Martyna Jakubowicz

Zwykłym człowiekiem o kilku zaletach i kilku wadach.

Popkultura kocha zmiany, bo jest mocno związana z konsumpcją, a konsument szybko się może znudzić, więc chodzi o to, aby sprzedawać szybko i masowo. Sztuka to długotrwały proces. Artyści prawdziwi chyba wyginęli, a w każdym razie jest ich jak na lekarstwo. Artyzm raczej wiąże się ze sztuką "wyższą". Taki Gaudi na przykład. Był geniuszem. Nie sądzę, aby coś zrobił niezgodnie z tym, co uważał za słuszne dla sztuki. Popkultura niczego nie może mi narzucić, bo być może tak czy owak jestem jej częścią jako produkt. Możliwość przeniesienia myśli i emocji do moich piosenek, to już inna sprawa. To pewna strefa wolności, która popkulturze umyka. Staram się być sobą. Ale przecież można zmieniać się jak kameleon i dalej być sobą, tak jak David Bowie. Nie widzę niczego dziwnego w uczestniczeniu w telewizyjnych show. To tylko rozrywka. A co do mojego wizerunku… Istotnie nie przylega on do stylu lwic salonów warszawskich. (śmiech)

Nie mam w tej chwili żadnych nowych pomysłów dotyczących twórczości innych artystów. Zresztą te płyty, o których pani mówi, nie były planowane. Pomysł na jedną i na drugą pojawił się znienacka. Może dlatego, że praca nad własnymi piosenkami zajmuje mi sporo czasu. Nie robię ich taśmowo. Lubię więc inne wyzwania, aby troszkę zresetować głowę. Uporać się z piosenkami Joni Mitchell, to nie lada zadanie. Chwilowo jestem tym projektem z lekka wydrenowana. Co do marzeń, to zawsze gdzieś w głębi serca chciało by się zrobić własną, fantastyczną muzykę przy okazji kolejnej płyty. Może więc uda się znowu nagrać kilka fajnych, tym razem własnych piosenek.

Kocham Joni Mitchell,więc kocham wszystkie jej piosenki. Ta płyta jest całością. Więc lubię ją całą.

Mam kilku ulubionych gitarzystów takich jak Jeff Beck, Mark Knopfler, czy Steve Lukather. To kobiecy wybór, bo głównie lubię klimat jak tworzy ich gra. Co do rzemiosła, to wolę zostawić ten temat w spokoju, bo nie czuję się na siłach oceniać gry pod tym kątem. John Lee Hooker grał po swojemu i pewnie nie zagrałby jak Satriani, a jednak wielu go naśladowało. Każdy wybitny gitarzysta podnosi poprzeczkę, ale nie patrzę na grę jak na zawody sportowe, także rzemiosło jako takie nie poparte artyzmem i duszą niespecjalnie mnie kręci.

Nie mam bladego pojęcia. Raczej, co by było, gdyby nie bunt przeciwko establishmentowi. Woodstock był przejawem tego buntu. Muzyka uwolniła się z presji skomercjalizowanego rynku i poszła swoją drogą.

Śpiewam piosenki i gram koncerty dla ludzi, bo to lubię i w tym tkwi sens wszystkiego, co robię. Nie czułam się i nie czuję się wielką gwiazdą. Ma pani jakąś definicję gwiazdy? Może Madonna? Całkiem inny świat. Wszyscy przychodzimy znikąd, a pozycję zawdzięczamy ludziom, którzy chcą nas słuchać i kupią naszą płytę. Nawet Madonna stała się gwiazdą dzięki własnej pracy i dzięki fanom. Na moje koncerty przychodzą głownie ludzie dorośli. Dzieciaki raczej wolą innych artystów, więc nie odpowiem na pytanie jak mnie postrzegają.

Gwiazda, to osoba popularna, a tym samym bardzo bogata. Myślę, że definicja gwiazdy też uległa zmianie. Znika element tajemniczości czy wyjątkowości. "Polska gwiazda"? Nie mam pojęcia jak mam odpowiedzieć na to pytanie. Nie zajmuję się rozmyślaniem kto w Polsce jest gwiazdą, a kto nie. Lubię słuchać muzyki i lubię artystów, ale nie lubię uczestniczyć w rozmowach kto co ma i za ile sobie to wszystko kupił. To mnie krępuje.

Teraz zajmuje to więcej czasu i wysiłku?

Trudniej jest zrobić kawał dobrej muzyki. Łatwiej jest klikać myszką przy komputerze, żeby z kawałków coś udzierać. Ostateczny wynik w jednym i drugim przypadku i tak koniec końca jest uzależniony od mózgu tworzącego. Komputer jest tylko narzędziem. Cyfra jednak ułatwiła sprawy, no i nie zawsze ułatwianie wychodzi na dobre, bo zalew rzeczy byle jakich jest wszechobecny. Wszystko można przyciąć, wyrównać i dostroić. Kiedyś nagrywało się na setkę do jednego mikrofonu. No i albo się umiało grać i brzmieć, albo nie. Teraz najlepszym sprawdzianem są koncerty dla widowni, która po prostu się zna na rzeczy. Jestem na Facebooku, ale nie bez przerwy. Nie prowadzę bloga. Pudelek mnie nie interesuje. Nawet nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Czy to oznacza, że nie żyję? Artysta zajmuje się tworzeniem, a netu używa jako komunikatora. Jakie ma szanse bez Facebooka? A jakie ma szanse w ogóle?

Wszystko się zmienia bez przerwy. Gdybym mogła odpowiedzieć na pytanie, czy świat zmierza w dobrym kierunku, to pewnie byłabym wróżką. Polskiej muzyce nic nie brakuje. Patrząc na to filozoficznie - na czubku drzewa w moim ogrodzie siedział ptak i śpiewał. Śpiewał pięknie, bo pewnie przywoływał samiczkę. Czy myśli pani, że polski przemysł muzyczny ma jakikolwiek wpływ na piękno jego śpiewu? Śmiem wątpić. Róbmy więc swoje. Nie podoba mi się komercjalizacja światowego rynku, a co za tym idzie i naszego rynku muzycznego. Ale myślę, że inteligencja i wrażliwość i tak robią swoje i dzięki temu mamy sporo fajnych zjawisk. Słucham dużo i jestem czasem bardzo olśniona i zachwycona.

Zwyczajowo jeździ po Nowym Jorku. Mnie tam chwilowo nie ma, ale za to będę m.in. w Krakowie, a potem jadę dalej. Gramy w całej Polsce, więc pozdrawiam fanów i do zobaczenia.