie. Jeśli nie jesteś świetny technicznie, nie martw się tym wcale, bo to nie ma większego znaczenia. Wystarczy popatrzeć na gitarzystów takich jak The Edge, którego największym atutem nie jest wcale technika, lecz kreatywność - to w niej tkwi siła. I to właśnie byłaby moja rada. Ale oczywiście znajdzie się na tym świecie miejsce dla wszystkich, więc jeśli chcesz być mistrzem shreddingu, takim jak Steve Vai, to również możesz odnieść sukces. To tylko zależy od Ciebie.