Scott: Kiedy miałem 17 lat załatwiliśmy sobie występ w tej starej budzie w Hollywood zwanej The Knickerbocker Hotel. Przyszło chyba z osiem osób - wszyscy stali mieszkańcy hotelu, jak pewna starsza pani w kapeluszu, powolutku sącząca Manhattan. To było dość żałosne. Samo miejsce było niezłą dziurą. Koszmarne stawki itd.

Damon: Myślę, że prawie wszyscy grali swój pierwszy koncert w czyjejś piwnicy, więc nie będę tego liczył. Mój pierwszy prawdziwy koncert odbył się w 1978 roku, w salonie lodziarni, w południowej Alabamie. Zagraliśmy kawałki takie jak "Sweet Home Alabama", "Cat Scratch Fever" i "Takin’ Care Of Business", zarabiając po pięć dolców na głowę. Kiedy się tam instalowaliśmy, po raz pierwszy w życiu usłyszałem Van Halen, w vanie pewnego hipisa, który dostarczył PA. To była ważna noc, pod wieloma względami.

Damon: To było kiedy dostałem gig z Alicem Cooperem w kasynie w New Jersey w 2004 roku. Zapomnieli mi powiedzieć, że kiedy wyjdę na skraj sceny, żeby rozpocząć kawałek "Is It My Body", Coop podejdzie do mnie od tyłu i owinie wokół mnie prawie 4-metrowego węża boa. Tak więc stałem tam z jednym jedynym reflektorem świecącym prosto na mnie. Cała scena była skąpana w mroku i nagle z ciemności wyłania się śpiewający Coop z tym pieprzonym wężem. Myślałem, że się zesram ze strachu.

Damon: Mogę zagrać dowolny koncert, gdziekolwiek na świecie, jeśli mam tuner BOSS-a i Tube Screamera Ibaneza.

Scott: To mój Les Paul - z niego czerpię całą inspirację. Ale wypadki chodzą po ludziach. Jakieś cztery lata temu, kiedy byłem już spakowany, by jechać na trasę po Ameryce, otworzyłem futerał i… gryf był pęknięty w połowie. W panice zadzwoniłem do Charliego Chandlera - zajmuje się moimi wiosłami od ponad 35 lat: "W mordę, Charlie, co ja teraz zrobię?" A on na to: "Spokojnie, przywieź gitarę do mnie, a kiedy ją odbierzesz jutro rano, wszystko będzie OK." I tak było. Ale co jakiś czas czeka cię szok taki jak ten i zwykle jest to w najbardziej nieodpowiednim momencie, nieprawdaż?

Scott: W Thin Lizzy, miałem taki numer, że wskakiwałem na podest perkusyjny do Briana Downeya, a potem zeskakiwałem obok Phila Lynotta, z którym odstawialiśmy mały ‘dans’. Robiłem to już ze 100 razy. Ale tego jednego wieczoru w Waszyngtonie, zeskoczyłem i poczułem, jak coś chrupnęło mi w kolanie. Mój techniczny ściągnął mnie ze sceny za wzmacniacze, ale po chwili pomyślałem sobie "Dobra, może już jest OK." Więc wróciłem i wskoczyłem na monitory - wtedy kolana już nie było. Musieli mnie przepychać na wózku inwalidzkim do końca trasy, a na scenie siedziałem na stołku, co było dość krępujące. W dodatku Phil prosił publiczność o wsparcie dla mnie i nagle wszystkie reflektory świeciły tylko na inwalidę na stołku. Z początku myślałem sobie: "Ty kutafonie!" Ale w końcu to polubiłem. Dostałem spory zastrzyk sympatii od naszych fanów.

Scott: Ja zwykle proszę o dwie butelki Sauvignon Blanc. Ale w czasach Lizzy dostawaliśmy szału - whiskey, gin, wódka, ścieżki koki. Sprawy robiły się wówczas nieco… "włochate". Skuwaliśmy się do nieprzytomności praktycznie co noc. Kiedy wychodziliśmy na scenę, próbowaliśmy jeszcze utrzymać się w pionie, ale kiedy schodziliśmy z niej po koncercie, rozpoczynał się prawdziwy Blitzkrieg.

Damon: Myślisz, że Alice Cooper to ktoś, kto żąda najdziwniejszych rzeczy na bekstejdż? W naszym rajderze zawsze widniała pozycja: "Paczka nowych, czarnych skarpetek". Jako ktoś kto dorastał w rodzinie z trudem wiążącej koniec z końcem, żal mi było je wyrzucać. Minęło już jakieś sześć lat od kiedy grałem z Coopem i nadal mam w domu kolekcję czarnych skarpetek z tych koncertów.

Scott: Dawniej, w latach 70., kiedy ochrona nie była jeszcze tak szczelna jak dziś, pozwalaliśmy ludziom wchodzić do garderoby, żeby mogli zrobić zdjęcia i wziąć autografy. Jakiś dzieciak podszedł do nas, zrobił sobie z nami selfie, a potem niezauważony przez nikogo wyszedł z moją gitarą w futerale. Ale popełnił jeden błąd - chciał wyjść z nią przez frontowe wejście. Ochroniarz go zauważył i spytał: ‘Dokąd z tym idziesz?’ Chłopak na to: ‘Odnoszę to do ciężarówki.’ Niestety ciężarówka stała z drugiej strony, co wzbudziło podejrzenia i go złapali.

Scott: Graliśmy koncerty podczas rejsu - najgorszy był ten pierwszy. To było coś w rodzaju łodzi pasażerskiej, która pływała wokół Szwecji. A ponieważ gorzała była dużo tańsza, wszyscy ci Szwedzi byli narąbani tak bardzo jak tylko mogli. To był istny dom wariatów. Łódź kołysała się na falach, nagle mikrofon spadał do przodu, a zaraz za nim spadałeś ty… Po tym rejsie powiedziałem sobie: "Nigdy więcej!" Ale potem także pływaliśmy w rejsy i mieliśmy sporo frajdy.

Scott: Obecnie gram wyłącznie na Les Paulach. Wprawdzie ich waga zaczęła być problemem dla mojego kręgosłupa, ale Custom Shop Gibsona w Nashville zrobił dla mnie kilka egzemplarzy LP z komorami. Jeśli chodzi o wzmacniacze, przerzuciłem się z Engla na Marshalla DSL100 z Greenbackami 25.

Damon: Gram na Les Paulach i od jakichś dobrych 15 lat na wzmacniaczach Wizard. Na koncerty zabieram 50-watową głowę Vintage Classic i 100-watową Modern Classic. Sygnał rozdzielam w Radialu Tone Bone. Way Huge robi świetny przester o nazwie Green Rhino i to jest mój główny wybór w temacie ‘overdrive’ od czasu kiedy dołączyłem do Thin Lizzy w roku 2011. Jestem też fanem delaya MXR Carbon Copy. Lubię też Line6 DL4.

Scott: Jakieś pół godziny przed sztuką siedzę na kanapie, grając skale i różne takie.

Damon: Na różne sposoby staram się obudzić swoje mięśnie. Teraz, kiedy mam więcej lat na karku, jestem szczególnie wdzięczny losowi, że obdarzył mnie tak elastycznymi dłońmi. Staram się to chronić.

Damon: "Live And Dangerous" Thin Lizzy. Właśnie ta płyta rozbudziła we mnie skłonności do włóczęgi, głównie za sprawą sposobu, w jaki reaguje publiczność na piosenki takie jak ‘Emerald’.

Scott: Tony Visconti zmiksował "Live And Dangerous" naprawdę dobrze i są na tym krążku właściwe piosenki.