Yngwie Malmsteen & YANG

Dzisiaj, pięć lat po zerwaniu z wszelkimi nałogami, spotykamy się z zupełnie innym (podobno) Malmsteenem. Ten czterdziestopięcioletni gitarzysta ze Szwecji jest teraz (podobno) bardzo miłym facetem. Jeśli tak jest w istocie, to stawanie się nim zajęło mu trochę czasu...

Yngwie mocno się zmartwił. Znamy się od dwudziestu pięciu lat i dużo o nim wiem. Może zbyt dużo? Kiedy powiedziałem mu, że chciałbym poruszyć pewne tematy z przeszłości, nie okazał entuzjazmu. Wolał nie prowokować demonów, choć z drugiej strony wiem, że lubi podejmować wyzwania.

Jako młody szwedzki gitarzysta Yngwie wierzył, że będzie sławny, zanim jeszcze zdołał zagrać jakąkolwiek nutę. To, o czym marzył, stało się rzeczywistością. Okupiony ciężką pracą sukces przyszedł, ale co to oznaczało dla artysty? Okazało się, że w codziennym życiu nie umie wyjść z roli gwiazdy, jaką jest na scenie. Jego ego rozrosło się do niebotycznych rozmiarów. Miał własny świat, w którym to on był słońcem, wokół którego wszystko i wszyscy się obracali. Jego destrukcyjny charakter doprowadził wiele osób do cierpienia, a samego Yngwiego niemal do śmierci w wypadku samochodowym w 1987 roku, kiedy to artysta wsiadł za kierownicę ze zbyt dużą ilością alkoholu we krwi. W końcu Malmsteen stał się karykaturą samego siebie. Był nieustannie odurzony alkoholem lub narkotykami niczym prawdziwy clown rock and rolla.

Zmiana przyszła w 2002 roku. Malmsteen przestał pić i postanowił trochę posprzątać w swoim życiu. Muzyka znowu stała się dla niego najważniejsza, a w jego grze zapłonął nowy ogień. Gitarzysta przeszedł metamorfozę, której owocem jest wydany w 2008 roku krążek "Perpetual Flame". To pierwszy album nagrany po trzyletniej przerwie i zarazem pierwszy firmowany przez jego własną wytwórnię Rising Force Records. Zeszły rok był ważny dla Yngwiego również z innych powodów, a mianowicie: 13 października Malmsteen odcisnął swoją dłoń w słynnej Alei Gwiazd w Hollywood, a firma Fender uhonorowała muzyka, wykonując model gitary sygnowany jego nazwiskiem - Yngwie Malmsteen Signature Stratocaster.

W 1984 roku Yngwie Malmsteen był jeszcze nikomu nieznanym muzykiem, jednak sytuacja ta zmieniła się w ciągu zaledwie jednego roku. Artysta założył swój pierwszy zespół, który nazwał Rising Force. Muzyka, jaką tworzył, była połączeniem elementów klasycznych i shredu, i od początku wielu starało się naśladować jego styl gry. Właśnie w marcu 1984 roku jechałem w odwiedziny do Yngwiego w San Fernando Valley. Jeszcze nie wiedziałem, że miał to być początek przyjaźni. Przyjaźni obfitującej w fajerwerki, bójki na pięści, a nawet rozlew krwi. Ale w tamtej chwili niewiele wiedziałem o Yngwiem. Dowiedziałem się tylko, że zaczął grać w zespole mojego przyjaciela klawiszowca, Jimmy’ego Waldo. Zespół nazywał się Alcatrazz. Jimmy puścił mi kilka kawałków z nowej płyty, na której szczególnie zachwyciła mnie gra młodego, nieznanego wówczas gitarzysty o nazwisku Malmsteen. Postanowiłem się z nim spotkać.

Drzwi otworzył mi wysoki, szczupły blondyn ze sfatygowanym Stratocasterem w ręku. Kiedy ja ustawiałem kasetę w dyktafonie, on kontynuował ćwiczenie na gitarze, które widocznie mu przerwałem. Nie chciałem mu przeszkadzać, więc grzecznie słuchałem. Po chwili przesunąłem mikrofon w jego stronę. Odepchnął go gwałtownie i powiedział: "Nie, nie! Jeszcze nie skończyłem ćwiczyć". Minęło kilka minut, skończył jeden utwór. Powiedziałem: "Wow! To było...". W odpowiedzi znowu usłyszałem: "Jeszcze nie skończyłem". Zostałem więc przywołany do porządku. Musiałem siedzieć w ciszy i słuchać jego gry przez kolejnych dwadzieścia minut. Przez resztę wywiadu nie wypuszczał gitary z rąk, a moje pytania pozostały bez odpowiedzi, ponieważ muzyk cały czas wygrywał na niej jakieś niewiarygodne wywijasy. Właściwie byłem tak zły, że chciałem już wyjść. Ale potem wydarzyło się coś, co obu nas szybko otrzeźwiło. Yngwie pokazywał mi pewną technikę i nagle druga struna (B2) przeskoczyła w ten sam rowek na siodełku co struna E1. Chwycił więc strunę w dwa palce i przejechał po długości, żeby wskoczyła na swoje miejsce. Nagle krew trysnęła z palca wskazującego i zaczęła mu lecieć po nadgarstku.

Yngwie nawet nie zareagował. Usiłował strzepnąć krew i chciał grać dalej, ignorując ból. Ale świeża rana mu na to nie pozwalała. Zasyczał i oderwał rękę od gryfu. Można więc powiedzieć, że początek naszej znajomości był... krwawy. Wywiad, który wówczas z nim przeprowadziłem, ukazał się w jednym z największych magazynów gitarowych. Yngwie dalej grał i koncertował z zespołem Alcatrazz, a krąg jego fanów nieustannie się rozrastał - coraz więcej osób przychodziło oglądać jego popisy w stylu Blackmore’a. Im bardziej Yngwie był sławny i podziwiany, tym bardziej stawał się zarozumiały i nieprzystępny, a obcowanie z nim w trasie stawało się wręcz nie do zniesienia. Ale bywały momenty, że Yngwie łagodniał. Wyciągał gitarę akustyczną i jamował do utworów bluesowych. Przepraszał za wszystko, co zrobił złego i obiecywał, że się poprawi.

Nigdy nie było wiadomo, na którego Yngwiego akurat się trafi. Miałem się o tym przekonać na własnej skórze. 7 grudnia 1984 roku wybrałem się na przyjęcie, które w Cat & Fiddle na Sunset Strip urządzał Ronnie Dio. Waldo i ja rozmawialiśmy, sącząc koktajle, kiedy nagle podszedł do nas Yngwie i rzucił mi prosto w twarz: "Jesteś beznadziejnym dziennikarzem". Widocznie czytał wywiad. Nie był to pierwszy raz, kiedy usłyszałem z jego ust oskarżenia, więc nie wziąłem tych słów zbytnio do siebie. Następnie Yngwie rzucił jakiś antysemicki komentarz, który był tak ostry, że nie byłem pewien, czy aby się nie przesłyszałem. Potem przyszła kolejna cięta uwaga i moja cierpliwość się wyczerpała. Nie miałem zamiaru dłużej tego tolerować. Chlusnąłem mu w twarz ginem z tonikiem, co chwilowo go oślepiło, po czym uderzyłem go pięścią w twarz. Upadł na ziemię, był bardziej oszołomiony niż ranny. No i zaczęliśmy się bić. Nie minęło kilka sekund, a już pojawiła się ochrona i skończyło się na wyniesieniu Yngwiego z imprezy. Nieśli go jak zwinięty dywan. Minęło dziesięć lat, zanim go znowu spotkałem.

W 1994 roku pewien japoński magazyn zaproponował mi przeprowadzenie z Yngwiem wywiadu. Pomyślałem wtedy, że najpierw powinienem chyba wziąć kilka lekcji boksu. Po pewnym wahaniu w końcu się zgodziłem. Yngwie, który otworzył mi drzwi, sprawiał wrażenie zupełnie innego człowieka niż ten, którego pamiętałem sprzed lat. Wyciągnął ramiona i objął mnie po przyjacielsku. Potem z jego ust popłynął potok przeprosin. Był bardzo skruszony, szczery i przyjacielski. Spędziliśmy resztę dnia i całą noc na rozmowach. Graliśmy w polo, piliśmy i graliśmy na gitarach. Kiedy zbierałem się do wyjścia, Yngwie nagle wyszeptał: "Chyba mam nowego przyjaciela". Przez następne czternaście lat widziałem się z nim wiele razy i muszę przyznać, że przez ten czas nigdy nie widziałem w nim tego poprzedniego, wstrętnego, aroganckiego gwiazdora. Dlatego tym razem chciałem przeprowadzić z nim naprawdę szczery wywiad, na co Yngwie wyraził zgodę. Byłem spokojny, bo wiedziałem, który Yngwie otworzy mi drzwi i że mogę czuć się bezpiecznie...





























































STEVEN ROSEN

 

Fender Yngwie Malmsteen Play Loud Stratocaster, czyli jak odtworzyć legendę...

 

W 2008 roku światło dzienne ujrzała gitara Fender Yngwie Malmsteen Tribute Series Stratocaster znana także jako Play Loud. Ta skrupulatna kopia instrumentu Malmsteena jest dziełem lutników z Custom Shopu Fendera. Dla Yngwiego sygnowane jego nazwiskiem modele są wielkim powodem do dumy.