Fani są kamieniem węgielnym całej metalowej sceny. Bez nich mielibyśmy niezliczoną ilość garażowych zespołów, tworzących muzykę, dla własnej przyjemności - nic poza tym. Nie ma znaczenia jak dobrym jesteś muzykiem, a tym bardziej, za jak dobrego się uważasz. Jeśli słuchacze cię nie docenią, wszystko co robisz pójdzie na marne, doprowadzając cię ostatecznie do wyczerpania i bezsilności, a w odpowiedzi świat zaoferuje ci jedynie obojętność. Skoro już o tym mowa, należy pamiętać - o czym sam przekonałem się po wielu latach obecności na scenie, że ilu ludzi, tyle opinii, każdy odbiera muzykę w inny sposób. Kiedy znajdziesz się pod gradobiciem opinii, prędzej czy później znajdziesz się na skraju szaleństwa. Nie da się od tego uciec. Najgorsze co można zrobić, to przejmować się opiniami w sieci. Czyste wariactwo. Musisz wierzyć w siebie! Co ważne, a o czym często się zapomina, to rozumienie pojęcia "fana". Fan to ktoś, kto przychodzi na koncert, kupuje płytę, czy koszulkę. Fani to słuchacze, którzy interesują się twoją twórczością, czerpią z niej satysfakcję. Poza tym, gdyby nie ich zainteresowanie, ich świadomość, cały ten metal i wszystko co kochamy, zwyczajnie obróciło by się w proch. I tu, najprościej rzecz ujmując uważam, że to ich opinia jest najważniejsza.

Z pewnością nie nazwałbym tej płyty prostą, ale zgodzę się, co do swoistej przystępności i przyjemności wynikającej z obcowania z tym materiałem. Niektórzy mogą w to nie wierzyć, ale kiedy pracujemy nad utworami, staramy się aby były jak najbardziej zapamiętywane. Nawet te wybitnie techniczne i brutalne momenty. Chcemy brzmieć ciężko, ale czytelnie. Nasze piosenki mają być pełne metalowego ducha - mają skłaniać do machania dynią i łamania karku (śmiech).

Zazwyczaj piszę utwory razem z Dallasem (Dallas Toler-Wade - gitara, bas, wokal - przyp. red.), potem rejestrujemy wersje demo i wysyłamy George’owi (George Kollias - perkusja - przyp. red.), dopiero potem ogrywamy materiał w sali prób.

Zaskoczę cię, ale nie. Wielokrotnie go o to prosiliśmy i za każdym razem odmawia.

(śmiech) Masz racę, niestety, mój dom to nie piramida. Dallas i ja doskonale się rozumiemy, dlatego zawsze pracujemy we dwójkę. Kiedy ja gram lub śpiewam, bądź odwrotnie, kiedy robi to on, siedzimy za szybą w studio i kontrolujemy siebie nawzajem. Staramy się jak możemy, aby wzajemnie sobie pomagać, ponadto praktycznie cały czas rozmawiamy o tym, co chcemy osiągnąć. Nie może być lepiej.

Gitary - Karl
Dean Karl Sanders Signature model “The Black V"
Dean USA Custom Shop 7 String V
Dean USA Custom Shop 6 string V
Dean USA Custom Shop 6 String Baritone V
Dean 79 Series Cherry Burst V
Dean 12 string Acoustic
Turkish Baglama Saz
Godin Glissentar

Pickupy: Seymour Duncan Invader, Seymour Duncan Nazgul , Seymour Duncan Distortion, Floyd Rose
Struny: S.I.T. Strings  .070  .050  .038  .019  .012  .010
Piórka: Dunlop Tortex Sharp 1.35mm

Wzmacniacze:
ENGL Invader 100 el34
Marshall 4x12 Cab z głośnikami Celestion 65 watt - dla gitary rytmicznej
Marshall 4x12 Cab z głośnikami Celestion Vintage 30 - dla gitary prowadzącej

Dodatkowo:
Kontroler Sound Sculpture Volcano zdalnie sterowany urządzeniem Mission Engineering Expression
Dla zmiany kanałów RJM Mastermind oraz Roland Gp-8 dla zmiany dołów, gaina itd dla gitary rytmicznej.

Dallas:
Customowy Dean V z klonowym gryfem i olchowym korpusem
Floyd Rose
pickupy Seymour Duncan Invader, DMT Hands
Struny D'Addario
Piórka Dunlop tortex 1.35 mm   

Wzmacniacz:
Marshall JCM 900 Master Volume Model 2100
Paczka: Marshall 4/12 300 watt
Efekt: Boss SD1 Super Overdrive.
Kable: Monster Cables

Skontruję to twierdzenie - poza samą mitologią, zdolność i chęć do pisania zapamiętywalnych utworów. Jest mnóstwo zespołów, które wykorzystuję aspekty mitologii dla swoich potrzeb. Sama mitologia to nie wszystko. Zgodzę się, że to część naszej marki, ale z drugiej strony, sposób na nadanie naszym utworom rzeczywistego charakteru.

W zasadzie, to jedynie ćwiczę na gitarze na backstage. Staram się to robić jak najczęściej i jak najdłużej się da, a uwierz mi, życie w trasie na to nie pozwala. No i najważniejsze, przed koncertami pieczołowicie myję ręce. Mam obsesję na punkcie czystości rąk, w trakcie występu często dekoncentruję się i myślę o tym, jak bardzo przeszkadza mi to w grze.

Zdecydowanie ktokolwiek grał w Nile nie mógł narzekać na brak odpowiednich umiejętności czy talentu. Zresztą, gdyby takie braki występowały, nie dostaliby tej roboty. Granie na basie w Nile to naprawdę ciężki kawałek chleba. Chodzi raczej o wybory jakich ludzie dokonują, zarówno w trakcie, jak i poza stażem w zespole.

Na swój sposób każda jest pierwsza. Za każdym razem czuję się tutaj lepiej i bez dwóch zdań wasz kraj jest jednym z najlepiej celebrujących metalową muzykę. Nie ma lepszego miejsca do grania metalu. Nawet nie wiesz jak się cieszę z powrotu do Polski.

Zdecydowanie Lecherous Nocturne. Jasny gwint, to najbrutalniejszy zespół świata! Obecnie to najlepszy czas na granie metalu; nigdy dotąd nie było tylu wspaniałych zespołów, w dodatku grających ekstremę.

Nie. Nie bardzo. Wiesz, chodzi raczej o to, jak można wykorzystać social media i Internet. Ktokolwiek chce być usłyszany, ten osiągnie swój cel. Było kiedyś takie stwierdzenie mówiące o tym, że każdy pragnie swoich 15 minut sławy. Trevor mówi o 5, a to tylko dlatego, że dziś łatwiej być dostrzeżonym, ale konkurencja nie śpi i wszyscy chcą tego samego. Nikt nie dostanie dziś "15 minut".

Szczerze? Nie wiem. Wieźmy pod uwagę sam fakt grania w takim zespole. Chcąc nie chcąc, z przymusu będziesz słuchać takiej muzyki. Nie da się od niej uciec. Będziesz stał w sali prób czy na scenie z innymi ludźmi i słuchał ich wizji tej muzyki. Mam nadzieję, że w tym hipotetycznym scenariuszu Bóg dał któremuś z muzyków szansę, aby w owym fikcyjnym zespole osłuchać się z tą muzyką. W przeciwnym razie wątpię, aby w ogóle którakolwiek z zaangażowanych osób była w stanie zagrać cokolwiek metalowego. Tak mocno charakterystyczna muzyka jaką jest death metal nie może powstać w próżni. Nie mówimy o polce czy innych walcach (śmiech). Fakt, że ktoś potrafi obłędnie shredować, czy trzymać pałki, wcale nie czyni z niego metalowca. Sądzę jednak, że istnieje możliwość słuchania innej muzyki i czerpania z niej inspiracji. Sam tak robię, choć wciąż nadal kocham death metal. Mimo wszystko, gram tę muzykę od wielu lat i nie wyobrażam sobie aby się od niej odciąć.

Z innej perspektywy, samego muzyka, jeśli jesteś odpowiednio wykształcony i masz doświadczenie w pracy z jakimkolwiek zespołem, jesteś w stanie w miarę nieźle zagrać jakikolwiek gatunek muzyki, nawet metal, choć polemizowałbym, czy miałoby to jakość.  Problem polega jednak na tym, że przykładowo muzyk taki jak ja, mimo że ma znajomych jazzmanów, raczej nie zagra z nimi koncertu, bo brzmiałoby to po prostu jak Karl metalowy Sanders i, dajmy na to, jazzowa sekcja. Posiadam spore umiejętności, ale wcale nie dają mi one podstaw do tego, aby próbować sił w innym nurcie. Zwyczajnie, nie muszę tego czuć i kochać. Nie sądzę, aby ludziom się to spodobało. W metalu przede wszystkim musisz czuć ten klimat, wsiąknąć w to wszystko. Jeśli tego nie zrobisz, będziesz tylko grał. Rzemieślniczo, bezcelowo, a co najważniejsze, bez ducha tej muzyki.