Michael Armine (Rosetta)

U mnie wszystko ok. Trochę stresuję się szkołą, nagrywaniem i staraniami, żeby utrzymać się na powierzchni (śmiech).

Tak jest. Wszyscy jesteśmy strasznie podekscytowani. Tym razem trasa potrwa trochę krócej niż miesiąc. Jeśli się nie mylę, to plan jest taki, że mamy zagrać w każdym mieście, w którym graliśmy ostatnim razem. Z części musimy zrezygnować, bo są trochę nie po drodze, ale dwa razy zagramy w Rosji i to też bardzo nas ekscytuje.

Koncert we Wrocławiu był jak sen. Nie dość, że otworzył moje oczy na wiele spraw, to dodatkowo sprawił, że moje osobiste oczekiwania są teraz o wiele większe. W Stanach nigdy nie graliśmy w tak dużym, ani tak zapełnionym, pomieszczeniu. Moment wejścia na scenę we Wrocławiu był dla mnie osobiście zastraszający. Ludzie śpiewali do utworów, a że nie jestem do tego przyzwyczajony, więc cały koncert byłem niesamowicie przytłoczony. Chciało mi się płakać i poczułem taki powiew świeżości z powodu występowania przed widownią dająca z siebie wszystko tak jak my. To był pierwszy raz od dawna, kiedy poczułem, że to co robię, ma znaczenie i liczy się dla innych. Szczególnie dało się to odczuć po koncercie, kiedy rozmawialiśmy ze wszystkimi - jeszcze nigdy nie poproszono mnie o autograf, ani nie uściśnięto mi dłoni tyle razy co we Wrocławiu. To było coś całkowicie nowego dla mnie i całej kapeli. W Stanach zwykle grywamy dla ok. trzydziestu, niezbyt energicznie odbierających nasz występ, osób. Nasz pierwszy koncert po powrocie do USA przyciągnął ok. dwadzieścia pięć osób - był to dla mnie szok. Szybko się z jednak niego ocknąłem, bo to norma tutaj. Koncert we Wrocławiu i cała trasa, to były surrealistyczne i niesamowicie pozytywne przeżycia. Tak świetnie spędziliśmy tam czas, że wrócimy do Wrocławia latem.

Zauważyłem, że w Europie macie całą kulturę związaną z muzyką, natomiast w Stanach mamy tylko małe sceny. Nikt u nas by nie pomyślał o tym, żeby wybrać się w 8-12-godzinną podróż w celu zobaczenia jakiejś kapeli na żywo. To wydaje się normą w Europie - co wieczór kilkoro osób mówiło nam, że przejechało niesamowite odległości, żeby zobaczyć nas na żywo. To nam niezmiernie pochlebiało. Fani w USA często krytykują nas za to, że nie jeździmy w trasy po wschodnim wybrzeżu. Powód jest prosty: po pierwsze, nie mamy zbyt wiele czasu, który możemy poświęcić na taką trasę, a po drugie to jaki jest sens grać trasę po Stanach, kiedy nikomu nie chcę się opuszczać swojej okolicy, żeby zobaczyć nasz występ?

Nie sądzę byśmy byli "duzi" - wg naszej wytwórni, nasze albumy nie sprzedają się zbyt dobrze; winylowa wersja Wake/Lift to ponoć "studnia bez dna". Według Last.fm mamy więcej odtworzeń, niż większość kapel z gatunku, przy mniejszej liczbie fanów.  Wychodzi więc na to, że pomimo niezbyt dużej sprzedaży, ludzie wolą posłuchać nas, niż innych kapel grających podobną muzykę.

Zanim nie pojechaliśmy z nimi na trasę to, nie miałem okazji. Chciałem oprzeć swoją ocenę na ich występach na żywo; są niezwykle hipnotyczni i można powiedzieć, że zakochałem się w tym aspekcie ich muzyki. Pamiętam, że strasznie przytłoczyli mnie swoim potężnym dźwiękiem podczas koncertu w Budapeszcie.

Niestety nie. Niezwykle ciężko jest zaistnieć tutaj mniejszym europejskim kapelom. Słyszałem parę takich kapel dzięki znajomym, którzy pracują z nimi. Gdyby nie ci wspomniani znajomi, prawdopodobnie nigdy bym o nich nie usłyszał.

Właśnie skończyliśmy nagrywać nowy album i jesteśmy w trakcie miksowania go. W chwili obecnej nie ma zbyt dużo do opowiadania, ale mogę wspomnieć, że utwory są krótsze i bardziej skomplikowane. Ta płytka może sprawić, że paru "starych" fanów się od nas odwróci - dość podkręciliśmy tempo. Wiele kapel o podobnej stylistyce zdecydowało się "zwolnić"; my "przyśpieszamy", dodatkowo nadając naszemu brzmieniu charakteru hardcore'u z połowy lat dziewięćdziesiątych. Jednocześnie dalej utrzymujemy specyficzne elementy w naszym dźwięku.

Dokładnie tak. Album oparty jest na moich interakcjach z rodzicami i upośledzonymi dziećmi.

Myślę, że wielu z nas ciągle idzie do przodu i z wiekiem zajmuje się nowymi rzeczami. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że przeszedłem wiele "faz zainteresowań". Pewnego dnia tworzenie muzyki również uznam za taką "fazę" i zajmę się czymś innym. Ludzie nie mają tylko jednego zainteresowania, którym zajmowaliby się przez całe życie. To czym się interesujemy zmienia się, a razem z tą zmianą - zmieniamy się i my.

Dla wyjaśnienia, uczę podstaw samorządności amerykańskiej, psychologii i socjologii; nie uczę Angielskiego.

"Diuna" (wszystkie 6 części), "Niepamietnik Dolores Price", "The Book of Flying" Keitha Millera, "Perfumy w Rytmie Jitterbuga".

Kocham swoja pracę. Tak w ogóle, to nie uznaję tego za pracę. Stało by się to bardzo przyziemnym zajęciem, gdybym tak zrobił. Kiedy człowiek uczy, każdy kolejny dzień to kolejne, nowe wyzwanie. Pomagam również innym ludziom w rozwijaniu się.

Nauczyciele bardzo rzadko tutaj strajkują. Mamy dobrze funkcjonujące związki zawodowe nauczycieli, które zajmują się naszymi problemami, więc nie musimy strajkować. Ostatni raz w mojej okolicy miało to miejsce ok. 14 lat temu. 

Na początek muszę cię poinformować, że nie lubię metalu... w ogóle. Nie uważam go także za buntowniczą muzykę. W rzeczywistości metal to największy gatunek muzyki i każdy może się wtopić w ten gatunek, udając buntownika lub obnosząc się ze swoją indywidualnością. Muzyka metalowa, jak wszystko inne, ma taki swój "uniform", który dzieciaki przejmują na swój własny użytek. Gniew na rodziców to etap przez który przechodzi każdy, bez względu na styl muzyki, jaki najbardziej do danej osoby przemawia. W metalu nie ma czegoś takiego jak różnorodność opinii; ciężko odnaleźć zespół metalowy mający coś do powiedzenia czy posiadający jakiś polityczny przekaz - czyli będący buntowniczym. Z punktu widzenia polityki, hardcore był buntowniczy ponieważ posłużył jako ścieżka, która doprowadziła do zmian w społeczeństwie - w kontekście związanym z muzyką, jak i poza nim; z punktu widzenia indywidualnych osób - pomógł im stać się lepszymi. W metalu takiego dążenia nie widzę. W przypadku tego rodzaju muzyki, widzę foremkę nadającą wszystkiemu taki sam kształt oraz publikę karmioną dla zysku przez kapele i wytwórnie płytowe. Ostatnimi czasy słuchałem sporo muzyki elektronicznej oraz starego shoegazeu z połowy lat dziewięćdziesiątych - takich kapel jak My Bloody Valentine i Slowdive. Natomiast mój udział w Rosettcie koncentruje się wokół starego hardcore'a, którego słuchałem w młodości... np. Coalesce i Disembodied... czyli nic co nazwałbym "metalem". Obecna muzyka metalowa jest bardzo łagodna i w pewnym sensie mnie drażni. Ale lubię jazz - Miles Davis to jeden z moich ulubionych muzyków w historii.