Titus, Yankiel (Acid Drinkers)

Ja lubię. Akurat dzisiaj jest bardzo sympatycznie. "Wywiadowcy", z którymi się dzisiaj spotykam, zadaje sensowne pytania i trzymające się kupy.

Z reguły od paru lat jest równie sympatycznie. Choć oczywiście naturalne jest to, że pytania się powtarzają, są tendencyjne…

Chudy basista to dobry basista. (śmiech)

Szesnaście, tak jest!

Dlaczego tak długo? Nie wiem dlaczego, być może mieliśmy ciekawsze zajęcia, niż nagrywanie coverów… Dlaczego zaś akurat teraz? Powtórzę to, co już mówiłem. Sam o to zapytałem Ślimaka: "Ślimak, Dlaczego nagrywamy "Fishdick 2" teraz?" A Ślimak: "Bo jak nie teraz, to kiedy?!" To właściwie cała argumentacja za tą płytą.

Jak najbardziej, bo my jesteśmy bardzo imprezowymi ludźmi. Gdybyśmy po śmierci Olassa natychmiastowo usiedli i zaczęli pisać, prawdopodobnie wyszłoby nam coś "Back in Black" AC/DC nagrane po śmierci Bona Scotta. My jednak odczekaliśmy. A to czy album jest imprezowy czy wesolutki, momentami farsowaty, to tylko wynika z tego jak Acids podchodzą do pewnych tematów bardziej poważnych, nadętych. Przetworzone przez naszą czwórkę wychodzi to tak a nie inaczej. My po prostu nie umiemy - zauważyłem to! - poważnie podejść do tego, co robimy. Czy zresztą jest jakiś rockowy numer "poważny"?

"Dorosłe dzieci" może…

"Tak, "Dorosłe dzieci" są poważnym numerem. Nie jesteśmy w stanie skomponować czegoś takiego "Dorosłe dzieci two". "One" Metalliki jest poważnym numerem. Tam są fragmenty filmu "Johnny poszedł na wojnę". Jest to tak poważne, że my byśmy czegoś takiego nie nagrali. Jesteśmy ulubieni z zupełnie innej gliny niż nasi ulubieni Kalifornijczycy spod M ze strzałą.

Tak? Nie wiedziałem, ponieważ nie jestem ekspertem od dyskografii Metalliki…

Też nie. Nie jestem ekspertem w ogóle w tym wszystkim. Ja się w tym po prostu świetnie bawię. Lubię to słuchać, uwielbiam to grać. Nie wyobrażam sobie, żebym mógł robić cokolwiek innego. Ekspertem nie jestem, nie śledzę, nie kolekcjonuję… To jest jakby we mnie, siedzi we mnie i już!

Może… Ale raczej nie. To bardziej kwestia doboru numerów, które są takie a nie inne. Zostały tak skomponowane przez swoich autorów. "Wersety". Kto wie czy jest poważniejszy? Może tak? Ale, umówmy się, nie są nadęte.

Aaa tekstowo tak. Tekstowo "Wersety" są bardzo poważne. Rozliczyłem się tam z niektórymi swoimi rzeczami. Z niektórymi nie udało mi się jeszcze do końca… Parę rzeczy przemyślałem, przelałem to na papier, parę pozamiatałem, parę mam do pozamiatania. I rzeczywiście tekstowo "Wersety" są bardzo osobiste. Jak zresztą chyba większość repertuaru Acidów. "Wersety" w szczególności. Stąd ten tytuł - wersety to wyryte, mocne słowa.

Właściwie niektóre te numery zostały skomponowane na nowo. Trochę trzeba było w tym podłubać. Niektóre są prawie takie jak w oryginale, niektóre są kompletnie przewrócone do góry nogami.

Zgadza się. Na tym polega coverowanie. Dobry cover, z jajem, obdarzony mięchem nie przypomina oryginału. Tak mi się przynajmniej wydaje… To jest interpretacja kogoś. Dlatego np. "New York, New York" to dla mnie hołd dla Franka Sinatry. Jednocześnie cover, ale ten numer jest zrobiony po naszemu. Jaki sens miałoby zrobienie przez Acid Drinkers wersji brzmiącej dokładnie tak samo jak oryginał. W sumie nie byłoby problemu. Trzeba zatrudnić big band i ja bym to zaśpiewał. Podejrzewam jednak, że to by nie wyszło. Ponadto ja brzmię i nie umiem tak śpiewać jak Frank.

Jeśli chodzi o "New York, New York", to brzmi to dokładnie jak oryginał…

No linie melodyczne, tak. Ale całość… Podejrzewam, że Frank w trumience mocno się zatrząsł. Zagrzechotało tam.

Mam nadzieję. Frank był wyluzowanym facetem. Na pewno by zrozumiał moje dobre, chrześcijańskie (tu nastąpiło niskie, głębokie czknięcie - przyp. red.) intencje.

Ja przyniosłem "New York, New York" i "Bad Reputation" Thin Lizzy. Monsieur Yankiel, co przyniosłeś?

Ja przyniosłem “Bad Reputation" też chyba…

To obaj przynieśliśmy. Ciężki numer był cholernie.

Ślimak przyniósł "Et si tu n'existais pas". Dariusz Popowicz (Popcorn, gitarzysta zespołu - przyp.red) "Redhotów" i "Make No Mistake" Keitha Richardsa. Ja jeszcze z kolei "2000 Men", które kazaliśmy zaśpiewać Darkowi. No i poprosiłem o odkopanie "Hot Stuff", którego miało nie być. Posłuchałem to w domu, pomyślałem: "To może być fajne!". Poprosiłem Titusa i Ślimaka, odpowiedzieli: "Ok., zróbmy to też." No i zrobiliśmy. I jeszcze zaproponowałem "Love Shack" The B-52's…

To akurat padło na długo przed sesją, kiedy Anna była dogadywana. Ja w kierunku Anny przesłuchiwałem takie rzeczy jak "Rock Lobster" też The B-52's. To bardzo stary numer, ale świetny. Padło jednak na "Love Shack" i padło dobrze.

Fani są, jak podejrzewam, lekko wyłupieni….

On nie brzmi popowo. Jest grany na naszych instrumentach - na heavymetalowej perkusji, heavymetalowych gitarach, jest tam ciężki bas. Ale ten numer jest tak skomponowany, ma takie tempo, że jest popowo-taneczny. I tego nie przeskoczysz. Choćbyś nie wiadomo jaką armatę wyciągnął na scenę, żeby odegrać ten numer. Zawsze będzie dab-dab-darab (tutaj Titus zanucił w charakterystyczny sposób motyw z "Love Shack" - przyp. red.). Fujara się skręci, wszyscy klaszczą, cycki podskakują. Autorzy tak to skomponowali. A numer nie jest pod Acidów tylko pod Acidów i Annę na wokalu.

Nie wiem…

To chyba przypadkiem wyszło…

Nie, w konwencji reggae "Black Magic" raczej… nie. Ale co można zauważyć, coś co Litza już kiedyś, szesnaście lat temu mówił, że warto zagrać Slayera w wersji reggae. Teraz Slayer jest nagrywany w wersji country. Ten zespół musi na nas wywierać duży wpływ. Podejrzewam, jak wspominałem już dzisiaj, w kwestii Slayera, że po "Reign In Blood" ludzie powinni odpuścić sobie granie thrashu. Ze mną na czele. Już raczej nie uda się więcej dynamiki, dziczy gitarowej i bębnowej. Można grac szybciej, niżej się nastroić, wycharczeć płuca w sito. Coś takiego jak "Reign In Blood" nie udało się uzyskać od ’86 r. Co prawda, nie śledziłem thrash metalu jakoś z zapartym tchem, bo wtedy uznałem, że to już mało kto przeskoczy. Myślę, że podskórnie czujemy, że odgrywanie Slayera w oryginalnej wersji, ich np. "Angel of Death" nie ma sensu. Jeśli mamy już brać się za bary z Kingiem i spółą, to musimy to zrobić zupełnie od dupy strony.

Zgadza się… Taka jest amerykańska kultura. Północny-wschód, Bay Area - grają szybko, ale przesuń się 1200 km na południe i to zabrzmi już zupełnie inaczej. (śmiech)

Instrumentarium jest wręcz weselne! Czesław idealnie nadawał się, żeby podać to w takim instrumentarium, które Acids na co dzień omijają szerokim łukiem. "Nothing Else Matters" jest - to zresztą kolega Yankiel rzucił tę tezę - lekko klezmerskim numerem.

W oryginale już taki trochę jest. Oczywiście jest to tam wszystko zamaskowane przez nich…

Tak, jak już to tylko Czesław. Nikt inny nie wpadłby na taki dziki pomysł, żeby śpiewać "Nothing Else Matters" w oryginale! Ja pierwsze nie lubię tego typu ballad i deklaracji 16-letniego chłopca "never care what they say". To przerabiałem w podstawówce w 7 i 8 klasie. Ale podane już w sosie dancingowo-wiejskim nabiera to troszeczkę innego wymiaru i staje się bardziej strawne.

Nie, albo z Czesławem i klarnetem albo wcale!

Hmm, jeśli w ogóle coś sobie przypomnę z numerów Los Desperados to byłyby jeden, góra dwa utwory. W ogóle mieliśmy z sześć, może siedem, piosenek. Niczego prawie nie pamiętam…

"Trzecia wojna"?

"Trzecia wojna" czy coś tam. Nie ma tak naprawdę zarejestrowanych tamtych rzeczy. Może jeden numer, może półtora. Nie kasety, gdzie byłoby to nagrane. Czegoś co pomogłoby nam sobie to przypomnieć.

Nie, zespół w czasie sesji był podejrzanie trzeźwy…

Tak, też były na trzeźwo.

Jest smutniej.

Ale efekt jest bardziej piorunujący!

Przepraszam Cię bardzo, ale "Infernal Connection" był jedną z najważniejszych płyt polskiego rocka lat 90., a nie przypominam sobie, żebym na niej śpiewał.

Koledzy mówili.

Nie mam pojęcia. Kiedy przyjechałem na plan one już tam kręciły tyłkami.

Tak, to był pomysł sprzed dziesięciu lat, ale skończyło się na pomyśle.

Kawałek  z "Gold Finger" też jest fajny!

"Gold Finger" to pomnik!

Słyszałem jak zrobili to Leningrad Cowboys i ciężko byłoby ją przebić.

Słyszałem, że Leningrad Cowboys takie dają covery, że szczęka opada. Co byśmy jednak chcieli jeszcze scoverować? Ja bym chciał, żeby Acids przerobili "Panoramę racławicką". To byłby taki cover, że ludzie pchaliby się drzwiami i oknami. Oprócz tego "Pietę" Michała Anioła.

To jest za ciężki temat. Prawie jakbyśmy grali death metal.

U nas by Krzyżacy wygrali.

Była taka szansa, w ’91 roku. Z tego co wiem rozbiło się o pieniądze i wcale się nie dziwię… Jeśli chodzi o koncert Wielkiej czwórki nie udało mi się być, ponieważ musiałem skosić koniczynę. Yankiel był.

Ja byłem, ale w Pradze. Było świetnie, spełnienie marzeń z dzieciństwa.

Hmm, może trochę…

Dlaczego Spector? Pewnie chodzi o dźwięk, jaki się z niego wydobywa. Kiedy go kupowałem, patrzyłem na kształt (śmiech). Kupiłem go w Berlinie w 1991 i mówiąc prawdę, nie wiedziałem co biorę. Dopiero potem zobaczyłem w telewizji, że gra na nim Sting, Mike Inez czy Gene Simmons. Pierwszy album na nim nagrany do "Strip-tease". On po prostu idealnie pasuje do Acids.

W Acids nie używam niczego - czysty bas. Za to w Titus Tommy Gunn używam pięciu czy sześciu brzmień. Korzystam z Line 6. Wzmacniacze i kolumny to oczywiście Peavey. Twardy, konkretny sound i graty nie do zajeżdżenia. Piece: 2x Peavey Your 700, kolumny: 2x Peavey 810 TX. Basy - moje marzenie od dziecka 2x Ibanez Iceman.

Nie wiem jak ćwiczę, chyba normalnie, na pewno nie girą. W każdym razie, jak mam coś zagrać, to ćwiczę do bólu mięśni (śmiech) Zdecydowanie małolatom polecam metronom lub jakąś maszynę, która daje time.

Współpraca basisty z perkusistą powinna odbywać się na każdej płaszczyźnie. Powinni mniej więcej grać ten sam rytm i time, choć bez przesady oczywiście. Chlać tę samą wódę, mieć wspólne grouppies i wspólne gumy do dymania tych grouppies. Wtedy będzie idealnie! (śmiech)