Robert Gasperowicz (SAMO)

Cześć. Owszem kończymy prace nad "s3". Staśkowi został do nagrania jeden kawałek, a ja zacząłem ostateczne zgrywki śladów gotowych utworów.

Pytanie chyba nie do mnie, lecz do słuchaczy i fanów SAMO. Jeśli jednak trochę nietypowa muzyczna forma, jaką proponujemy, interesuje kogoś tylko z  powodu swojej dziwności, nie uważam , że to źle. Moim zdaniem jest pierwszym krokiem  w stronę zgłębienia treści i zrozumienia.

Nawet rozpierdol ma swoje zasady. W żadnym stopniu nie ujmuje tego typu analogia niczego naszym dźwiękom. Bałagan SAMO ma swoją motorykę, jest propozycją z założenia odmienną i nie mi nadawać temu nazwy i szufladkować. Jeśli ktoś tego nie ogarnia, dajmy mu szansę, hmm? Muzyczny rozpierdol to fajne skojarzenie. Zdecydowanie lepsze niż śmierć metal w odniesieniu do popularnego i skostniałego gatunku.

Słuchanie starych brzmień nie budzi we mnie negatywnych odczuć. Zastanawiające jednak jest, jak niektórym ludziom niewiele potrzeba. Odnajdują coś już dawno odkrytego i celebrują kawałek po kawałku. Myślę, że to ma związek z łatwością odbioru, poparciem przez większość i nie wychylaniem się z szeregu zakodowanym na potrzeby świętego spokoju i łatwiej rozrywki. To bardzo indywidualna sprawa. Łatwo zahaczyć o temat gustu czy prywatność. Staram się nie narzucać swojego punktu widzenia. Jedynie mam coś do zaproponowania i jest to w tym przypadku muzyka SAMO.

Wszystkie utwory zaczynają się od gitary. Zawsze jest to jakaś improwizacja, która przestaje nią być w chwili zapamiętania. Struktura frazy z czasem rozbudowuje się i skraca. Łączę takie zagrywki ze sobą, dobieram odpowiednie tępo i nagrywam. Proces twórczy samej linii gitar i nauczenie się ich trwa od kilku dni do mniej więcej półtora miesiąca, zależnie od stopnia trudności. W międzyczasie nie dzieje się nic ponad to. Koncentruję się wyłącznie na jednym szkicu. "Plex Zero" zawiera kilka melodyjek i "solówkę" w "The Trip", które są reakcją na podstawowy temat. Impulsem,  zrodzonym  niemal na kolanie, pretekstem chwili.

"Rebirth" jest czymś w rodzaju delikatnego budowania napięcia z zamierzonym wyciszeniem  na koniec płyty. Po tym nie ma już nic,  tylko cisza przed nową płytą.

Teksty napisane przez Wasyla są metaforą. Futurystycznym scenariuszem , który należy interpretować dowolnie. Dostrzegłeś w nich coś, czego wcześniej nie widziałem. Chyba o to chodzi. Mamy trochę inne skojarzenia. Według mnie Piotr przedstawił  podróż w głąb fikcyjnego bohatera i nie ma w tym aż takiej autodestrukcji, tylko zastanowienie nad dotychczasowym życiem, swego rodzaju podsumowanie i oczyszczenie, by nie stać w miejscu i spróbować spojrzeć na wszystko z innej strony.

Stan wyszedł z propozycją podzielenia się swoją muzyką na kilka miesięcy przed premierą. To świetna płyta, w dodatku powstała własnym sumptem czyli kolejny powód, by pielęgnować nasza znajomość. Cenie w ludziach zaangażowanie. Jak tylko nadarzyła się okazja złożenia propozycji Staśkowi, nie mogłem  oprzeć się pokusie współtworzenia projektu ze zdolnym i pełnym energii muzykiem. W pierwszej kolejności zrobiliśmy Słoninę, a pół roku po skończeniu prac, poszliśmy za ciosem i zaśpiewał linie na nowym SAMO. To świetne partie wokalne. Dźwięki są kontynuacją wkładu Wasyl, jednak przede wszystkim wnoszą dużo nowego do tej muzyki.

Karol Gawerski jest autorem tekstów z dosłownie kilkoma moimi wersami na płycie. Ta muzyka jest kierowana głownie do polskiego odbiorcy . Przekład spowodowałby utratę "niecodziennego piękna". Nie mam nic przeciwko śpiewaniu po polsku. Brałem to też pod uwagę przy tworzeniu "s3".

Obydwa projekty muzyczne, z którymi jestem związany, są oparte na programowanych bębnach. Nie bez przyczyny jednak nie chcę tu wchodzić w zawiłości logistyczne i trudności, z jakimi borykają się niemal wszystkie podziemne zespoły. To świadomy wybór. Jednak nie wyrokujmy przyszłości. Nigdy nie wiadomo co będzie jutro. Na dzień dzisiejszy piszę perkusję przy pomocy komputera.

Harmonia ma duże znaczenie, Góreckiego są piękne. Odwaga artystyczna i wyczucie. Kolaż stylów, pomijając naleciałości kabaretowe. Wyrafinowana, oszczędna forma Joy Division lub pojechanie po bandzie Ion Dissonance na płycie "Solace". SAMO jest wypadkową prawie wszystkiego, interpretacją istniejących dźwięków, nie tylko funkcjonujących jako muzyka.

Zależnie od nastroju i rodzaju muzyki. Nigdy słuchając po raz pierwszy nie zastanawiam się nad techniką. Na przykład na płytach Dillinger Escape Plan wolę te proste, melodyjne  kawałki i dopiero w miarę osłuchiwania, zaczynam doceniać trudniejsze technicznie. Zdecydowanie emocje na pierwszym miejscu. Czy w Portishead mamy do czynienia z wyrafinowaną techniką? Oczywiście warsztat wokalny jest tam świetny, ale, jeśli ktoś podejdzie do proponowanej przez zespół dramaturgii od strony technicznej, równie dobrze może szukać wyszukanych dźwięków w disco polo.

Wersja mp3 krąży po świecie nielegalnie. Nie daliśmy przyzwolenia na dzielenie się tą muzyką z innymi. Od niedawna ja i Karol postanowiliśmy rozwinąć działalność naszej kontrabandy. Ścieżki z zapisem instrumentów rejestrowane są na drugie i trzecie SAMO jak i Słoninę  w zaimprowizowanym, własnym "niby-studio", Matnia. Kolejnym krokiem było założenie labela. Nasze małe wydawnictwo nazywa się CZOŁO. "S1" ukaże się nakładem tejże mini wytwórni w kilka miesięcy po debiucie Słoniny.

Na dzień dzisiejszy zajmiemy się prezentowaniem wyłącznie własnej muzyki. Chwilowo dziękujemy za ewentualne demo, nie mniej trudno nas zaskoczyć dźwiękami i to możemy uznać w przyszłości za główny argument w doborze promowanych przez CZOŁO zespołów.