Piotr Aleksandrowicz (Raalya)

...i zacząłem grać na gitarze. Tak pod koniec podstawówki. To była chyba 7 czy 8 klasa, już dokładnie nie pamiętam. Fascynowałem się wtedy głównie muzyką metalową.

Na początku nie, ale był za to ogólniak w Kozienicach. W tamtym okresie zaczęło się granie w pierwszych zespołach. Od słuchania metalu przeszedłem do punka. Zagrałem pierwsze koncerty w domu kultury i właśnie wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że chcę wiązać z tym przyszłość. Po maturze wyjechałem do Warszawy, będąc zdecydowanym na szkołę muzyczną.


Chciałem robić to, co robię, jak najbardziej profesjonalnie. W praktyce jednak czekała mnie dwuletnia przerwa. Siedziałem tylko w domu i grałem na gitarze, by ostatecznie zdać do Akademii Muzycznej w Katowicach. Jednocześnie poszedłem do Średniej Szkoły Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie na Wydział Jazzu. To był ciężki okres ciągłych podróży między Katowicami i Warszawą przez kilka ładnych lat...

Zdecydowanie tak! Przede wszystkim granie jazzu w szkole zwiększyło moją wiedzę o muzyce i o instrumencie w ogóle. Grając rocka, jest to głównie granie zagrywek oraz uczenie się na pamięć riffów. Tak było przynajmniej w moim przypadku. Jazz pokazał mi zasady w świecie dźwięków, w jaki sposób one od siebie zależą i poruszają się, a także skale, granie w timie, artykulację... Szkoła pokazała mi to wszystko. Natomiast gdy już ją skończyłem, to wróciłem muzycznie do ostrzejszych klimatów.

Nie do końca. Już po przyjeździe do Warszawy poznałem kolegów grających jazz. Niezapomniane dla mnie jest stare Akwarium. Poszedłem do tego sławnego miejsca podekscytowany środowymi jam-sessions. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie. Pokazało, że można inaczej spojrzeć na muzykę.


Wiesz, w zasadzie mogę powiedzieć, że dopiero te dwa lata spędzone w stolicy utwierdziły mnie w przekonaniu, iż muszę skończyć szkołę, gdyż sam nie dam rady dojść do tego wymarzonego poziomu. Bez pomocy można nauczyć się samej muzyki. Materiałów do tego jest przecież sporo, ale szkoły dają kontakt z innymi instrumentalistami, możliwość grania, również za pieniądze, co pozwoliło na to, że bycie gitarzystą stało się moim zawodem.

Faktycznie nie. Gdy miałem 11 lat, mama zapisała mnie na ognisko muzyczne na pianino, ale po roku stwierdziłem, że to jednak nie dla mnie.

Faktycznie (śmiech). Choć nazwa jest myląca. Do rozpisywania fortepianówek nie trzeba być ekspertem w grze na tym instrumencie.

Tak. Pod koniec szkoły poznałem się z kolegami: Kornelem Jasińskim i Robertem Raszem. Założyliśmy zespoły na potrzebę dyplomu w obu szkołach. Okazało się, że tak dobrze nam się gra razem, że trzeba coś z tym zrobić. Zaczęliśmy od standardów jazzowych, ale wkrótce potem wymyślaliśmy już własne utwory w podobnej konwencji. Po pewnym czasie poczuliśmy, że trzeba do tego wprowadzić trochę rocka.


Zmieniliśmy brzmienie, zastępując kontrabas basówką. Zamiast swingujących rytmów perkusji pojawiły się rytmy bardziej groove’owe zaczerpnięte z ostrzejszej muzyki. Natomiast akustyki zamieniliśmy na gitary elektryczne. Jest to muzyka improwizowana, więc nie ryzykowałbym użycia tu określenia, że jest to po prostu jazz.

Chciałbym. Chwilami bardzo mi brakuje tego gatunku, bo rzeczy, które obecnie gram, nie są ciężkie, dlatego czasami z chłopakami spotykamy się w sali, rozkręcamy sprzęt i gramy różne riffy. Wtedy uśmiech nie może mi zejść z twarzy nawet przez kilka godzin. Coś z tym kiedyś zrobię. Bardzo podoba mi się podejście Comy, która łączy poezję śpiewaną z cięższym graniem. Czy będzie to coś w tym kierunku, przyszłość pokaże.

Raalya od trzech lat gra z Gabą Kulką. Razem zarejestrowaliśmy jej ostatni album "Hat, Rabbit" i to z nią gramy większość koncertów, a jako Raalya pojawiamy się na scenie tylko w określonych okolicznościach. Być może kiedyś zacznie żyć własnym życiem, ale obecnie nie mamy na to czasu i chcemy skupić się na współpracy z Gabą.

Świetnie! Zaczęliśmy ze sobą współpracować m.in. dlatego, że chcieliśmy wyjść poza niesprzyjający nam krąg. Z jednej strony jako trio bądź co bądź jazzowe mogliśmy grać jedynie w małych klubach, które z kolei często nie były nami zainteresowane przez to, że eksperymentujemy z brzmieniem. Gaba w międzyczasie poznała się z Kornelem, czyli basistą naszego zespołu, a że szukała instrumentalistów, występując wtedy solo, okazało się po kilku próbach, że to jest to. Pamiętam, że przed pierwszym koncertem skaleczyłem sobie palec przy krojeniu pieczywa i pierwsze dwa występy obserwowałem z widowni (śmiech).

Wiadomo, że najlepiej pracuje się dla siebie. Rzecz w tym, iż kiedyś zarzekałem się, że będę grał tylko metal, później zaś, że tylko jazz... Z biegiem lat i w miarę nabywania doświadczenia muzycznego przekonałem się, że pewna uniwersalność, którą posiadłem, pozwala mi na granie w wielu stylistykach, co jest rzeczą bardzo cenną i fajną. Jestem więc otwarty na każdą muzykę.


Na chwilę obecną Gaba i Raalya to jestem ja. Gitary, które nagrywałem na płycie i to, co gram na naszych koncertach, to w 100 proc. moja osobowość i jestem z tym zżyty, a nawet szczęśliwy. Rynek w Polsce jest taki, że zdarza mi się grać "u kogoś" dłużej bądź w zastępstwie - to też może być przyjemne, mimo że czasami trzeba odtworzyć gitarzystę, który wcześniej grał w zespole lub którego absencja jest chwilowa. Trzeba się z tym zgodzić i to jest oczywiste.

Z muzyki oczywiście. Różnej gatunkowo, granej na każdym instrumencie. Staram się wtedy dociec, jak dany artysta osiągnął efekt, który słyszymy.

Tak, byłem na kontrakcie w 2003 roku na statku. Wspaniała przygoda. Zwiedziłem duży kawałek świata. Praca była ciężka. Graliśmy jazz w stylu francuskim, Django Reinhardta...

Jakiś czas temu mój kolega Dominik Samiła, świetny wokalista, miał wypadek samochodowy. Ma stłuczony rdzeń kręgowy. Początek leczenia był bardzo zły. Miesiąc spędził w śpiączce. Lekarze nie dawali mu dużych nadziei ze względu na paraliż całego ciała. Teraz, jak się okazuje, robi duże postępy, jest sparaliżowany od pasa w dół, ale rehabilitacja w jego przypadku jest kluczowa. Dlatego postanowiliśmy z Gabą i zaproszonymi gośćmi zorganizować w październiku koncert w warszawskiej Stodole. Pojawią się bardzo fajni ludzie i znane nazwiska, a cel jest szczytny, więc będzie warto się tam wybrać.

W listopadzie zagramy około dwudziestu koncertów w Polsce z Gabą, Dick4Dick i Czesław Śpiewa. Gramy prawie codziennie w największych polskich miastach i kilku mniejszych.

O tak, zdecydowanie! To mój ukochany PRS Custom 24. To pierwsza gitara, którą wziąłem do ręki i stwierdziłem, że już jej nie odłożę. Sprzedałem wtedy większą część mojego arsenału, bo wiedziałem, że i tak nie będzie mi potrzebny. Jeśli chodzi o kształt gryfu czy sposób grania, to jest to dla mnie gitara wprost idealna. Mam też Fendera Stratocastera z jesionowym korpusem i klonowym gryfem.


To dość ciężka gitara z seryjnej produkcji z 2003 roku stworzona na 50-lecie Stratocastera. Lubię ją, choć z idealnym Fenderem, jak to mówią muzycy, jest jak ze świętym Graalem - ciągle się go szuka. Bezustannie coś jest w nim modyfikowane, dodawane i ulepszane. Mam też dwa Gibsony. Jeden to Les Paul Standard z 1977 roku, czyli perełka. Drugi to ES-335, dość nowa gitara, ale też świetnie się sprawuje. No i jeszcze jest akustyk Taylor 412.

Staram się ćwiczyć tyle, ile mogę - oczywiście jeśli tylko nie koncertujemy. Idealnym czasem dla mnie jest pięć takich sesji w tygodniu po 2-3 godziny. Po ćwiczeniach czuję się dużo bardziej spełniony i pewniejszy siebie, a także swobodniej mi się gra. Raczej nie zdarzają mi się dni, w których w ogóle nie sięgam po gitarę.

Preferuję proste ćwiczenia - niezbyt wyszukane, ale za to efektywne.

Na pewno chcę jak najdłużej grać. Tak po prostu. Miałem epizod związany z komponowaniem muzyki do filmu. Powstało jej bardzo dużo, a sam film ostatecznie nie został nakręcony, więc sporo materiału czeka na opublikowanie. Współpracuję z bardzo różnymi ludźmi. Nagrałem płytę z Grześkiem Bukałą (wiceliderem Wałów Jagiellońskich, który powrócił po 20 latach) utrzymaną w klimacie poezji śpiewanej. Są na niej dwie moje piosenki. Miłą rzeczą było to, że płyta była nominowana do Fryderyka w tym roku. Był to jakiś sukces i satysfakcja. Oby było jej jak najwięcej w mojej pracy!