Jon Arne Vilbo (Gazpacho)

Moim zdaniem tak. Początki twórczości Gazpacho nie przynosiły zysków finansowych, więc udostępnienie naszej muzyki nie wiązało się z żadną stratą, mogliśmy tylko na tym zyskać. Jak widać, zyskaliśmy (śmiech). Było to szerzenie wieści o naszym zespole i muzyce, jaką tworzymy. Nie mamy czego żałować.

Nie wydaję mi się, żeby winyl wymarł, a tym bardziej CD. Pewne jest jednak to, że sprzedaż płyt będzie znacznie malała. Druga strona medalu za to jest taka, że ludzie zawsze będą chcieli obcować z muzyką w wersji fizycznej. Martwi mnie to, że coraz popularniejsze jest pobieranie i słuchanie pojedynczych utworów. Muzyka, jako forma sztuki zaczyna być powoli sprowadzana do roli produktu. To, co tworzymy, wg mnie nie jest odpowiednie do odsłuchu pojedynczych ścieżek. Staramy się nagrywać albumy, które są słuchalne od początku do końca, bez przeskakiwania pomiędzy utworami, a co gorsza - pobierania pojedynczych. Płyta w wersji fizycznej wraz z artworkiem zapewnia stuprocentowe obcowanie z muzyką.

Nie jesteśmy jeszcze na tyle popularni, by oddziaływać na inne kapele, jednak czasem, czytając recenzje płyt zespołów głównie art rockowych, spotykam się z opiniami, że "ten, czy tamten zespół brzmi, jak Gazpacho". To, że ktoś inspiruje się naszą twórczością oznacza, że na przestrzeni lat wypracowaliśmy styl, który nas wyróżnia.

Zdecydowanie tak! Te lasy, góry, jeziora, cisza, błogość. Najlepszy czas na nagrania to zdecydowanie późna jesień. Wtedy niebo jest ciemniejsze, jest bardziej ponuro, melancholijnie. Takie scenerie są trochę depresyjne. Wpływają na nasz nastrój, który ma swe odzwierciedlenie w muzyce, jaką tworzymy. Zatem nie tylko natura typowa dla Skandynawii sprzyja naszej twórczości, ale również aura.

Owszem, zespołów black metalowych w Norwegii jest całe mnóstwo. Jednak nie podchodziłbym do tego z perspektywy różnicy w stylistyce. Art rock, czy rock progresywny w Norwegii to nadal niszowe nurty, mimo, że zespołów wykonujących te gatunki jest całkiem sporo. Jest bardzo mało kapel "eksportowych", wręcz prawie wcale. O ile się nie mylę, u was w Polsce takie gatunki również nie są zbytnio popularne. Szczególnie na arenie międzynarodowej, z tego, co mi wiadomo, wyróżnia się Riverside.

Zgadza się. Nagranie tego krążka zajęło nam dużo czasu. Pracowaliśmy nad nim jakieś… dwa lata, więc przyznasz, że to dość długo, jak na tak krótki materiał. "Demon" jest skomplikowany, wystarczy go posłuchać. Momentami odnoszę wrażenie, że to album przeklęty, w końcu tytuł to zdradza (śmiech).

To prawda. Nie mieliśmy tego w planach, że tym razem zagram jedynie parę riffów. W przeciągu ostatnich kilku lat straciłem rodziców. To był dla mnie bardzo trudny czas. Gdyby nie problemy osobiste, byłbym w stanie nagrać więcej partii gitar. Mimo, że faktycznie zarejestrowałem mało partii, jak wspomniałeś, to odnoszę wrażenie, że mniej znaczy więcej. Na albumie jest dużo przestrzeni, oddechu.

Tym razem podszedłem do kwestii sprzętowych bardzo minimalistycznie, ponieważ gitary zostały podłączone bezpośrednio do stołu, bez użycia wzmacniaczy. Efektów gitarowych w zasadzie nie używam. Zdecydowanie wolę multiefekty. W sesjach nagraniowych użyłem Line 6 POD HD 500, z którego wyodrębniłem przestery, reverb oraz delay’e.

Owszem, z Variaxa 700 korzystałem dość długo. Aktualnie najczęściej korzystam z James Tyler Variax 59. To obecnie moja ulubiona gitara.

JTV 59 to bardzo praktyczna gitara. Pomijając kwestie brzmieniowe, uwielbiam jej kształt. Jestem fanem Les Pauli, więc tym bardziej przypadła mi do gustu. Mimo, że oferuje bardzo szeroką paletę brzmień, symulacje różnych gitar, m.in. telecaster, korzystam głównie z kilku ustawień. W sytuacjach, gdy gram na gitarze akustycznej, która umieszczona jest na statywie i gdy chcę w mgnieniu oka przejść na gitarę elektryczną, musi minąć trochę czasu. Nie znajdziesz instrumentu, który zapewni ci to bez kłopotliwych zmian, bowiem wszystko, czego potrzebujesz, masz w jednym wiośle. Ciekawą opcją w tej gitarze jest to, że gdy zapomnisz naładować baterii, i tak będziesz mógł korzystać z przetworników. Brzmienie akustyczne JTV 59 całkowicie mnie satysfakcjonuje, przynajmniej na scenie. W studio, gdy nagrywam partie akustyczne, nigdy nie spotkasz mnie z tą gitarą (śmiech). Wtedy stawiam na Taylora T5.

Supportowanie Marillion to ogromny zaszczyt. Zagraliśmy z nimi europejską trasę w 2004 roku. Generalnie, rolą zespołu supportującego jest "rozgrzanie" publiczności przed występem gwiazdy wieczoru. W naszym przypadku to było coś więcej, niż kilkadziesiąt minut koncertu. To było magiczne przeżycie. Bycie muzykiem daje mi przywilej poznania osobiście własnych idoli, których utwory nie raz rozpracowywałem, odtwarzając dziesiątki razy nagrania Marillion na magnetofonie. Uwierz mi, że to niesamowite, gdy grasz jam session z kimś, kto przez lata był i do dziś jest twoim mistrzem.