Marty Friedman

Ten rok był dla mnie bardzo długi, naznaczony ciężką pracą nad moim najnowszym albumem "Inferno". Ograniczyłem dość mocno moją aktywność w japońskich telewizyjnych programach, by w pełni skupić się na zrobieniu najlepszego CD w całej mojej karierze. Było dość ciężko. Chciałbym bardzo powiedzieć, że było fajnie, lekko i przyjemnie, ale w rzeczywistości była to mordercza, okupiona wielką ilością potu, sfokusowana na efekcie końcowym praca. Nagrałem wszystkie dema w około 6 miesięcy, a potem kolejne 8 miesięcy pochłonęło zarejestrowanie w studio wszystkich ścieżek.

Oczywiście, bardzo tęsknię za moją ojczyzną. W styczniu na NAMM bardzo mocno czułem, że ludzie czekają, bym zagrał dla nich i z niecierpliwością wyczekują wiadomości, co w tej chwili przygotowuję. Każdego dnia w LA miałem poczucie, że jestem tutaj bardzo mile widziany i im dłużej tutaj jestem, tym bardziej znów jestem rozpoznawalny (śmiech).

Lubię trochę odmiany i oddechu od moich japońskich zajęć, ale nie mogę sobie pozwolić na dłuższą przerwę w związku z moimi muzycznymi i telewizyjnymi zobowiązaniami. Dużo łatwiej jest poskładać trasę po Europie, niż po całych Stanach. Ale w tym roku chcę włożyć dużo wysiłku w zorganizowanie także koncertów w Ameryce. Po raz pierwszy od dziesięciu lat, czyli od czasu mojej przeprowadzki do Japonii, będę chciał się skoncentrować na graniu dla moich fanów na całym świecie. Granie poza Japonią jest dla mnie sporym ryzykiem finansowym, jako że moja japońska kariera jest, jak do tej pory, najlepszą w historii. Ale uważam, że moi fani, którzy wspierali mnie nawet wtedy, kiedy ich dłuższy czas nie odwiedzałem ze swoimi koncertami, zasługują w pełni, żebym takie ryzyko podjął i zadbał także o regiony, w których do tej pory nie grałem.

Bardzo się cieszę, że to mówisz i także jestem niezmiernie podekscytowany, że w końcu będę mógł zaprezentować solowy materiał moim polskim przyjaciołom. Wiem także, że Polska ma niezwykle istotny wkład w muzykę metalową i że pochodzą z niej ważne zespoły, takie jak Decapitated, czy Behemoth.

Trailer jest bardzo dobrym wyznacznikiem tego, co znajduje się na płycie, ale każdy kawałek będzie na swój sposób unikalny. Nad demami do "Inferno" siedziałem zdecydowanie dłużej, niż do któregokolwiek z poprzednich albumów, więc komponowanie i aspekty aranżacyjne są zdecydowanie bardziej rozwinięte i zaawansowane niż poprzednio. Jestem z tego faktu bardzo dumny. Znacznie łatwiej gra się interesujące zagrywki, kiedy kawałki są solidnie dopracowane i mocne. Ponadto, goście, których zaprosiłem do nagrań, jak Dave Davidson (Revocation), Alexi Laiho (Children of Bodom), czy Rodrigo i Gabriela, podsunęli mi wiele doskonałych pomysłów związanych z moim brzmieniem. Jest więc na tym CD wiele "kolaboracji marzeń". Całość zarejestrował Rakestraw, który pracował m.in. z Danzigiem i Children of Bodom, a zmiksował Jens Bogner, wcześniej znany ze współpracy z Opeth i Amon Amarth. Poza wymienionymi wyżej gośćmi, na płycie pojawili się także Keshav Dhar ze Skyharbor oraz Jurgen Munkeby z The Shining. Jest to więc grupa wspaniałych artystów, którzy mają swój wielki wkład w końcowy kształt tego albumu. Nie bez kozery więc nazywam go swoim najlepszym CD w całej karierze.

Zapytałem Jasona, czy nie podjąłby się pracy nad jednym z kawałków, zatytułowanym "Horrors". Wysłał mi więc masę swoich pomysłów i jeden z nich był kawałkiem, który pojawia się w dokumencie o Jasonie "...Not Dead Yet". Napisałem więc fragment i wkomponowałem pomysł Jasona, jak za dawnych czasów w Cacophony. Ja nagrałem wszystkie elektryczne tracki, ale jest też tam bardzo jasonowska część akustyczna, którą on napisał. Więc ja dokomponowałem egzotyczny kontrapunkt do tego dość ortodoksyjnego, klasycznego pomysłu - właśnie jak w Cacophony. Akustyczną cześć nagrał znakomity, fantastyczny Ewan Dobson. Zrobił kawał dobrej roboty, która bardzo wiernie oddaje styl Jasona i dawała mi poczucie, jakby on sam był ze mną w studio. To wszystko bardzo przypomina "Air" z pierwszej solowej płyty Jasona "Perpetual Burn". Jest też odzwierciedleniem naszego braterstwa z Jasonem. Zawsze wysyłam mu swoje pomysły i słucham jego uwag - wciąż jesteśmy jak jedna rodzina.

Jesteśmy przyjaciółmi od dawna. Prawdę mówiąc zarekomendowałem go do Megadeth w połowie lat 2000. Uważałem, że byłby doskonałym elementem tego zespołu. Gus i ja jammowaliśmy w Grecji, Japonii i chyba także w Stanach, ale nigdy razem nie byliśmy w trasie. Parę razy mówiliśmy już, że byłoby fajnie razem zrobić tour po Europie no i w końcu słowa obróciliśmy w fakty.

Nie mam z tym żadnego problemu. Tak naprawdę uwielbiam być otoczony wspaniałymi muzykami, na czymkolwiek by oni nie grali. Taki kontekst powoduje, że ja sam lepiej gram. Poza tym, pozwala mi dzielić się moją wiedzą i samemu też się czegoś od nich nauczyć. A ciągłe porównywanie przez publiczność niespecjalnie mnie martwi. Gram na swój własny sposób, czy to się wam podoba, czy nie.

"Inferno", które ukaże się pod koniec maja (wydawca: Prosthetic Records) jest, jak dotąd, moim najcięższym albumem, więc fundamentem mojego show będzie z pewnością cięższa strona mojej muzyki. Zagram materiał z większości moich solowych wydawnictw, ale ponieważ będzie to mój pierwszy raz w Polsce, to możecie oczekiwać także kilku niespodzianek, których nie grałem dotąd jeszcze nigdzie.

PRS przysłał mi 5, czy 6 gitar do studio podczas sesji nagraniowej "Inferno". Jedna z tych gitar bardzo mi podpasowała i poprosiłem, żeby przygotowali dokładnie taką samą w kilku egzemplarzach. Nie znam się na budowaniu gitar, technologii i tym wszystkim. Pozmieniałem tylko nieco układ potencjometrów i w ten sposób mamy moją sygnaturę, która na rynku pojawi się w okolicach maja.