Nico Elgstrand (Entombed AD)

(Śmiech) Dzięki, mówią, że im jesteś starszy, tym stajesz się mądrzejszy, ale moim zdaniem ta zasada nie dotyczy deathmetalowych gitarzystów, którzy generalnie do najbystrzejszych nie należą. Tak czy owak, gra na gitarze wciąż sprawia mi mnóstwo radości!

Człowieku, naprawdę nie mam pojęcia, kiedy te siedem lat przeleciało. Pamiętam, kiedy jakieś sześć miesięcy po premierze "Serpent Saints" zacząłem się zastanawiać, czy nie powinniśmy przypadkiem rozpocząć już pracy nad kolejnym albumem. Nie ma sensu szukać teraz winnego tej sytuacji, powiedzmy więc tylko, że następnym razem na wydanie naszej płyty na pewno nie trzeba będzie czekać kolejnych siedmiu lat. Właściwie już zaczęliśmy dłubać przy nowym materiale, dlatego spokojnie możesz oczekiwać, że następne wydawnictwa będą ukazywać się z większą częstotliwością.

Niezupełnie. Staraliśmy się po prostu nagrać najlepsze kawałki, na jakie tylko było nas stać, bez jakiegoś zastanawiania się i analizowania, czy obrany kierunek jest właściwy czy nie. Lepiej jest iść na żywioł! Moim zdaniem, wcześniejsze decyzje co do tego, jak ma wyglądać nowy materiał, to nie jest dobra strategia ani właściwa metoda pracy nad płytą. W ten sposób tylko ograniczasz swoje możliwości, tworzysz niepotrzebne granice.

Wielkie dzięki. Jeśli mam być szczery, wciąż nie mam pojęcia, jaki właściwie jest jego plan. Nie wygląda na to, żeby miał jakikolwiek, ale to jego problem. A my jesteśmy po prostu szczęśliwi, że wracamy do tego, do czego chcemy i na co czekają inni. Wiesz, żyjemy po to, żeby grać death metal i może gdzieś pomiędzy napić się piwa (śmiech)

O tak, wreszcie zaczęliśmy się ze sobą porozumiewać, dzielić wrażeniami, i tak dalej. Każdy z nas miał możliwość odcisnąć na płycie własne piętno, wnieść do niej coś od siebie, zamiast próbować na siłę zmuszać poszczególne osoby do tego, żeby dały z siebie więcej, niż faktycznie były w stanie. To tak, jakbyś próbował zrobić zupę pomidorową z marchewki, takie podejście nigdy nie ma sensu i jest zwyczajnie głupie. Praca nad płytą nie należała do łatwych, ale koniec końców przyniosła nam naprawdę sporo satysfakcji.

Mam nadzieję, że da się to jakoś rozwikłać, ale póki co sytuacja nie wygląda różowo. Zobaczymy, co przyniesie przyszłość i jak finalnie sprawy się ułożą.

Jesteśmy po prostu szczęśliwi, że możemy być tu, gdzie jesteśmy i robić to, co robimy. Zagraliśmy w sierpniu kilka koncertów na festiwalach i zrobiliśmy małą trasę po Japonii. Świetnie będzie znów wyruszyć w trasę, tym razem z naszymi przyjaciółmi. Cel jest taki, żeby każdego wieczoru każdy obecny na koncercie - wliczając nas samych - został zmieciony z powierzchni ziemi przez każdy odegrany przez nas set! (śmiech). W przenośni rzecz jasna!

Dzięki, mam nadzieję, że tym razem będzie tak samo, tylko jeszcze lepiej. Czuję, że teraz tworzymy naprawdę zgraną drużynę, która jest w stanie zagrać w taki sposób, że każdy będzie więcej niż zadowolony z tego, że zjawił się na naszym koncercie.

Tak, należy do zespołu, jest solidny jak skała. Zamierzaliśmy przesłuchać sporą grupę gitarzystów, ale wtedy Victor (Brandt - basista) polecił nam właśnie jego. Od razu poczuliśmy, że dobrze się dogadujemy i momentalnie zaczęliśmy zajebiście brzmieć. A jak to mówią - jeśli coś jest dobre, nie naprawiaj tego.

Tak, dokładnie tak jest. Zawsze byłem przede wszystkim gitarzystą, a rozdział gry na basie zamknąłem na dobre jakieś 10 lat temu (śmiech)

Nie. Nie zastanawiam się nad tym jakoś specjalnie ani nie pracuję w szczególny sposób nad swoimi solówkami. Po prostu je gram i wybieram takie podejście, które ma najlepszy flow. Część melodii była wcześniej zapisana, ale większość z nich wzięła się prosto z mojej głowy. To najszybsza i najlepsza dla mnie metoda, ale z drugiej strony później przechodzę przez prawdziwe piekło, kiedy muszę nauczyć się odtwarzać na żywo te nagrywane całkiem spontanicznie partie.

W studio używaliśmy przede wszystkim starych wzmacniaczy Marshalla z lat '70 oraz różnych efektów distortion firmy Weehbo - JVM Drive, Plexidrive i Bastard. Do tego stare fuzzy Electro Harmonix oraz niesamowity line driver nazywany Godfather. Tyle przychodzi mi teraz do głowy. Jeśli chodzi o gitary, używałem przede wszystkim mojego ukochanego modelu '71 Stratocaster Hardtail, a także Gibsona Les Paul Special z, o ile dobrze pamiętam, 1992 roku. Nic wymyślnego. Na koncertach sięgam po efekty Micro Amp albo Echoplex, wpinane prosto do wzmacniacza i tunera Boss. I tyle, preferuję prostotę. Dźwiękowiec ma jeszcze kilka dodatkowych efektów na wypadek, gdyby coś się zepsuło, ale zazwyczaj okazują się niepotrzebne. Bo przecież, skoro wszystko działa jak trzeba, to pieprzyć resztę (śmiech)

(Śmiech) Dzięki! To była naprawdę świetna zabawa i pod względem muzycznym gra w Terra Firma przynosiła mi do pewnego momentu mnóstwo radości. Wciąż jednak pojawiały się w zespole jakieś problemy, które w końcu wzięły górę. Nie mogę powiedzieć, żebym za tym tęsknił, w Entombed czuję się zdecydowanie lepiej!

Zdecydowanie, do zobaczenia!