Arctic Monkeys

Z trzema genialnymi albumami na koncie Arctic Monkeys zapewnili sobie miejsce obok największych przedstawicieli brytyjskiego rocka: Small Faces, The Jam, The Smiths, The Stone Roses i Oasis. Gitarzysta i frontman Alex Turner oraz gitarzysta prowadzący Jamie Cook - nie tylko rozwinęli się jako muzycy, ale też niesłychanie poszerzyli swoją wiedzę z dziedziny sprzętu. Wcześniej na pytanie o sprzęt odpowiadali co najwyżej: "Mam gitarę, wzmacniacz i kilka efektów". Teraz szczegółowo opisują sprzęt i techniki, które wykorzystali do nagrania swoich największych przebojów. W poniższym artykule zastanowimy się także nad tym, w jaki sposób uzyskać brzmienie Arctic Monkeys i... nie wydać przy tym zbyt dużo pieniędzy.

Utwór: "I Bet You Look Good On The Dancefloor"
Płyta: "Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not" (2006)

Na swoim debiutanckim singlu Arctic Monkeys zaczynają od brudno brzmiącej kaskady powerchordów, efektownych motywów gitary prowadzącej, a także czystej partii gitary rytmicznej - a to zaledwie pierwsze 30 sekund... Zarówno Alex, jak i Jamie używali podczas nagrania pierwszej płyty mocnych przesterów. W przypadku Aleksa była to para kostek ProCo Rat 2, podczas gdy Jamie użył kostek MXR Distortion+ i Electro-Harmonix Big Muff Pi.

Utwór: "Riot Van"
Płyta: "Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not" (2006)

Tylko Arctic Monkeys mogli nagrać balladę opowiadającą o problemach z prawem, która brzmiałaby tak dobrze, że aż wesoło. Johnny Marr z zespołu The Smiths często komponował radosną melodię, żeby stworzyć przeciwwagę stanowiącą kontrast z przygnębiającymi tekstami Morrisseya. W piosence "Riot Van" został osiągnięty ten sam efekt. Utwór ma lekką, nieprzeładowaną aranżację, na tle której wyraźnie słychać czyste partie gitarowe oraz solówkę graną na gitarze, której sygnał został potraktowany efektem wirujących głośników Leslie. Rezultat końcowy jest wręcz zachwycający.

Utwór: "When The Sun Goes Down"
Płyta: "Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not" (2006)

Podczas nagrania "Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not" Alex i Jamie grali przede wszystkim na gitarach Fendera. Modele Aleksa to Fender American Standard Stratocaster w kolorze Olympic White i czarny Mexican Standard Stratocaster. Obie gitary mają klonowe podstrunnice. Jamie grał na gitarze Fender Telecaster Reissue z 1962 roku. Klasyczne brzmienie Fendera praktycznie zdominowały kompozycję "When The Sun Goes Down". Obaj gitarzyści grali intro na czystym brzmieniu.

Utwór: "Crying Lightning"
Płyta: "Humbug" (2009)

Alex i Jamie wciąż grali na wcześniej wspomnianych gitarach, a więc: Alex na Fenderze Bronco, Jamie zaś na Gibsonie ES-335 (na koncercie Alex wykonuje tę kompozycję na Fenderze Jazzmasterze). Muzycy postanowili jednak wprowadzić pewne nowości, jeśli chodzi o efekty. Fuzz w utworze "Crying Lightning" - słyszalny również w innych utworach na płycie "Humbug" - to efekt Cornell First Fuzz (kopia słynnej kostki Dallas-Arbiter Fuzz Face). Muzycy wykorzystali także inne urządzenia: Coopersonic Valveslapper, Fulltone OCD i ZVEX Super-Duper 2-in-1. Jest to naprawdę potężny arsenał solidnych, klasycznych przesterów.

Utwór: "Pretty Visitors"
Płyta: "Humbug" (2009)

Producentem albumu "Humbug" był Josh Homme z zespołów: Queens Of The Stone Age i Them Crooked Vultures ("Gitarzysta", 5/2010). Jego wpływ najsilniej słychać właśnie w rockowym refrenie do "Pretty Visitors", gdzie gitary są bardzo mocno przesterowane. Intro na organach w stylu Spinal Tap sprawia, że jest to jeden z najcięższych utworów Arctic Monkeys. Przy okazji Josh mógł mieć wpływ na wybór gitary przez Aleksa - niedawno zdecydował się kupić gitarę Ovation Viper typu solid-body. Sam Homme gra na starej gitarze elektrycznej Ovation Ultra GP.

Utwór: "Secret Door"
Płyta: "Humbug" (2009)

"Secret Door" to prawdopodobnie najlepszy utwór, jaki zespół kiedykolwiek nagrał. Brzmi trochę jak motyw przewodni z opery mydlanej lat 60. Znajdziemy tu nakładane na siebie partie gitar, mocno potraktowane delayem. Przypominają stylem Johnny’ego Marra i jego ewolucje gitarowe w zespole The Smiths - przede wszystkim w melodyjnych zagrywkach pod koniec kompozycji. Jeśli chodzi o linię opóźniającą, to podczas nagrania płyty "Humbug" Jamie używał efektu Boss RE-20 Space Echo, natomiast Alex wybrał efekt delay vintage Boss DM-1 Analog Delay.

Utwór: "Brainstorm"
Płyta: "Favourite Worst Nightmare" (2007)

"Brainstorm" to pierwszy singiel z drugiego albumu zespołu Arctic Monkeys. Utwór zaczyna się wspaniałym riffem w stylu surf. Alex gra tu na czarnej gitarze vintage Fender Bronco. W przeciwieństwie do poprzednio wymienionych Stratocasterów Bronco posiada podstrunnicę z palisandru. Podczas nagrywania drugiego albumu Alex nie zastosował efektu ProCo Rat 2, decydując się na innego klasyka, a mianowicie na Ibaneza TS-808 Tube Screamer.

Utwór: "Teddy Picker"
Płyta: "Favourite Worst Nightmare" (2007)

Zanim zespół zabrał się do nagrywania drugiego albumu, Alex zaczął eksperymentować z nowymi wzmacniaczami i postanowił zamienić swój poprzedni sprzęt na urządzenia Fender Vibroverb i Selmer Zodiac. Prawdopodobnie używał też wzmacniacza Vox AC30. Jamie pozostał wierny swoim wzmacniaczom Hiwatt Custom, jednak eksperymenty brzmieniowe jego kolegi przyniosły dobry skutek, ponieważ utwór "Teddy Picker" jest pełen genialnych gitarowych planów dźwiękowych, których młodym muzykom pozazdrościłby niejeden bardziej doświadczony instrumentalista.

Utwór: "Fluorescent Adolescent"
Płyta: "Favourite Worst Nightmare" (2007)

W intro do tego utworu można posłuchać ciekawego dialogu gitarowego toczącego się pomiędzy obydwoma gitarzystami formacji. Podczas gdy Jamie gra melodyjny riff na strunach basowych E6, A5 i D4 (prawdopodobnie na swoim Gibsonie ES-335 TD), Alex wygrywa akordy na Fenderze Bronco. W drugiej zwrotce Jamie gra melodyjne zagrywki, które brzmią bardzo oryginalnie - jak wirujące głośniki Leslie ustawione na dużą prędkość. Przypuszczalnie osiągnął to dzięki efektowi Hughes & Kettner Rotosphere.

Utwór: "Only Ones Who Know"
Płyta: "Favourite Worst Nightmare" (2007)

Masywnie brzmiąca gitara w tym niezwykle pięknym utworze sugeruje, że Jamie grał na Gibsonie ES-335 lub innej gitarze wyposażonej w przetwornik typu humbucker. Ta kompozycja jest kolejnym dowodem na to, że chłopcy z Arctic Monkeys potrafią stworzyć przejmującą piosenkę, używając bardzo skąpej aranżacji i dobrze napisanych tekstów. Kompozycja może posłużyć jako szkoła gry dla tych, którzy uczą się używać efektów (szczególnie delaya i reverbu) w taki sposób, aby nie przesadzić ze zbyt dużym pogłosem. W utworze są również bardzo udane partie grane przez Jamiego techniką slide.

Ed Mitchell