Vincent Hausman (Howl)

Czołem! Wielkie dzięki za miłe słowa! Tak, jesteśmy bardzo zadowoleni z ostatecznego kształtu płyty, w końcu ciężko nad nią pracowaliśmy. Odkąd pamiętam, zawsze byliśmy nastawieni na nagranie naprawdę brutalnego, ciężkiego, prawdziwie metalowego materiału. Koniec końców myślę, że w pełni nam się to udało.

Reakcje zarówno fanów, jak i mediów były znakomite. Szczególnie cieszy nas fakt, że słuchacze z różnych miejsc świata mówią nam, że ta płyta solidnie skopała im tyłki! To znaczy dla nas o wiele więcej niż jakakolwiek, najbardziej nawet wymyślna recenzja w jakimś magazynie czy na czyimkolwiek blogu.

To ciekawe, że postrzegasz ten materiał jako dojrzały, bo napisaliśmy go, że tak to ujmę, w całkowicie 'surowym' stanie umysłu. Raczej nie koncentrowaliśmy się na tym, czy i ewentualnie jaki poziom muzycznej dojrzałości cechować będzie komponowane przez nas utwory czy samo brzmienie. Po prostu zebraliśmy się w miejscu, gdzie zwykle spotykamy się na próbach, z masą nagromadzonych emocji, którym daliśmy w pełni upust w trakcie pracy nad “Full of Hell". To był zdecydowanie bardziej instynkt niż świadoma, rzeczowa analiza, działaliśmy bez żadnego planu. Ale to naprawdę świetnie, jeśli dla ciebie i innych słuchaczy całość brzmi w ten właśnie sposób. Osobiście uważam, że mieliśmy gdzie i kiedy dorosnąć, dojrzeć jako zespół i obiecuję, że kolejna płyta będzie już o cały poziom wyżej.

Howl założyliśmy we dwóch, ja wspólnie z perkusistą. To, na czym nam najbardziej zależało, to grać naprawdę ciężko. Pogrywaliśmy tak sobie bez zobowiązań przez jakiś czas, aż w końcu, jakieś cztery lata temu, dołączył do nas basista oraz Andrea - nasza gitarzystka. Nazwę kapeli wybrałem ja, to bezpośrednie nawiązanie do poematu Allena Ginsberga o tym samym tytule.

Bardzo szanuję HP Lovecrafta i wysoko cenię sobie jego dorobek, ale nie - jego twórczość nie miała jakiegokolwiek wpływu na nasz zespół ani na muzykę, którą gramy.

Providence faktycznie położone jest w historycznie najstarszym regionie Stanów. W tamtych okolicach jest mnóstwo małych, niesamowitych miasteczek, które stają się szczególnie inspirujące w okresie jesienno-zimowym. Liście nabierają nieprawdopodobnych kolorów, spada temperatura, a ludzie zamykają się w domach i zaczynają snuć mroczne opowieści o duchach. Nieznany świat budzi się z letargu i zaczynają dziać się dziwne rzeczy. To chyba najbardziej nawiedzone, a zarazem tajemnicze miejsce w USA. Najlepiej wpadnij i przekonaj się sam.

Nie wiem, może jest coś takiego w tutejszej wodzie, co od początku skaża nam umysły i sprawia, że tworzymy właśnie ten typ metalu? Diabli wiedzą.

Nie mamy żadnej specjalnej recepty. Gramy to, co kochamy. To wszystko.

Cóż, wierzymy we wszechmoc riffów. Jeżeli któryś z nich wbije ci się w pamięć, to zajebiście. W każdym razie tworząc materiał nie dbamy o to, ani tym bardziej nie staramy się, by dany kawałek był chwytliwy czy miał łatwo wpadać w ucho. Nie jesteśmy pieprzoną Britney Spears!

Za ostatecznym kształtem “Full of Hell" stoi przede wszystkim nasza dwójka, to jest bębniarz i ja, ale każdy z członków zespołu uczestniczy w procesie pracy nad płytą w ten czy inny sposób. Teksty piszę sam. A żadne porównania naszej kapeli do jakiejkolwiek formy rządów nie wchodzą w ogóle w grę!

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia! Wymyślili to ludzie z Relapse. Zapewne chodziło im o podkreślenie naszego brutalnego, ciężkiego brzmienia, hahaha!

Tak, zdecydowanie. Utwór ten, najkrócej rzecz ujmując, mówi o odrzuceniu poczucia winy, które wiele zinstytucjonalizowanych religii narzuca człowiekowi jako element, mający przesądzać o istocie jego człowieczeństwa. Kiedy sprawdzisz historyczne odniesienia do Aszery i Izebel, zrozumiesz, dlaczego wybrałem właśnie te imiona na tytuły utworów. Teksty tych kawałków odnoszą się do zasadniczego motywu płyty, to jest apoteozy tego, kim jesteśmy. Zdolności bycia dumnym z tego, co czujemy, co kochamy, co jest dla nas ważne, co nadaje sens naszemu istnieniu. Akceptacji faktu, że jesteśmy dziwakami, wariatami, pomyleńcami, którzy czują się nieswojo w kościołach i szkołach, a którzy odnajdują siłę, inspirację i przyjaźń zupełnie gdzie indziej - w heavy metalu. Podążamy własną ścieżką. Jesteśmy pełnią piekła!

Myślę, że najzwyczajniej w świecie zapracowaliśmy na to, co mamy. Sporo koncertowaliśmy i chyba po prostu ktoś z Relapse nas zauważył. Tylko tyle i aż tyle.

Tak, bez dwu zdań jesteśmy zespołem, który istnieje po to, by grać na żywo! Czy nie o to właśnie w tym wszystkim chodzi? Dać czadu na koncercie? Czy to lubimy?! Człowieku, my po to żyjemy! Nasz najsławniejszy gig to chyba show w St Louis, w czasie trasy z  Skeletonwitch. Zaprosili nas na scenę na parę wspólnych shotów whiskey! Hail!

Przyszłoroczne, letnie festiwale to na razie wielka niewiadoma, ale w lutym przyszłego roku na pewno przyjedziemy do Europy z naszymi kumplami z Black Tusk. Będzie się działo!

Bardzo chciałem założyć zespół, a że z początku nie mogłem znaleźć gitarzysty, postarałem się o sprzęt i sam nauczyłem się grać! Wielu znakomitych muzyków wywarło na mnie wpływ, a wśród nich przede wszystkim na pewno Hendrix, Page, Iommi i Dimebag.

Aktualnie mam wzmacniacz Sovtek Mig-100, a poza tym pudła Emperor 4x12 i 2x15. Używam też boostera i equalizera dla poprawy barwy dźwięku. To wszystko.

Tak, potwierdzam, zaczęliśmy już pracę nad nowym materiałem.

Myślę, że w każdym przypadku, gdy ktoś ciężko na coś pracuje, daje z siebie naprawdę wszystko, może wiele osiągnąć, zrobić coś istotnego, co zostanie zauważone. A rozważania, co można byłoby zdziałać, co mogłoby się udać, a co nie, uważam za stratę czasu. Lepiej po prostu wziąć się do roboty. Jeśli chodzi o nas, mamy do nagrania kolejny album. To jest teraz nasz cel.

Przede wszystkim, wielkie dzięki za rozmowę! Tych, którzy przeczytają ten wywiad, zachęcam - sprawdźcie nas! Wrzućcie na ruszt “Full of Hell", a kiedy wreszcie zawitamy do Polski, koniecznie wpadnijcie na nasz koncert. Miejmy nadzieję, że nie trzeba będzie na to czekać całą wieczność. I na koniec - Nergal, wracaj szybko do zdrowia, stary!