Naszych fanów, którzy często czują się "wyalienowani". Tak samo jak my, jako ludzie, ale również jako muzycy, odcięci od mainstreamu. Tak naprawdę ma to uniwersalny wymiar. Często okazuje się przecież, że nie znamy tak naprawdę ludzi, którzy są dla nas bliscy i których kochamy.

Tak, to okropne, bo ludzie przedstawiają się tam jako zupełnie inni niż są w rzeczywistości.

Gdyby to był tylko mój album - chętnie bym to zrobiła, jednak współpracuję z ludźmi, którzy są od zawsze zafascynowani muzyką pop. Jako zespół kolektywnie wierzymy, że płyty są bardziej interesujące, kiedy są wyzwaniem i tutaj się zgadzamy, że życie i emocje mają tak wiele odcieni, że dobrze jest nie być monotematycznym. Kierując się tylko w jedną stronę, nie pokazujesz całości siebie.

Technicznie mogłabym, ale te piosenki mają już z osiem lat i nie wiem czy chciałabym do tego wracać. Nagrałam je z kimś spoza zespołu, a obecnie jestem bardzo związana z chłopakami w Garbage, co z kolei powoduje, że również nie ciągnie mnie do nagrania niczego poza zespołem. Może kiedyś? Nigdy nie mów nigdy.

Każdy z nas ma zacięcie do bycia dyktatorem, ale w tej chwili sprawia nam przyjemność uczenie się kompromisów, dalsze wspólne dojrzewanie, patrzenie na różne aspekty tego co robimy czyimiś oczami, docenianie co druga osoba wnosi do zespołu.

Dzisiaj jestem wystarczająco dojrzała, żeby nie mieć oczekiwań. To nie ma sensu. Mam za to nadzieję, że ktoś usłyszy nasz nowy album, bo ciężko nad nim pracowaliśmy. Czuję się zaszczycona tym, że mogę przyjechać do Polski, Francji, Niemiec… by pokazać Wam to, co dla nas jest tak ważne. Uważam się za realistkę. Zdaję sobie sprawę z tego, że przemysł muzyczny jest skostniały, seksistowski i że nie lubi czegoś, co może przykuć uwagę słuchacza na dłużej, zwłaszcza, jeśli tworzy to zespół, który jest na rynku przez ponad 20 lat. Na szczęście są ludz/ie, którzy działają przeciwko mainstreamowym doktrynom i nakazom. Przybijamy im piątkę i wymieniamy się pozytywną energią. O to nam teraz chodzi.

Muzyka zawsze się obroni. Jest w niej coś takiego, że ludzie sięgają po nią np. pod wielkim stresem. Cholera, nawet w obozach koncentracyjnych ludzie ratowali się muzyką - nie bez powodu. Wierzę, że muzyka leczy duszę. Przemysł muzyczny nadymał się i stał parodią samego siebie. Popadł w śmieszność i nietolerancję. Popatrz na sztuczność "gwiazd" muzyki pop. To coś okropnego.

Tak, będzie to piosenka "Empty".

Tak. Przygotowujemy go z Samuelem Bayerem, z którym współpracowaliśmy przy teledyskach do naszego debiutanckiego krążka. To szalone, jak powrót do domu po 20 latach, bo tyle go nie widzieliśmy!

(śmiech) Co jakiś czas zdarza mi się przyjmować takie propozycje. Jestem dość wybredna, ale jak wiesz, ten klip miał dość szczególną wymowę i choć lubię ten kawałek to głównym powodem by wystąpić była reżyser - zrobiłam to dla niej.

(śmiech) Nie powiem tego na głos!

Version 2.0.

Uważam, że to wspaniała płyta, współczesna, a nawet wychodząca poza te ramy. Jestem bardzo dumna z jej unikalności. W tamtym czasie była zupełnie inna niż to, co wszyscy robili na rynku muzycznym i myślę, że nadal brzmi świeżo.

Nie, to forma doświadczenia. Czas mija, a ja nie chcę być taka sama przez całe życie. Mam koleżankę, która kiedyś mi powiedziała, że nie była nigdy naprawdę zdołowana - nie wie jak to jest. I ja jej współczuję, bo przez to nigdy nie zrozumie wielu ludzi ze swojego otoczenia, jak to jest i co to dla kogoś znaczy. Co znaczy być zdesperowanym. Jako artystka jestem wdzięczna za te wszystkie emocje. Za progres, który poczyniłam w życiu.

To się oczywiście zmienia. Są dni kiedy jestem zdołowana, bez nadziei. Są też takie, kiedy budzę się i czuję radość, wspomniane przez Ciebie spełnienie i że mam dobre życie. Przede wszystkim jednak czuję się dobrze, czyli inaczej niż gdy byłam młoda. Wtedy ciągle czułam się źle, czułam się brzydka, niewartościowa, niegodna. Bezustannie miałam uczucie, że nie jestem wystarczająco dobra. Z biegiem czasu zrozumiałam dopiero, że to tylko perspektywa a nie prawda. To tylko sposób w jaki zdecydowałam się patrzeć na świat.

Kiedy zmarła moja mama. Wtedy poczułam, że mnie też to czeka. Wybacz, że brzmię teraz jak idiotka, ale świadomość śmiertelności dopiero spowodowała, że odnalazłam potrzebę zrobienia czegoś z moim nastawieniem. Postanowiłam ogarnąć się i zmienić podejście - to była szybka decyzja po której zaczęłam cieszyć się teraźniejszą chwilą. Dzisiaj siedzę tutaj i rozmawiam z inteligentnym człowiekiem w pięknym europejskim mieście, zjadłam pyszny lunch, a jutro będę w Londynie - to jest przywilej i tak chcę na to patrzeć. Dla mnie bycie dobrym człowiekiem jest obecnie największą potrzebą, bo to jedyna rzecz nad którą mam kontrolę w tym popieprzonym świecie pełnym sku*wieli, którzy chcą terroryzować, przekreślać i dyskryminować ludzi. Odrzucam to i chcę żyć inaczej niż według ich zasad.

(śmiech) Co za ulga!

Na pewno chcę nadal tworzyć, no i podróżować, bo to moje najważniejsze hobby. Poza tym chciałabym działać dla WWF-u. I dobrze bawić się, by nie zmarnować ani chwili mojego życia.

Świat jest tak różnorodny i wszędzie można przeżyć coś ciekawego, że nie da się wybrać jednego miejsca. Są to też zupełnie różnorodne wrażenia. Ostatnim razem kiedy byłam w Polsce, odwiedziłam Oświęcim i to było druzgocące przeżycie, które poruszyło mnie do głębi. Taki rodzaj emocji też jest przecież ważny. Uważam, że każdy powinien się tam wybrać i przez intensywność tego doświadczenia docenić swoje życie i zobaczyć szaleństwo do którego jest zdolny człowiek. To może nie kwalifikuje się do definicji ulubionego miejsca, ale poza codziennymi radościami to naprawdę ważne i wiele potrafi człowieka nauczyć. Podobne piętno odcisnęła na mnie wizyta w Indiach, gdzie zetknęłam się z jednymi z najsmutniejszych rzeczy na świecie, choćby związanymi z handlem dziećmi, ludźmi mieszkającymi na wysypiskach itp. Takie podróże formują Twoje życie i świadomość, a zarazem Ciebie jako człowieka. We mnie wyzwala to przemyślenie jak władze potrafią być okrutne przez swoją obojętność i jak trzeba mówić na głos o tej niesprawiedliwości.

Rzadko płaczę na filmach, ale zdecydowanie ostatnio znalazł się taki i był to "Syn Szawła".

Zastanawiam się w którym momencie popełniliśmy błąd, że życie świadomej kobiety stało się mniej ważne niż nieświadomego płodu. Rozumiem ideę ochrony życia dziecka, ale nie rozumiem tej dysproporcji i wierzę, że jeśli osoby należące do ruchów Pro-life stanęłyby w sytuacji w której muszą przez 18 lat karmić, edukować i ponad wszystko kochać drugiego człowieka - mogliby zrewidować swoje poglądy. Miłość jest najważniejsza, a im zdecydowanie jej brakuje.