Charles Griffiths (Haken)

Zdecydowanie tak. Powiedziałbym nawet, że był to trudny i dość czasochłonny proces. Staraliśmy się uzyskać brzmienie możliwie najlepszej jakości, spędziliśmy dużo czasu na próbach, nagraniach, miksowaniu materiału. Pracę nad "The Mountain" porównałbym do wtaczania głazu na szczyt stromej góry. Zresztą zarówno tytuł płyty, jak i jej okładka w pewnym sensie do owej sytuacji nawiązuje.

Muszę przyznać ci rację. "The Mountain" to pierwszy album, na którego efekt końcowy miałem największy wpływ i mogę powiedzieć, że w stu procentach zrealizowałem swoje pomysły. W przypadku pracy nad "Aquarius" było zupełnie odwrotnie, akurat wtedy dołączyłem do zespołu i miałem niewiele do powiedzenia w kwestii tworzenia materiału. Na drugim albumie mój wkład był zdecydowanie najmniejszy, ze względów osobistych. Nie pojawiałem się zbyt często na próbach, a tym bardziej na sesjach nagraniowych.

Aktualnie, podczas trasy słucham naszych płyt i dochodzę do wniosku, że nic bym nie zmienił na "The Mountain". Natomiast na dwóch poprzednich krążkach niektóre rzeczy inaczej bym nagrał, czy zaaranżował.

Zdecydowanie. Uważam, że jesteśmy zespołem progresywnym. Gramy dość skomplikowane, długie utwory, o nieparzystym metrum. Jakoś specjalnie nie silimy się na wprowadzanie nowości do gatunku, nie przeprowadzamy żadnych rewolucji. Zresztą w dzisiejszych czasach trudno jest zaskoczyć jakąś innowacją. Po prostu gramy muzykę, która nam się podoba, której sami chcielibyśmy słuchać.

Gdybym miał wybrać jeden model, który lubię najbardziej i używam najczęściej, byłby to Friedman HBE 100. Preset ten daje tłuste, masywne, klasyczne brzmienie. Sprawdza się również w partiach z palm mutingiem. Do solówek również używam Friedmana, w połączeniu z delayem. Kanał czysty uzyskuję przy pomocy CA3+ CLEAN, czyli przedwzmacniacza bazującego na  Custom Audio Amplifiers.

Zanim pojawił się ośmiostrunowy Strandberg, korzystałem ze Steinbergerga GM 4 T, którego konstrukcja jest zbliżona do gitar, jakich obecnie używam. Po prostu spodobał mi się sposób ich wykonania, ten techniczno-metalowy vibe, a jedyną rzeczą, jakiej mi brakowało w Steinbergerze to większa ilość strun. Strandbergi może nie są zbyt ładne, ale za to wspaniale brzmią. Moja sygnatura posiada mostek tremolo, który jest niespotykaną rzeczą w gitarach tej marki.

Stroję go standardowo, jak gitary ośmiostrunowe, czyli do F#BEADGBE.

Przede wszystkim dłonie, brzmienie z palców. Gdy weźmiesz inną gitarę, czy skorzystasz z innego wzmacniacza, ważne jest to, żeby w tym, co grasz, było słychać ciebie. Jestem zwolennikiem prostych rozwiązań brzmieniowych i ustawień, bo przekonałem się, że brzmienie w dużej mierze pochodzi z dłoni.

Nie zdawałem sobie sprawy, że "The Mountain" spotka się z takim odzewem, w szczególności ze strony gwiazd progresywnego metalu. Rekomendacje muzyków, którzy są moimi idolami to bardzo pozytywne zaskoczenie. Jestem fanem Dream Theater od początku istnienia zespołu. Słuchałem ich muzyki dniami i nocami. To jeden z moich ulubionych zespołów.

Queen i Gentle Giant. Każde solo, jakie napisał Brian May, można zaśpiewać. To ważny aspekt, jeżeli chodzi o komponowanie, bo wtedy solówka jest integralną częścią utworu, a nie popisem. Brian jest przykładem gitarzysty, który wie, jakie faktycznie powinno być przeznaczenie solówek. Natomiast John Petrucci to gitarzysta, który nauczył gitarzystów progresywnych, jak jednocześnie być zrelaksowanym i grać zaawansowane technicznie rzeczy. Chyba każdy jego fan, który jest gitarzystą przerobił jego szkółkę "Rock Discipline".

Sądzę, że tak. Wspomniałeś o Portnoyu, czy Rudessie. To są bardzo opiniotwórczy muzycy. Z ich zdaniem liczą się nie tylko słuchacze. Takie osoby mają duży wpływ na promocję zespołu. Ponadto opinie takich gigantów motywują nas do dalszej pracy, a zarazem zobowiązują. Duży wpływ na wieści o naszym zespole oraz opinii na jego temat ma Facebook. Mike Portnoy ma ponad milion polubień swojego profilu. Gdy wspomniał o "The Mountain", można powiedzieć, że dowiedziało się o nas i naszym albumie ponad milion osób.

Szkółka Johna Petrucciego, "Rock Discipline" to jeden z lepszych materiałów instruktażowych dla gitarzystów. Zarówno dla tych początkujących, jak i zaawansowanych, którzy mogą traktować ćwiczenia Johna jako rozgrzewki. Poza tym nie jestem w stanie nic więcej polecić, czy udzielić jakichś rad. No, może poza tym, że jeżeli ktoś kocha grę na instrumencie, niech to robi i nigdy się nie poddaje. Czasem by osiągnąć cel, czy sukces, potrzeba czasu i wielu wyrzeczeń. Na swoim przykładzie wiem, że było warto.