Konrad i Dawid (Orange The Juice)

To nie tak, że się nudzimy, zwyczajnie szukamy czegoś nowego. Jest mnóstwo wartościowej muzyki, takiej która inspiruje, otwiera nowe zakamarki w wyobraźni, nie potrafimy i nie chcemy się przed tym bronić. Nie znaczy to oczywiście, że nie wracam od czasu do czasu do swoich ulubionych pozycji… Chyba każdy takowe ma.

Każdy ma trochę inaczej. Ja na przykład jeśli juz słucham jakiejś płyty, która mi się podoba to przez cały czas przez okres np. dwóch tygodni. Później znam ja tak dobrze, że rzadko do tego wracam. Mam takie skrzywienie, że analizuje każdy szczegół dobrej produkcji. Zakładając zatem, że robię to dokładnie, zbyt wczesny powrotu do danej pozycji nie ma większego sensu.

To byłaby właśnie nuda (śmiech). Nasze utwory zmieniają się bezustannie, co chwilę korci nas żeby przearanżować to czy tamto… to chyba dla nas naturalne. Dzięki temu muzyka cały czas żyje, a my mamy siłę żeby to grać. Poza tym wiele motywów w naszym materiale pozwala na improwizacje, a my ochoczo z tego korzystamy.

Ale to nie jest tak, że sobie wymyśliliśmy taka formule. Tak się po prostu jakoś porobiło. Tak już jest, że żaden numer nie może się czuć bezpieczny, skończony. Każdemu i w każdej chwili grozi amputacja, przeszczep, zmiana charakteru i... whatever.

Można bawić się w takie wyliczanie, ale nie był to cel sam w sobie. Nie myśleliśmy w sposób, jaki styl trzeba jeszcze dorzucić. Gdyby disco polo miało jakieś sensowne uzasadnienie dla utworu pewnie dałoby się coś w tej sprawie zrobić (śmiech).

Myślę, że wynika to z tego, że my nie postrzegamy muzyki gatunkowo. Po prostu gramy to, co akurat chcemy. Sięgamy po wszelkie dostępne środki, które mogą posłużyć do przekazania emocji, które akurat chcemy przekazać. Czasami oczywiście nie wiemy dlaczego użyliśmy akurat takiej, a nie innej stylistyki, ale niespecjalnie nas to interesuje. Jeśli brzmi dobrze, to brzmi dobrze. To jedyne kryterium jakie możesz przyjąć.

Trudno opowiadać o tym co było i to jeszcze w imieniu wszystkich chłopaków. Każdy z nas miał i ma różne epizody muzyczne, grało się "milion różnych bzdur". Obecnie każdy z nas jest zaangażowany w inne projekty, mniej lub bardziej związane z Orange The Juice. Natomiast nasze szerokie spektrum, myślę, że jest efektem tego, że nigdy nie zamknęliśmy się na jeden gatunek ani jako muzycy ani jako słuchacze.

Od zawsze słuchałem różnorodnej muzyki. W podstawówce byłem jednocześnie metalowcem i Depechem, co było w tym czasie zbrodnią!!! Zawsze słuchałem tego, co w jakiś sposób mnie fascynowało. Nigdy nie podchodziłem do muzyki na zasadzie subkultury i takich tam  bzdur. Kierowałem i kieruję się emocjami, jeśli coś trafia w mój czuły punkt to po prostu tego słucham. W szkole średniej spotkałem się z takimi artystami jak Frank Zappa, Zorn, Patton i wielu innych wyzwolonych ludzi, dało mi to wtedy sporo do myślenia… Myślę, że wiele się od nich nauczyłem…

Ja zaczynałem od Lady Pank, co mam nadzieje słychać (śmiech).

Wszyscy byli dla nas i są źródłem szerokiej oraz bardzo rożnej inspiracji. Co do FANTOMAS i FNM - pożyjemy zobaczymy (śmiech).

Najczęściej, choć nie zawsze, wygląda to tak, że ja jako gitarzysta przynoszę różne motywy, taki koszyk z zabawkami na bazie którego wspólnie improwizujemy, rozmawiamy o formie, staramy się szukać napięć, kontrastów. Myślę, że to mocno intuicyjna praca… Czasami wyraźny szkic utworu powstaje na jednej próbie, czasami ciągnie się tygodniami. Nie ma przepisu… Często nagrywamy nasze próby, daje to możliwość wcielenia się w rolę słuchacza, a co za tym idzie zyskujemy zupełnie inną perspektywę, myślę, że to też ważny element naszej pracy.

W takiej muzie jak nasza nie mam miejsca na jakieś piosenkowe myślenie, stąd takie podejście. Ludzki głos jest instrumentem, więc dlaczego nie wykorzystać go w taki sposób…, dla mnie to piękny fluorescencyjny kolor…

Nie mam nic przeciwko piosenkom, ale w tym projekcie wokal w coraz większym stopniu staje się tylko kolejnym instrumentem, co daje mi większa swobodę twórczą, nie narzucając kompletnie żadnych ram. To mi bardzo odpowiada i tak, moim zdaniem, jest zdecydowanie ciekawiej.

Opowiadać o tekstach nie ma sensu. Może poza tym, że równie ważną rolę co sfera semantyczna odgrywa brzmienie poszczególnych wyrazów. Dodajmy do tego interpretacje no i mamy to o co chodzi. Tekst nie może "wystawać" poza muzykę. Nie może sterczeć gdzieś na boku. Brzmienie i znaczenie wyrazów oraz muzyka muszą stanowić jedność. I tak to u nas działa.

Tępe robactwo osaczyło pięknego motyla, tylko dlatego, że ma inne poglądy polityczne… (śmiech).

To zależy na jakiej płaszczyźnie chcieliby ingerować. Bardzo cenimy sobie "wolność", raczej ciężko było by dostosować się do jakiś "dziwnych" pomysłów, w tej muzyce nie ma miejsca na żadne ramki… Chyba nie zaakceptowałbym faktu, że jakiś jegomość chce położyć swoje łapska na czymś co tak na prawdę nie ma z nim nic wspólnego…

Nie sadzę żebyśmy się dogadali z kimkolwiek, kto chciałby nam cokolwiek sugerować. My sami nie wiemy co za chwile stworzymy.

Jest to bardzo piękna i komfortowa sytuacja. Prawie wszyscy jesteśmy muzykami, w różny sposób utrzymujemy się z muzyki, więc co tu kryć byłoby fajnie… ale z drugiej strony zdaje sobie sprawę z tego, że są dwie strony medalu i niekonieczni obie są kolorowe…

W nowym materiale, który nota bene obecnie nagrywamy, jest z pewnością więcej "oddechu" i improwizacji. Utwory zyskały bardziej "jazzowy" charakter, zmieniło się też trochę nasze podejście do formy. Z pewnością, można się spodziewać szerszego instrumentarium, planujemy również zaprosić kilku gości. Na ostateczny efekt trzeba jeszcze trochę poczekać, znając nas może się jeszcze wiele wydarzyć.

Zarówno w Polsce jak i za granicą odbiór jest zwykle entuzjastyczny. W pewnym sensie ludzie nie potrafią przejść obok nas obojętnie. Zdarza nam się usłyszeć opinie typu, "Wiesz Stary ta muza to kompletnie nie mój klimat, ale emocje są niesamowite, stałem jak wryty" Mamy świadomość, że to co robimy nie dociera do wszystkich, że nie jest to muzyka plażowa na wakacje, ale z pewnością ani w Polsce ani za granicą nie brakuje ludzi, którzy doceniają i lubią to co robimy.

Gdzieś w mglistej przyszłości majaczy taki pomysł, ale kiedy? Jak? Za wcześnie, aby rzucać konkretami…

"Gabinet" urzekł mnie nowatorskimi pomysłami, niesamowitym klimatem jaki tworzy surrealistyczna scenografia. Sama historia również była zaskakująca, odebrałem ten film nie jako film grozy, a raczej sprytny thriller psychologiczny. Jak na lata w których powstał jest naprawdę niesamowity.

Mi osobiście najbardziej podobał sie cały aspekt wizualny filmu. Dekoracje, to że siłą rzeczy jest czarnobiały i taki bardzo “ciemny". Bardzo mi odpowiada klimat, który te środki tworzy. Co do samej fabuły to jest co najwyżej średnia.