24 najlepsze solówki pop

Nie mamy nic przeciwko temu, żeby zanucić sobie utwór Phila Collinsa albo potańczyć do utworu w wykonaniu Girls Aloud, ale musimy przyznać jedno: współcześnie nagrywane piosenki pop są zupełnie bez wyrazu. Dlatego duża część utworów, które znalazły się na naszej liście, pochodzi z lat 80. i 90. Zostały nagrane przez samą śmietankę gitarową - innowatorów, wymiataczy, sesyjnych asów. Jest wśród nich Steve Lukather, Dave Barry i Paul Jackson, Jr. W naszym rankingu nie mogło też zabraknąć informacji na temat technik zastosowanych przez poszczególnych gitarzystów - staraliśmy się wyłapać te elementy, które sprawiły, że ich solówki są wręcz genialne...

Utwór: "Sexy MF"
Wykonawca: Prince
Gitarzysta: Levi Seacer, Jr.
Zastosowana technika: staccato
Prince sam jest genialnym gitarzystą, ale jego wielkość polega na tym, że wie, kiedy powinien przekazać obowiązki pierwszego wymiatacza komuś
innemu. Levi Seacer, Jr. ubarwia utwór swoim smakowitym staccato (krótkie, oderwane nuty) i lekko jazzującymi zagrywkami. Wszystko idealnie wpasowuje się w ten przebój w stylu funky z płyty "The Love Symbol".

Utwór: "Nothing’s Gonna Stop Us Now"
Wykonawca: Jefferson Starship
Gitarzysta: Craig Chaquico
Zastosowana technika: wibrato
Solówka zaczyna się od wysmakowanych dwudźwięków, choć cała jest bardzo zgrabnie skomponowana. Jej ciepłe, lekko przesterowane brzmienie i bluesowe akcenty sprawiają, że jest dobrym uzupełnieniem linii wokalu. Końcowe wysokie d, płynnie wykończone za pomocą mostka typu tremolo, pięknie wybrzmiewa jeszcze w chwili, gdy powraca wokal z refrenem.

Utwór: "Lovebug"
Wykonawca: Jonas Brothers
Gitarzysta: John Taylor
Zastosowana technika: gra w harmoniach
Najtrudniejszą częścią każdej solówki granej przez dwie gitary w harmoniach są podciągnięcia. Muszą się one odbywać z taką samą szybkością i uderzać w odpowiednią nutę dokładnie w tym samym czasie. John Taylor, który gościł podczas nagrania w studiu, nie przestraszył się wyzwania - w tej chwytliwej solówce jest seria szybkich podciągnięć.

Utwór: "Maniac"
Wykonawca: Michael Sembello
Gitarzysta: Michael Sembello
Zastosowana technika: tapping
Piosenka pochodzi z przeboju kinowego "Flashdance" z 1983 roku. Autorem jest były gitarzysta Steviego Wondera, Michael Sembello. Solówka zagrana na gitarze z przetwornikiem typu single-coil dopełniona jest efektownym oburęcznym tappingiem. Grany na trzeciej strunie tapping przesuwa się w górę od piętnastego progu, lewa ręka pozostaje w stałej pozycji w okolicy dziewiątego progu. Coś niesamowitego!

Utwór: "You Might Need Somebody"
Wykonawca: Randy Crawford
Gitarzysta: Steve Lukather
Zastosowana technika: podciągnięcia
Solówka została nagrana, kiedy Lukather był u szczytu sławy - w końcu był jednym z najbardziej rozchwytywanych gitarzystów sesyjnych lat 80. To genialne solo zostało zbudowane wokół przewodniej melodii utworu, ale muzyk nadał mu wspaniałe wykończenie za sprawą starannie dobranego brzmienia, wysmakowanego wibrato i perfekcyjnych podciągnięć. Jak powiedziała sama Randy Crawford: "Steve ukradł mi cały utwór tą solówką". I do tego jeszcze to wspaniałe zakończenie!

Utwór: "Faith"
Wykonawca: George Michael
Gitarzysta: Hugh Burns
Zastosowana technika: hammer-on
Szkocki gitarzysta sesyjny Hugh Burns już wcześniej miał okazję udowodnić, że jest muzykiem wszechstronnym - to on jest autorem zagrywek w utworze "Careless Whispers" (1984). Cztery lata później, dzięki swojej solówce w stylu rockabilly, nadał utworowi "Faith" klimat lat 50. Jego wyraziste, charakterystyczne kostkowanie sprawiło, że utwór brzmi jak współczesny rockowy klasyk. Tak się składa, że Burns jest również autorem solówki do utworu "Baker Street" Gerry’ego Rafferty, którego cover nagrał zespół Foo Fighters.

Utwór: "The Heat Is On"
Wykonawca: Glenn Frey
Gitarzysta: Glenn Frey
Zastosowana technika: podciągnięcia ćwierćnutowe
Utwór "The Heat Is On" jest znany przede wszystkim z powodu umieszczenia go na ścieżce dźwiękowej do filmu "Gliniarz z Beverly Hills". Glenn Frey jest przede wszystkim znany jako wokalista zespołu The Eagles, ale był też bardzo dobrym gitarzystą. Typową cechą piosenek pop jest to, że solówka ma charakter lekko bluesowy i zawiera zabójcze podciągnięcia. Te bluesowe, ćwierćnutowe podciągnięcia są wręcz idealnie wplecione w tło, co doskonale słychać w tym utworze.

Utwór: "When You Tell Me That You Love Me"
Wykonawca: Diana Ross
Gitarzysta: Paul Jackson, Jr.
Zastosowana technika: wibrato
Paul Jackson jako dziecko grał w filmach, ale później zdecydował, że jego przeznaczeniem jest gitara. W latach 80. i 90. był najbardziej pożądanym sesyjnym gitarzystą rytmicznym (obecnie gra przede wszystkim smooth jazz). Jego solo w tym utworze momentami przebija nawet wyczyny Steve’a Lukathera. Ta bardzo wysoko zagrana rockowa solówka pełna jest podciągnięć i pięknego wibrato, które niewątpliwie nadaje nutom szczególny wyraz. Wspaniały popis gry na gitarze zakończony dźwiękiem es.

Utwór: "Physical"
Wykonawca: Olivia Newton John
Gitarzysta: Steve Lukather
Zastosowana technika: wibrato
Solówka w popowej piosence musi być naładowana energią, dlatego (obok szybkich przebiegów) najlepiej można uzyskać ten efekt, stosując mostek tremolo albo głębokie wibrato. Ponieważ to nie jest odpowiednie miejsce na subtelne bluesowe wibrato, Lukather stosuje wibrato bardzo agresywne, które jest nie tylko głębokie, ale w pewnym momencie idealnie dopasowane rytmicznie do utworu. To absolutne mistrzostwo, jeśli chodzi o użycie tej techniki gry. Tym bardziej że solówka została nagrana za jednym podejściem. Z pewnością jest to pozycja obowiązkowa na liście "solówki do nauczenia się".

Utwór: "Leave A Light On"
Wykonawca: Belinda Carlisle
Gitarzysta: George Harrison
Zastosowana technika: slide
Belinda Carlisle była taką gwiazdą w latach 80., że udało jej się namówić jednego z Beatlesów, żeby zagrał gościnnie na jej płycie. Ta piękna solówka została zagrana techniką slide z zastosowaniem standardowego stroju. Harrison nagrał ją na pomalowanym w psychodeliczne wzory Fenderze Stratocasterze z 1961 roku nazwanym "Rocky". Na tej właśnie gitarze artysta nagrał wiele klasyków grupy The Beatles, między innymi utwór "Nowhere Man".

Utwór: "Man! I Feel Like A Woman!"
Wykonawca: Shania Twain
Gitarzysta: Dann Huff
Zastosowana technika: flażolety sztuczne
Ta solówka doskonale ilustruje filozofię, której hołduje Huff. Artysta najpierw dopracowuje solówkę w najdrobniejszych szczegółach, a później gra ją tak, jakby była improwizowana. Dann Huff jest sesyjnym gitarzystą country z wieloletnim doświadczeniem. Miał tylko 20 sekund, żeby pokazać, co potrafi, serwuje więc krótkie, ale za to wspaniale przyprawione gitarowe danie składające się z efektownych podciągnięć, ostrych zagrywek i flażoletów sztucznych. Naprawdę warto posłuchać.

Utwór: "Addicted To Love"
Wykonawca: Robert Palmer
Gitarzysta: Eddie Martinez
Zastosowana technika: podciągnięcia
Gitarzysta sesyjny Eddie Martinez nagrał tę solówkę za jednym podejściem. Użył do tego gitary Hamer Prototype (naszpikowanej przetwornikami typu triple-coil), przesteru Pro Co Rat i głowy Marshalla z lat 70. z paczką 4×12". Niestety w teledysku Palmera, który wywołał sensację, gdy po raz pierwszy pojawił się w MTV, Eddie Martinez nie wystąpił, ponieważ zastąpiła go długonoga modelka z gitarą.

Utwór: "This Ole House"
Wykonawca: Shakin’ Stevens
Gitarzysta: Mickey Gee
Zastosowana technika: kostkowanie w stylu rockabilly, banjo-roll
Mickey Gee, który zmarł w styczniu zeszłego roku, był genialnym gitarzystą - pewnego razu wprawił w zdumienie swoimi umiejętnościami samego Cheta Atkinsa. Jego gorąca, rockowa solówka w utworze "This Ole House" zainspirowała Briana Setzera (Stray Cats) do nagrania coveru tej piosenki. Ta idealnie napisana solówka może służyć za przykład i być inspiracją dla wielu młodych adeptów gitary.

Utwór: "Black Cat"
Wykonawca: Janet Jackson
Gitarzysta: Dave Barry
Zastosowana technika: podciągnięcia
Janet Jackson, tak jak En Vouge czy Whitney Houston, została wielką postacią muzyki pop między innymi dzięki temu, że pozwoliła doprawić swoją muzykę ostrymi riffami. Słynny gitarzysta sesyjny Dave Barry nagrał do utworu "Black Cat" rozbudowaną partię solową podzieloną na trzy oddzielne części. To stuprocentowo rockowa solówka z zastosowaniem wszystkich możliwych technik. Na pierwszym planie są jednak długie, wolne podciągnięcia, które znakomicie podkreślają groove kompozycji.

Utwór: "Fame"
Wykonawca: Irene Cara
Gitarzysta: Elliott Randall
Zastosowana technika: wibrato
To jeden z przebojów królujących niegdyś w dyskotekach z dość wyraźnie zarysowanymi partiami gitary elektrycznej. "W momencie, kiedy nagrywałem tę solówkę, musical nie był jeszcze zmontowany - powiedział nam Elliott. - Nikt nie wiedział, jak długa powinna być solówka, dlatego mniej więcej co osiem taktów musiałem umieścić nuty sugerujące, że to koniec. Wszystko nagrane było za jednym podejściem, co sprawiło, że solówka była dla mnie jeszcze większym wyzwaniem".

Utwór: "How Am I Supposed To Live Without You"
Wykonawca: Michael Bolton
Gitarzysta: Michael Landau
Zastosowana technika: wibrato
Jeśli nie zemdli Was podczas pierwszych 2 minut i 44 sekund tej łzawej ballady, doczekacie się nagrody: usłyszycie bowiem piękną solówkę Michaela Landaua. Grana jest zupełnie bez wysiłku mimo szybkich zmian akordów, które wprowadzają piosenkę na nowy poziom poprzez zmianę tonacji. Całość została okraszona porcją starannie zagranego i lekkiego wibrato. Potem niestety wracamy do łamacza kobiecych serc i jego rozdzierająco smutnego wokalu.

Utwór: "Goodbye To Love"
Wykonawca: The Carpenters
Gitarzysta: Tony Peluso
Zastosowana technika: chromatyka
Chcielibyście wiedzieć, jak dodać trochę pieprzu do słodkiego jak cukierek utworu duetu wokalnego The Carpenters? Potrzebny będzie efekt fuzz, gitara i wzmacniacz. A do tego taki wymiatacz, jak Tony Peluso. Gitarzysta używa dużo motywów chromatycznych, które podążają za linią wokalu Karen Carpenter. Później solówka rozwija się i na tym etapie gitarzysta używa już zgrabnych fraz pentatonicznych.

Utwór: "Loverboy"
Wykonawca: Billy Ocean
Gitarzysta: Geoff Whitehorn
Zastosowana technika: tapping
Solówki angielskiego gitarzysty Geoffa Whitehorna to uosobienie dobrego smaku. Używając typowego dla lat 80. brzmienia ubarwionego przez efekty modulacyjne, gitarzysta używa podciągnięć, tappingu, a także techniki pull-off i hammer-on. Muzyk nadał przez to tempa temu podbijającemu listy przebojów utworowi.

Utwór: "Queen Of The Night"
Wykonawca: Whitney Houston
Gitarzysta: Paul Jackson, Jr.
Zastosowana technika: pull-off
Tej opartej na molowej skali pentatonicznej solówce z pewnością nie można odmówić dużego ładunku energetycznego. Paul Jackson, Jr., który po raz kolejny pojawia się w naszym zestawieniu, tym razem daje czadu, stosując powtarzające się figury grane z wykorzystaniem techniki pull-off. Później wspina się po gryfie, by osiągnąć punkt kulminacyjny podczas szybkiej frazy zakończonej podciągnięciem.

Utwór: "Warning Sign"
Wykonawca: Nick Heyward
Gitarzysta: Alan Murphy
Zastosowana technika: przy użyciu mostka tremolo
Alan Murphy był częstym gościem na sesjach nagraniowych gwiazd w latach 80. Współpracował z takimi artystami, jak: Kate Bush, Go West, Level 42 i Mike And The Mechanics. W tym klasyku Nicka Heywarda motywy grane z wykorzystaniem mostka tremolo są dosłownie wszędzie. Powstaje coś w stylu niekończącej się pętli.

Utwór: "Somewhere In My Heart"
Wykonawca: Aztec Camera
Gitarzysta: Gary Sanford
Zastosowana technika: legato
Aztec Camera, szkoccy muzycy nowej fali, wypuścili ten utwór na rynek w 1987 roku. Melodyjne solo Gary’ego Sanforda pełne jest ekspresyjnych podciągnięć w wysokich rejestrach. Jednak najciekawszą część solówki stanowią szybkie frazy grane z użyciem technik hammer-on i pull-off, które znajdują się na samym jej początku. To zdecydowanie najmocniejszy punkt chwytliwego przeboju "Somewhere In My Heart". Trzeba koniecznie posłuchać!

Utwór: "Everything I Wanted"
Wykonawca: The Bangles
Gitarzystka: Vicki Peterson
Zastosowana technika: slide
We wczesnym okresie swego istnienia zespół The Bangles grał muzykę surf, i to z dużym sukcesem. Solówka Vicki Peterson nawiązuje właśnie do tego stylu - balansuje wokół melodii prowadzącej w utworze, a następnie rozwija się, by w pewnym momencie osiągnąć punkt kulminacyjny, zresztą jak każde dobre solo. Najprawdopodobniej Vicki nagrała ją na swoim ulubionym wiośle, Gibsonie Les Paul Custom.

Utwór: "Somewhere Out There"
Wykonawca: James Ingram i Linda Ronstadt
Gitarzysta: Steve Lukather
Zastosowana technika: legato
Piosenka ta pojawiła się w kreskówce Disneya z 1986 roku. Trudno sobie wyobrazić powalające partie gitarowe w piosence z bajki dla dzieci. A jednak jest to możliwe! Koniecznie posłuchajcie wznoszącego się motywu, który otwiera solówkę. Nie ma wątpliwości, że legenda nagrań sesyjnych, Steve Lukather, znowu jest w szczytowej formie. Pozostała część jego solówki to powtórzenie linii wokalu z podciągnięciami i wibrato. Przede wszystkim jednak uwagę przykuwają szybkie motywy grane jako legato.

Utwór: "Private Dancer"
Wykonawca: Tina Turner
Gitarzysta: Jeff Beck
Zastosowana technika: to po prostu Jeff Beck...
Z utworem "Private Dancer" związanych jest dwóch wielkich gitarzystów: Mark Knopfler z Dire Straits, który skomponował ten utwór, i Jeff Beck, który zagrał słynną solówkę. Choć Beck jest znanym endorserem marki Fender, to bluesowe solo zostało nagrane na różowej gitarze Jackson Soloist.

Michael Jackson

Utwory Króla Popu - Michaela Jacksona - to kategoria sama w sobie, dlatego jesteśmy przekonani, że poznanie ich i wysłuchanie pod kątem zastosowanych rozwiązań gitarowych to doskonała szkoła dla większości gitarzystów. Nie ulega wątpliwości, że Michael Jackson doskonale orientował się, czym jest prawdziwy rock, co udowodnił, zapraszając do współpracy najlepszych muzyków. Na liście gitarzystów, którzy współpracowali z Michaelem, znajdują się sami wielcy artyści ze świata gitary, a są wśród nich: Carlos Santana, Slash, Eddie Van Halen, Larry Carlton, Phil Upchurch, Steve Lukather, Steve Stevens oraz soulowy gitarzysta sesyjny Paul Jackson. Wszyscy oni użyczyli Jacksonowi swojego talentu, a brzmienie ich gitar można usłyszeć w jego największych hitach.

Jednak najważniejsza na tej liście jest Jennifer Batten, która opanowała do perfekcji wszystkie riffy, zagrywki i solówki z repertuaru Jacksona. Fenomenalnie odgrywa je na koncertach przed milionami fanów Jacko. Współpraca ze Steve’em Stevensem również okazała się bardzo owocna - napisał jeden z najbardziej znanych riffów w pop rocku, a mianowicie riff do utworu "Dirty Diana". Piosenka bardzo długo utrzymywała się na pierwszym miejscu listy przebojów. Steve tak wspomina współpracę z Jacksonem: "Zadzwonił do mnie Quincy Jones, by zaproponować współpracę. Od razu uzgodniliśmy datę sesji nagraniowej. Spotkałem się z nim i z Michaelem w Westlake Studio w Los Angeles, gdzie nagraliśmy frazę w refrenie. Później dostałem całkowitą swobodę w zakresie stworzenia reszty". Zapytaliśmy Stevensa, co wspomina najlepiej ze współpracy z gwiazdą. "W przerwach pomiędzy nagraniami rozmawiałem z Michaelem o naszych ulubionych kawałkach grupy Queen. Zapytał mnie nawet, czy znam zespół Mötley Crüe!".

Największym hitem Jacksona, w którym można usłyszeć ogniste gitarowe solo, jest z pewnością kompozycja "Beat It" z krążka "Thriller". Producent tego wydawnictwa, Quincy Jones, doszedł do wniosku, że do nagrania trzeba będzie zaangażować najlepszego gitarzystę rockowego. Nie zastanawiając się długo, zadzwonił do Eddiego Van Halena. Początkowo Van Halen nie potraktował poważnie tego telefonu - nie uwierzył, że dzwoni do niego legenda jazzu i soulu, sam Quincy Jones. Kiedy przekonał się, że to nie żart, od razu zgodził się zagrać na płycie Michaela. Jackson dostał dokładnie to, czego chciał: ostre rockowe brzmienie z charakterystycznym riffem i wyjątkową solówką. Ale Van Halen nie był jedynym znanym gitarzystą rockowym, który zagrał na tej płycie, można bowiem usłyszeć na niej również Steve’a Lukathera.