Od dłuższego czasu miałem w swoim archiwum kilka pomysłów na utwory, ale nie były one jeszcze ukończone, czekały na odpowiedni moment. W grudniu 2013 rozpoczęło się systematyczne zbieranie materiału z zamiarami stworzenia nowego albumu. Komponowałem w trakcie trwania trasy koncertowej Guns N’Roses - szwędałem się wtedy po hotelowych schodach, spisując pomysły na swym telefonie. Pisanie kontynuowałem też w trakcie wspólnej z Yngwie Malmsteenem trasy "Guitar Gods". Samo nagrywanie rozpoczęło się natomiast w maju 2014 od zarejestrowania śladów perkusji pomiędzy obydwoma tymi trasami. Potem skupiłem się na wrzuceniu "na taśmę" ścieżek referencyjnych basu, wokali, gitary rytmicznej. Co ciekawe, kiedy zacząłem nagrywać gitary prowadzące, uświadomiłem sobie, że to, co zrobiłem w spontanicznych ścieżkach referencyjnych, było naprawdę przyzwoite i niewymuszone. Wiele spośród melodii, które słyszysz na albumie, zostało zachowanych właśnie z tych pierwszych ścieżek. Cały proces rejestracji tego materiału zakończył się w styczniu 2015 i myślę, że był komfortowy jak nigdy dotąd. Wszystko odbywało się na totalnym luzie, a jednocześnie miałem uczucie całkowitego połączenia między tym, co czułem, a tym co nagrałem. W grudniu w Nowym Jorku zorganizowałem imprezę odsłuchową dla setki spośród moich fanów, na którym puściłem im wszystkie kompozycje. Rozmawialiśmy na temat każdej z nich, a następnie wskazywałem partie które chciałem abyśmy zaśpiewali wspólnie. Śpiew, skandowanie i tupanie publiki jest na połowie utworów z tej płyty. Bardzo mi zależało, aby mieć na niej autentycznych ludzi - dzięki temu jest to nie tylko mój, ale również ich album. Chciałem także, aby ludzie w internecie widzieli proces jego powstawania, aby obserwowali to jak ewoluują utwory. W trakcie nagrywania publikowaliśmy więc materiały wideo - są one na YouTube, w tym oficjalny teledysk do utworu "Little Brother is Watching".

Myślę, że udało mi się uzyskać lepsze poczucie przestrzeni, lepsze wyważenie poszczególnych elementów w utworach, lepsze poczucie własnego ja. Lepsze w sensie dotarcia do sedna tego, co czuję.

My nim jesteśmy, każdy z nas łącznie i każdy z osobna reprezentuje owego "małego brata". Wszyscy stanowimy to wszystkowidzące oko, które spogląda na wszystko. Symbol na oku jest połączeniem "oka Horusa" z klimatem "Mechanicznej Pomarańczy" oraz prostokątnym kształtem smartfona. To jest właśnie symbol, jaki stworzyłem dla "małego brata".

W zupełności. Żyjemy już po roku 1984, ale mamy w swoich rękach moc inwigilowania i demaskowania wszystkiego oraz wszystkich. W "1984" obserwował cię wielki brat, a w dzisiejszym świecie jest to mały brat.

W mojej muzyce zawsze pojawiają się jakieś wpływy i inspiracje. Na obecnym albumie możesz usłyszeć wpływy artystów takich jak David Bowie, Queen, George Harrison, Stevie Wonder, Iron Maiden czy Manowar. W trakcie tworzenia albumu oglądałem sporo starych filmów i to one często inspirują zarówno moje teksty, jak i nastroje. Oglądając film "Vertigo" nieoczekiwanie napisałem muzykę do "Eternity". Obejrzenie filmu Ingmara Bergmana, "The Seventh Seal" zainspirowało mnie do napisania tekstu do "Higher"... Każdy moment naszego życia jest budulcem tego, kim tak naprawdę jesteśmy i jaki obraz siebie tworzymy dla innych.

W muzyce nie powinno być nic do ukrycia. Piosenki mają pozwolić przemówić tym rzeczom, o których nie jest łatwo nam mówić. Czy pokonałem raka? Na to wygląda. Było to jednak dla mnie przypomnieniem, że zegar tyka i że nie powinienem odkładać na później decyzji, które trzeba podjąć tu i teraz, nie czekając aż będzie za późno.

Myślę, że znajdziesz takie momenty na "Little Brother Is Watching" w utworze "Don't Know Who To Pray To Anymore", a także sporo na "Argentina", w "Higher". Na "Abnormal" (2008) jest utwór pod tytułem "Misery", "The Day After" (jak również "Simple Days" and "Dash"). Na "Normal" (2005) "Breaking", "Awake" i "Shadow". Na "Forgotten Anthology" (2003) "Thought I Could Fly", "Shell", "Heart Attack", "Wasted Away". Na albumie "9.11" (2001) "Hole In the Sky" i "Time", a na "Hands" (1998) utwór "Tuesday In Nancy"...

Na gitarach marki Vigier zacząłem grać już w 1997 roku. Jako jedni z nielicznych robili oni wówczas gitary bezprogowe, jednak nikt tak naprawdę się nimi nie zainteresował. Kiedy zobaczyłem taki instrument po raz pierwszy w roku 1998, od razu o niego poprosiłem, zabrałem do domu i zacząłem tworzyć na nim muzykę. Jednym z pierwszych utworów jakie napisałem i nagrałem na bezprogówce jest "Day To Remember" (z "Forgotten Anthology"), a która później stała się motywem przewodnim dla VH1Classic’s "That Metal Show". Używałem też gitary bezprogowej na albumie "Chinese Democracy" zespołu Guns N’Roses. W związku z tym musiałem mieć gitarę dwugryfową, zarówno z progami jak i bez, aby grać na obu w trakcie jednego utworu. I tak, w roku 2009 Vigier zaprojektował taki instrument - to w tej chwili sygnowany model "DoubleBfoot", dostępny publicznie.

Gitary Vigier DoubleBfoot z przetwornikami DiMarzio i strunami D’Addario, wzmacniaczy Engl Invader 100 z paczkami Hermit 4x12, kaczki Dunlop Cry Baby, TC Electronic Nova System (który jest wpięty w pętlę Engla) oraz stompboxów z serii TonePrint tej samej firmy oraz oprogramowania Steinberg.

Jeśli o mnie chodzi, to najlepsze rezultaty dało jammowanie z ludźmi i improwizacja. Nadążanie za płynnością gry perkusisty i bycie spontanicznym. Brałem wiele lekcji jeden na jeden od znakomitych nauczycieli jak Bob Ferry, czy Pete Prisco - uczyli mnie teorii, jazzu, dyscypliny.

Był raz ktoś, kto zerwał struny w mojej gitarze w trakcie grania na festiwalu, kiedy pozwalałem ludziom w przednim rzędzie oddzielonym barierkami brzdąkać w struny mojej gitary - zwyczajnie poszedłem wziąć inną gitarę. Mój techniczny zdjął z tamtej struny, zwinął je i dał mi abym mógł podarować je tej osobie w prezencie po koncercie.

Tak, pisałem numery na kolejny album Art Of Anarchy i układałem ścieżki wspólnie z Run DMC dla rapowo-metalowej kolaboracji jaką tworzy z metalowym Generation Kill (z udziałem członków zespołu Exodus i Propane). Zająłem się tam produkcją oraz nagrywałem gitary. Mam mnóstwo planów z wieloma ludźmi na tworzenie muzyki zarówno w studio, jak i na scenie. Dołożę wszelkich starań, aby były one zrealizowane.

Planuję rozszerzyć rodzinę ostrych sosów, które rozwijamy wraz z CaJohns Fiery Foods. Chcę kontynuować działalność charytatywną wspomagając dzieciaki, a także wspierając kwestie edukacyjne i zdrowotne. Moim wielkim, długoterminowym celem jest stworzenie międzynarodowego festiwalu, który skupi swoją uwagę na niezależnych artystach z całego świata, w szczególny sposób. Jest tak dużo do zrobienia, a tak niewiele czasu… życz mi zatem szczęścia!