Dziękuję, bardzo mnie to cieszy. To już nasza jedenasta płyta studyjna, od ostatniej minęło już sześć lat.

Moje teksty powstają, gdy muzyka jest już gotowa. Jestem malarzem, świat odbieram poprzez obrazy. Zanim zacznę pisać, musi mnie coś zainspirować. Muzyka sama w sobie już mnie inspiruje do tego stopnia, że podczas słuchania mam przeróżne wizje plastyczne. Można powiedzieć, że moje teksty są ciągiem obrazów. Michał Jacaszek twierdzi, że muzyka Armii jest muzyką ilustracyjną. Ja się z tym zgadzam, bo to właśnie klimat i atmosfera muzyki decyduje tu o wszystkim.

On nas, a my jego. Dopiero wtedy wychodzi coś ciekawego. Bardzo lubię pracować z Marcinem. Wcześniej robiliśmy z nim płytę z muzyką do filmu "Podróż na Wschód". Mamy wspólne muzyczne fascynacje. Obaj na przykład bardzo lubimy The Beatles albo Franka Zappę. Ja się na takiej muzyce wychowałem, Marcin również. Bardzo się cieszę, że pracuję z takim producentem, a nie jakimś specjalistą od metalu. Wolę specjalistów od muzyki psychodelicznej, bo taka muzyka jest mi bliższa i o wiele ciekawsza. U Marcina w studiu znajdują się takie cudowne instrumenty, jak stare syntezatory Mooga, piano Wurlitzera, czy Solina. Są to moje ulubione psychodeliczne brzmienia, czyli klimaty wczesnego Pink Floyd.

Niektórym się wydaje, że jak gitara brzmi ciężko, to zespół gra metal albo jak gra szybko, to jest punk. Otóż nie! Zespół Armia nie jest zespołem metalowym (nigdy nim nie był i nie będzie!) ani punkowym. Tak prosto nie damy się zaszufladkować. My gramy apokaliptyczny folk i bajkowy czad. Poezję śpiewaną! Taki zespół, jak Trupia Czaszka ma zupełnie inne cele, niż Armia. Mimo tego samego producenta, nastawienie do muzyki jest kompletnie inne. Marcin Bors to bardzo dobrze czuje.

Nie chodzi o to, by coś rozumieć. Sztuka nie jest kierowana do intelektu, tylko do duszy. Tu nie ma nic do rozumienia. Ja od ludzi oczekuję otwartości i współodczuwania. To nie jest tak, że specjalnie udziwniamy produkcje i kierujemy naszą muzykę do jakiejś elity, czy wybrańców. To, co robimy jest skierowane do wszystkich, ale współczesne media traktują człowieka, jak małpę. W takich realiach nasza propozycja nie ma najmniejszych szans, bo oni mają ten swój target obliczony na poziom 12-latka. To doskonale widać na przykładzie Programu Drugiego Telewizji Polskiej.

Podoba mi się, że to słowo jest niejednoznaczne i posiada taką głębię. To jest wielka otchłań, jak coś, co prawie nie ma końca, jak kosmos. Ten kosmos patrzy na ciebie i robi się trochę nieswojo. Toń ma dość niepokojące i tajemnicze zabarwienie, ta płyta jest bardzo smutna i zadaje niewygodne pytania.

Bardzo niewiele... Między innymi utwór, o którym można by powiedzieć, że jest to drugi "Niezwyciężony". Nie wszedł na płytę, bo jest zbyt przebojowy. Zupełnie nie pasował do tego monumentalnego i apokaliptycznego nastroju.

Nie na siłę. Ta płyta jest pewną narracją, jest koncept albumem i ma swoją linearną ciągłość. Ten "wesołkowaty przebój" po prostu wypadł. Kto wie, może wydamy go jako oddzielnego singla i zauważy nas Pan na Liście Przebojów Trójki. (śmiech) Tylko po co?

Ja lubię, jak muzyka trwa, jak wciąga mnie w jakieś głębiny albo zaprasza w daleką podróż. Symfonie trwają nie trzy minuty, a trzydzieści albo i więcej. Nasza muzyka jest długą podróżą na Wschód. W takiej podróży wiele może się ciekawego wydarzyć. Trzeba mieć czas, aby to spokojnie opowiedzieć. Litanie śpiewa się długo.

Oczywiście, że tak. Ostatnie moje solowe projekty tego wymagają. Zaczęło się od płyty "Osobliwości", później Trupiej Czaszki, czy wreszcie albumu "Rimbaud". Koncerty Armii widziałbym jako parateatralne widowiska. Chciałbym grać w teatrach, bo to jest dla nas najlepsze miejsce. My nie jesteśmy zespołem rockowym. Niestety są to tylko marzenia, ale pomarzyć można od czasu do czasu.

Oczywiście, że apokalipsa wiąże się z nadzieją, bo kończy się przyjściem Chrystusa, ale zanim to się wydarzy, nastanie prześladowanie chrześcijan i cierpienie niewinnych. Pojawi się bestia, antychryst i fałszywy prorok. Czas antychrysta już nadszedł, nie trzeba daleko szukać, wystarczy spojrzeć na kulturę współczesnej Europy, żeby zobaczyć to gołym okiem.

Wokal nagrywam tylko w domu. Nie muszę się nigdzie spieszyć, mam psychiczny komfort. Nagrywam zazwyczaj w porze, gdy dorośli są w pracy, a dzieci w szkole, ale i tak cała klatka słyszy moje wrzaski i wycie. Nie wiem, co oni sobie potem o mnie myślą. Może, że znęcam się nad rodziną. Potwór jakiś. (śmiech) Czasem ktoś jednak wali w kaloryfer.

Ależ skąd. To jest pokój mojej córki Niny. Na "wygłuszenie" składają się obrazy i półki z książkami. Nina jest też autorką okładki płyty "Toń". Płyta jest minimalistyczna, nie ma książeczki z tekstami. Już przy płycie "Rimbaud" zrezygnowałem z tych rzeczy. Ja chcę, by ludzie słuchali, a nie zajmowali się czytaniem i oglądaniem obrazków.

Rozumiem. Ja natomiast pochodzę z pokolenia płyt analogowych, kiedy nie było tekstów na płycie. Z reguły była koperta i płyta. Ta barokowa przesada, czyli niemal książki dodawane do płyt CD jest mi obca. Z jednej strony człowiek ma przeświadczenie, że został obdarowany przez artystę wszystkim, a z drugiej uważam, że jest to jakieś odwrócenie uwagi od muzyki. Chciałbym, by dziś płyty były wydawane, jak stare analogi, gdzie z tyłu jest tylko lista utworów i skład zespołu.

Nie szykujemy żadnej trasy. Może parę koncertów uda się zagrać. Na razie chciałbym, by ludzie poznali tę muzykę, weszli głębiej w tę toń i utonęli w niej. Na żywo będzie jeszcze większy czad.