Od roku dzielę swój czas pomiędzy Szwajcarię i Kraków. W tym momencie mogę już powiedzieć, że to piękne polskie miasto jest moim miejscem. Ale tak naprawdę to droga jest moim domem...

Jak w większości przypadków zdarza się to niespodziewanie, muzyka sprawia, że odwiedzasz i poznajesz nowe kraje i zakątki świata. Jak widać, Polska, stała się dla mnie jednym z najważniejszych miejsc, w których mogę rozwijać swoją muzykę i gdzie czuję się wyjątkowo, doceniony przez polskich fanów bluesa. To właśnie w Polsce moje dwie, poniekąd wykluczające się, przeciwności (ciężki blues Delty i intymne akustyczne brzmienia) są akceptowane i spotkały się ze wspaniałym przyjęciem. Polska publiczność nie szufladkuje artystów! Osobiście i oficjalnie zapraszam Erica Sardinasa do wycieczki tutaj i nakręcenia swojego pierwszego profesjonalnego teledysku! (śmiech)

Trio zawsze było i nadal jest tym, co mnie reprezentuje, jako gitarzystę. Wszyscy moi idole z młodzieńczych lat (Johnny Winter, Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan) wywodzą się z formatu power trio. Czasy Deltachrome były jednorazowym eksperymentem, który miał przedstawić czwarty element w zespole. Moim zdaniem ten projekt był interesujący i nie żałuję, że powstał, ale niestety nie do końca czułem się komfortowo w tym zestawieniu.

Jak już wspomniałem, muzyka przywiodła mnie do Polski, gdzie znalazłem także miłość i związek. Kilka lat minęło, zanim dowiedziałem się, że Kasia miała już do czynienia ze śpiewem. Nawet jeśli, w porównaniu do innych imion, które przywołałeś, Kasia była zupełnie bez doświadczenia, udowodniła mi, że posiada właściwą wrażliwość. Koniec współpracy z Franco naturalnie nie ma nic wspólnego z rozwojem nowego projektu - on powstał wiele później i w zupełnie niezależny sposób. Tak naprawdę, pomiędzy Deltachrome i akustycznym projektem wydałem także instrumentalny album "Live at Tacos" (2012). To prawda, że to pierwszy raz, kiedy współpracuję z kobiecym głosem - to zaskakujące, ale nigdy nie wiesz co przyniesie życie i jestem szczęśliwy z tego doświadczenia. Odpowiedzialność za to, tak naprawdę, jest po Twojej stronie Victor i Ty już dobrze wiesz dlaczego!

Tak naprawdę utwory wybieramy wspólnie i wspólnie pracujemy nad ich aranżem i interpretacją. Jestem skorpionem i na pewno praca ze mną nie jest łatwa (śmiech). W ogóle jesteśmy z Joe przeciwnościami - zarówno pod względem charakterów, stylu pracy, jak i muzycznym. Nadal szukamy wspólnego języka i nierzadko jest to burzliwy proces. Ale generalnie nasze indywidualności znajdują punkt, w którym się spotykamy i wtedy właśnie powstaje muzyka. Dużo osób mówi nam, że nasze koncerty są jednocześnie intymne, emocjonalne, ale i energetyczne, z pazurem. I myślę, że te słowa najlepiej opisują także nas samych.

To, że jestem slajdzistą nie oznacza dla mnie, że moi idole też muszą wywodzić się z tej techniki. Tak naprawdę, poza Johnnym Winterem wszyscy pozostali nie mają ze slajdem wiele wspólnego. Technika slide to po prostu sposób grania, w którym czuję się komfortowo. Oczywiście jedyny współczesny gitarzysta, który posługuje się slajdem i którego jednocześnie uważam za absolutnie wspaniałego to Derek Trucks. Niestety, przyznaję się, że wspomniany Sonny Landreth, nigdy nie był na liście moich ulubionych, nawet jeśli nie mogę zaprzeczyć, że jest jednym z najlepszych.

Nie, ponieważ Hendrix był także innowatorem. Derek Trucks gra w nieprawdopodobnie poruszający i emocjonujący sposób. Jego dar to umiejętność łapania publiczności za serce. Tego nie można zignorować, bez względu na to, jakim gitarzystą (i człowiekiem) jesteś. Odpowiadając na Twoje pytanie, Derek jest dowodem na to, że shredding nie ma znaczenia w muzyce.

Absolutnie, potwierdzam!

Znalezienie basisty i perkusisty, którzy potrafią komunikować się w instrumentalnym kontekście - który jest zwykle powiązany z jazzem i fusion - jest dla mnie bardzo trudne, ponieważ blues jednocześnie wymaga innego sposobu grania. Zazwyczaj, dopóki czuję się z tym dobrze, zostawiam swoim muzykom wolność w wyrażaniu siebie, nawet jeśli wnoszą elementy, które wychodzą poza granice bluesa. Komunikacja jest najważniejszą rzeczą. Granie razem jest jak wspólna rozmowa. Nowy album trio jest od lat koniecznością ale niestety nie zawsze kontrolujesz, dokąd zaprowadzi Cię życie. To moje kolejne największe życzenie.

Jako gitarzysta lubię utwory, które dają mi wolność w wyrażeniu siebie, ale jednocześnie wywołują u mnie emocje dzięki melodii i tekstom. Tak naprawdę jestem singer-songwriterem, który nie potrafi śpiewać, ale używa gitary jako głosu. Stylem zawsze byłem związany z amerykańską muzyką, nawet folkiem, country, bluegrass i americaną. Wszystkie utwory na płycie są częścią mojego muzycznego świata. Kiedy kończę grać piękny folkowy utwór, nie mogę doczekać się 10 minutowego solo w bluesowym shuffle w kolejnym kawałku. I znowu, po 10 minutach intensywnego gitarowego grania, czekam na jakiś wzruszający, pełny tekstu utwór.

Kawałki, które są na płycie to po prostu te, z którymi czujemy się związani, zarówno muzycznie, jak i emocjonalnie. Lubimy ich słuchać i oboje znajdujemy w nich coś innego. Od siebie mogę powiedzieć, że jednym z moich ulubionych utworów na płycie jest Railroad Boy, stary amerykański utwór tradycyjny, który powala na kolana tekstem, a dzięki gitarze Joe zyskał tak naprawdę nowe życie. "Songs That Made Us" to utwory, które sprawiły, że duo istnieje i prezentuje taką, a nie inną muzykę. Mówiąc prościej - co te utwory mają? Duszę.

Muszę przyznać, że w Polsce znalazłem właściwą dla tego projektu publiczność. Granie, jako akustyczne duo wymaga słuchającej widowni i właściwego miejsca koncertu. Mam nadzieję móc znaleźć podobnie zaangażowaną publiczność w innych europejskich krajach. Pracujemy nad tym.

Jedyne, co mi rzuca się dość mocno w oczy to fakt, że polska publiczność jest "głodna" muzyki. Oni nie tylko przychodzą na koncert - oni w nim uczestniczą i długo po nim dają nam o tym znać. Publiczność w Polsce traktuje koncerty, przynajmniej w naszym przypadku, jako doświadczenie i daje to po sobie poczuć. Bardzo to w nich cenię i to właśnie dlatego możemy prezentować często dość liryczne utwory, nie martwiąc się o stukające kufle czy rozmowy w tle. Ale, tak jak wspomniał Joe, gramy w miejscach, które są dla nas odpowiednie - teatrach, domach kultury, klubach jazzowych itp., a nasza publiczność przychodzi tam dla muzyki.

Następny album nagrywamy po polsku! (śmiech)

I Joe będzie na nim śpiewał! (śmiech) A tak na poważnie, my też dziękujemy i pozdrawiamy bardzo ciepło wszystkich naszych fanów i osoby, którym nasza muzyka jest bliska.